بازسازی اسکلت انسان‌های اولیه
بازسازی اسکلت انسان‌های اولیه
مجله علمی ایلیاد - تیمی از محققین توانسته‌اند بر اساس الگوهای تغییرات شیمیایی دی‌ان‌ای دنیسووان‌ها که خواهران منقرض شده‌ی نئاندرتال‌ها هستند، اسکلت بدنی آن‌ها را بازسازی کنند. دکتر «لیران کارمل» به‌عنوان نویسنده‌ی اول مقاله، می‌گوید: «این اولین بازسازی اسکلت دنیسووان‌ها است. از بسیاری جهات آن‌ها مانند نئاندرتال‌ها هستند، ولی برخی از صفات آن‌ها مانند انسان‌های مدرن است. در برخی از موارد نیز خصوصیات منحصربه‌فردی دارند.»
دکتر کارمل و همکارانش پس از سه سال مطالعه‌ی نقشه‌های متیلاسیون یا همان تغییرات شیمیایی دی‌ان‌ای به این نتایج رسیده‌اند. متیلاسیون دی‌ان‌ای در حقیقت اصلاحات شیمیایی است که بر روی فعالیت ژنی تاثیر می‌گذارد، ولی توالی دی‌ان‌ای را تغییر نمی‌دهد. دانشمندان ابتدا این مورد را بین سه گونه‌ی انسانی مقایسه کرده‌اند تا مناطقی از ژنوم‌ها را که متیلاسیون متفاوتی داشته‌اند شناسایی کنند. آن‌ها سپس به دنبال شواهدی درباره‌ی دلایل ریخت‌شناسانه‌ی منشاء تفاوت‌های موجود گشتند. «دیوید کاگمن» از همکاران این مطالعه، می‌گوید: «با این کارها توانستیم بفهمیم کدام بخش‌های اسکلت تحت تاثیر تغییرات ژنی قرار گرفته‌اند. به‌عنوان مثال، کوچک‌تر شدن استخوان ران یکی از این تغییرات است.»
برای اینکه روش مورد استفاده آزمایش شود، آن‌را بر روی دو گونه که آناتومی شناخته شده‌ای دارند امتحان کردند؛ «نئاندرتال‌ها» و «شامپانزه‌ها». دانشمندان دریافتند که ۸۵ درصد از صفات پیش‌بینی شده درست هستند. پس از سنجش صحت این روش، دانشمندان از آن برای بازسازی دنیسووان‌ها استفاده کردند. آن‌ها ۵۶ تفاوت بین آناتومی دنیسووان‌ها با انسان‌های مدرن پیدا کردند که ۳۴ عدد از آن‌ها در جمجمه‌ی دنیسووان‌ها بوده است.
جمجمه‌ی دنیسوون‌ها از نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن عریض‌تر بوده است، ولی استخوان لگن آن‌ها مانند نئاندرتال‌ها عریض بوده و مانند آن‌ها صورت کشیده‌ای داشته‌اند. دکتر کارمل می‌گوید: «وقتی ما مقاله‌ی خود را برای بازبینی فرستادیم، دانشمندان استخوان فک یک دنیسووان را کشف کردند. ما سریعاً آن‌را با پیش‌بینی‌های خودمان مقایسه کردیم و دریافتیم که کاملاً با مدل ما همخوانی دارد.»
این یافته‌ها نشان می‌دهد که متیلاسیون دی‌ان‌ای را می‌توان برای بازسازی آناتومی موجوداتی که فسیل‌های آن‌ها نیز موجود نیست، استفاده کرد. شاید این رویکرد در آینده کاربردهای بیشتری پیدا کند. دکتر کارمل می‌گوید: «مطالعه‌ی آناتومی دنیسووان‌ها به درک تطبیق‌پذیری، تکامل، رشد و بیماری‌های انسان‌ها کمک می‌کند.»
نتایج این مطالعه با جزئیات در مجله‌ی Cell شرح داده شده است.