زندگیِ سیاره‌های فراخورشیدی چگونه است؟
زندگی سیاره‌های فراخورشیدی چگونه است؟
مجله علمی ایلیاد - ستاره‌شناسان توانسته‌اند با استفاده از تلسکوپ «ALMA» یک دیسک را در اطراف سیاره‌ی عظیم‌الجثه‌ی گازی «PDS 70c» کشف کنند. «آندره‌آ ایسلا» از دانشگاه رایس، می‌گوید: «ما برای اولین بار توانستیم نشانه‌هایی از دیسک‌های محصورکننده‌ی سیاره‌ها را مشاهده کنیم. این کشف به ما کمک می‌کند تا تئوری‌های مختلف در زمینه‌ی شکل‌گیری سیاره‌ها را مورد بررسی قرار دهیم»
ستاره‌ی میزبان سیاره‌ی PDS 70 به نام «V1032 Cen» نیز شناخته می‌شود و در واقع از نوع ستاره‌های رده‌ی K7 است که در فاصله‌ی ۳۷۰ سال نوری از ما قرار دارد. این ستاره فقط ۵.۴ میلیارد سال عمر دارد و کمی از خورشید ما کوچک‌تر و سبک‌تر است و میزبان حداقل دو سیاره‌ی گازی غول‌پیکر است. این سیاره‌ها بین ۵ تا ۱۰ برابر مشتری هستند. سیاره‌ی نزدیک‌تر به ستاره‌ی میزبان «PDS 70b»، ۱.۸ میلیارد کیلومتر از آن فاصله دارد که این فاصله تقریباً با فاصله‌ی اورانوس از خورشید برابر است. سیاره‌ی «PDS 70c» به نسبت سیاره‌ی اول حدود یک میلیارد کیلومتر دورتر از ستاره‌ی میزبان خود است و مدار آن تقریباً به اندازه‌ی مدار گردش نپتون است.
دکتر ایسلا می‌گوید: «سیاره‌ها درون دیسک‌های گاز و گرد و غبار موجود در اطراف ستاره‌های تازه متولد شده تشکیل می‌شوند و اگر سیاره‌ای به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، می‌تواند دیسک خود را با جمع‌آوری مواد از اطرف ستاره در مدار خودش، تشکیل دهد. مشتری و قمر‌های آن یک سیستم سیاره‌ای کوچک درون منظومه‌ی شمسی هستند و اعتقاد بر این است که اقمار آن در زمانی که مشتری جوان بوده درون دیسک محصور کننده‌ی آن تشکیل شده‌اند.»
اکثر مدل‌های تشکیل سیاره‌ها نشان می‌دهند که دیسک‌های محصورکننده طی حدود ۱۰ میلیون سال از بین می‌روند؛ به این معنی که پس از ۴ میلیارد سال نباید دیسکی در منظومه‌ی شمسی وجود داشته باشد. دکتر ایسلا و همکارانش در جستجو به دنبال این دیسک‌ها و پیدا کردن شواهد عینی جهت بررسی مدل‌های تشکیل سیاره، ستاره‌های جوانی که دیسک اطراف آن‌ها قابل مشاهده است و سیاره‌ها در آن‌جا در حال شکل‌گیری هستند را بررسی کردند. ستاره‌شناسان رصدهای انجام شده در سال ۲۰۱۷ توسط ALMA را آنالیز کردند. دکتر ایسلا می‌گوید: «تعداد زیادی سیاره که درون دیسک‌ها هستند پیدا کرده‌ایم، ولی این موضوع در حال حاضر جدید است و نمی‌توان همه‌ی این سیاره‌ها را درون دیسک تصور کرد. سیاره‌های PDS 70b و PDS 70c قوی‌ترین شواهد ما در این زمینه هستند، زیرا آن‌ها را به‌صورت مستقل با ابزارها و روش‌های مختلف رصد کرده‌ایم.»
نتایج این یافته‌ها در مجله‌ی Astrophysical Journal Letters چاپ شده است.