برای پاسخ به این سوال، نویسندهی اول مقاله «علیرضا دلفرح» از آزمایشگاه گراهام بر روی پیری، فرآیندی طبیعی که طی آن سلولها به صورت دائم تولید سلولهای جدید را کنار میگذارند، تمرکز کرده است. این فرآیند یکی از دلایل کلیدی پیری سلولها است که در بیماریهای ورم مفاصل و بیماریهای قلبی نمود پیدا میکند. علیرضا میگوید: «سلولهای پیر نقطهی مقابل سلولهای بنیادی هستند که دارای پتانسیل بینهایتی برای تولید مجدد سلولها هستند. سلولهای پیر دیگر هرگز توانایی تقسیم مجدد را ندارند.»
گروه محققین دریافتند که طی فرآیند پیر شدن، سلولهای پیر تولید مادهای بهنام «نوکلئوتید» را متوقف میکنند. این مواد سازندهی دیانای هستند. دانشمندان دریافتند که اگر سلولهای جوان از تولید این ماده دست بکشند، پیر میشوند. علیرضا میگوید: «همهی اینها به این معنی است که تولید این ماده در جوان ماندن سلولها ضروری است و اگر بتوانیم از توقف تولید این ماده در سلولها جلوگیری کنیم، ممکن است بتوانیم روند پیری سلول را کندتر کنیم.»
«اسکات فاستر» طی همکاری با آزمایشگاه گراهام کشف کرد که سلولهای پیر معمولاً دو هسته دارند و دیگر سنتز دیانای را انجام نمیدهند. تا کنون دانشمندان برای مطالعهی پیری بر روی سلولهای فیبروبلاست تمرکز میکردند، ولی در این مطالعه دانشمندان بر روی سلولهای اپیتلیال تمرکز کردهاند. این سلولها تشکیل دهندهی سطح اندام و ساختارهای داخلی بدن هستند و سرطانها نیز معمولاً از آنها شروع میشوند. گراهام میگوید که پیری در واقع پاسخ بدن برای جلوگیری از بروز سرطان است؛ وقتی که سلول احساس آسیب دیدن میکند با مرگ خود از پیشروی آسیب جلوگیری میکند. بنابراین هدف آنها از این مطالعه جلوگیری از پیری نیست، زیرا سرطان میتواند از عوارض آن باشد.