سیارکی که رنگ متغیری دارد
سیارکی که رنگ متغیری دارد
مجله علمی ایلیاد - ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ مادون قرمز ناسا، توانسته‌اند سیارکی را مشاهده کنند که رنگ آن از قرمز به آبی در حال تغییر است. نام این سیارک «گالت» است و برای اولین بار در سال ۱۹۸۸ توسط «کارولین» و «ایگن شومیکر» کشف شد. قطر این سیارک ۴ کیلومتر است. مدار آن در نواحی داخلی کمربند سیارکی اصلی است که ۳۴۴ میلیون کیلومتر از خورشید فاصله دارد. در ژانویه‌ی سال ۲۰۱۹، تصاویری که تلسکوپ هابل و دیگر ابزار مخابره کردند، نشان دهنده‌ی وجود دو دُم در ناحیه‌ی انتهایی سیارک بود. ستاره‌شناسان تخمین می‌زنند که طول دم درازتر تا ۸۰۰،۰۰۰ کیلومتر می‌رسد و عرض آن ۴،۸۰۰ کیلومتر است. طول دم کوتاه‌تر حدود یک چهارم دم درازتر است.
دکتر «مایکل مارست» از دانشگاه MIT، می‌گوید: «ما حدود یک میلیون جسم بین مریخ و مشتری را می‌شناسیم و حدود ۲۰ مورد از آن‌ها در کمربند سیارکی فعال هستند. با این حال کشف این مورد خیلی نادر است.» دکتر مارست و همکارانش با استفاده از تجهیزات مادون قرمز ناسا به رصد این سیارک مشغول شده‌اند. آن‌ها مشخص کردند که سطح سیارک عمدتاً از سیلیکات ساخته شده است. این ماده خشک و سنگی است. این اطلاعات نشان می‌دهد که گالت مانند همه‌ی سیارک‌ها است و اصلاً شباهتی با دنباله‌دارها ندارد.
دنباله‌دارها معمولاً از نواحی دوردست و سرد منظومه‌ی شمسی می‌آیند و وقتی به خورشید می‌رسند، یخ‌های سطحی آن‌ها به یک‌باره تبخیر می‌شود و دنباله‌ی این اجرام را ایجاد می‌کند. از آن‌جا که محققین دریافته‌اند گالت دارای سطح خشک و سنگی است، بنابراین احتمالاً با مکانیسم دیگری دم غباری برای خود درست کرده است. رصدهای ستاره‌شناسان نشان داد که در کمال ناباوری، سطح سنگ‌های این سیارک در نور مادون قرمز از قرمز به آبی در حال تغییر رنگ است.
دکتر «فرانچسکا دیمئو» از MIT، می‌گوید: «ما تا کنون این نوع تغییرات را ندیده بودیم. ما در حال دیدن دم سیارکی هستیم که در طول میلیون‌ها سال در معرض نور خورشید بودن رنگ قرمز گرفته است و سطح زیرین این سیارک که کمتر در معرض نور خورشید بوده و اکنون در حال نمایان شدن است، بیشتر به آبی می‌زند.»
دانشمندان حدس می‌زنند که دلیل تغییر رنگ سیارک، فعالیت‌های شبیه به دنباله‌دارها در این سیارک است. این فعالیت‌ها در اثر چرخش‌های سریع ایجاد می‌شوند. شاید چرخش سریع باعث کنار رفتن لایه‌هایی از سنگ‌های سیارک می‌شود. محققین تخمین می‌زنند که سیارک باید دوره‌ی چرخش دو ساعته داشته باشد. به این معنی که در مقابل چرخه‌ی ۲۴ ساعته‌ی زمین باید در دو ساعت دور خود بچرخد تا نیروی حاصله بتواند لایه‌ای از سنگ‌های سطحی را جدا کند. به گفته‌ی محققین، ۱۰ درصد از سیارک‌ها با سرعت‌هایی شبیه به این می‌چرخند.
نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Astrophysical Journal Letters چاپ شده است.