کهکشانی با سیاه‌چاله‌ای هفتاد میلیون بار پُرجرم‌تر از خورشیدی
کهکشانی با سیاه‌چاله‌ای هفتاد میلیون بار پُرجرم‌تر از خورشیدی
مجله علمی ایلیاد - ناسا تصویری در مادون قرمز از کهکشان مارپیچی «مسیه-۸۱» منتشر کرده که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر تهیه شده است. کهکشان مسیه-۸۱ در ۳۱ دسامبر سال ۱۷۷۴ توسط ستاره‌شناس آلمانی «یوهان الرت» کشف شد. نام‌های دیگر این کهکشان عبارت‌اند از M81، LEDA 28630 و NGC 3031. این کهکشان در فاصله‌ی ۱۱.۶ میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است.
مسیه-۸۱ دارای قطری برابر با ۹۰،۰۰۰ سال نوری است که با این احتساب می‌توان گفت اندازه‌ی آن کمی کوچک‌تر از کهکشان راه‌شیری است. این کهکشان را می‌توان بزرگ‌ترین کهکشان در گروه M81 محسوب کرد. این گروه شامل ۳۴ کهکشان است که در شمال صورت فلکی دُب‌اکبر قرار گرفته است.
بازوهای مارپیچی این کهکشان که تا هسته‌ی آن ادامه پیدا کرده‌اند، از ستاره‌های داغ و جوان تشکل شده‌اند که در چند میلیون سال گذشته شکل گرفته‌اند. این بازوها همچنین محل تجمع ستاره‌هایی هستند که در یک دوره‌ی شکل‌گیری ستاره‌ها از ۶۰۰ میلیون سال پیش تشکیل شده‌اند. ناحیه‌ی مرکزی این کهکشان از ستاره‌های قرمزتر و مسن‌تر تشکیل شده است. این ناحیه از ناحیه‌ی مرکزی کهکشان راه‌شیری بزرگ‌تر است. یک سیاه‌چاله‌ی اَبَر پُرجرم با اندازه‌ای برابر با هفتاد میلیون جرم خورشیدی در مرکز کهکشان مسیه-۸۱ قرار گرفته است که می‌توان گفت جرم آن ۱۵ برابر از سیاه‌چاله‌ی مرکزی کهکشان راه‌شیری بزرگ‌تر است.
ستاره‌شناسان ناسا می‌گویند: «عکسی که اسپیتزر در مادون قرمز تهیه کرده است، ترکیبی از داده‌های دوربین با طول موج ۳.۶-۴.۵ میکرون با دوربین ۸ میکرونی و ۲۴ میکرونی است. هر کدام از این طول موج‌ها بخش‌های خاصی از کهکشان را به تصویر می‌کشند. گرد و غبار موجود در کهکشان نیز به خاطر نور ماورابنفش و مرئی ناشی از ستاره‌های اطراف قابل مشاهده هستند. گرد و غبار موجود با جذب فوتون‌های نور و انرژی را در طول موج‌های مادون قرمز از خود متصاعد می‌کنند. این ذرات گرد و غبار از سیلیکات، دانه‌های کربنی و هیدروکربن‌های حلقوی آروماتیک و همچنین رگه‌هایی از گاز تشکیل شده‌اند. ترکیب همگن گاز و گرد و غبار محیط مناسبی برای تشکیل ستاره‌ها در آینده ایجاد کرده‌اند.»