منظومه‌ای با سیاره و ستاره‌ای عجیب
منظومه‌ای با سیاره و ستاره‌ای عجیب
مجله علمی ایلیاد - هر زمان که دانشمندان فکر می‌کنند مدل پیشنهادی آن‌ها برای شکل‌گیری سیستم‌های سیاره‌ای تکمیل شده است، چیزی یافت می‌شود که همه چیز را به هم می‌ریزد. مثال اخیر آن ستاره‌ای با جرم بسیار کم است که سیاره‌ای با جرمی برابر نصف مشتری به دور آن می‌چرخد.
ستاره‌شناسان تا کنون دریافته بودند که ستاره‌هایی که جرم پایینی دارند، توسط سیاره‌هایی که اندازه‌ای برابر زمین یا نپتون دارند احاطه می‌شوند و تا کنون سیاره‌های به اندازه‌ی مشتری را در حال گردش به دور این ستاره‌ها مشاهده نکرده بود. این واقعیت با تئوری‌هایی که در مورد نحوه‌ی شکل‌گیری سیاره‌ها وجود دارند مطابقت دارد، زیرا ابرهای گازی که توانایی ساختن ستاره‌هایی با جرم کم را دارند، معمولاً در دیسک‌های بیرونی خود ماده‌ی کافی برای ساختن سیاره‌های بزرگ را ندارند. با این توضیحات، کشف «GJ 3512b» غافلگیر کننده است. این کشف توسط ۱۸۳ نویسنده در مجله‌ی Science به چاپ رسیده است و توجهات زیادی را به خود معطوف کرده است. ستاره‌ی میزبان این سیاره‌ی «GJ 3512» است و با استاندارد ستاره‌ها، بسیار کوچک است. جرم آن یک هشتم جرم خورشید است. می‌توان گفت حداقل جرم GJ 3512b حدود ۰.۴۶ جرم مشتری است.
مدار سیاره‌ی GJ 3512b تقریباً ۲۰۴ روز طول می‌کشد. درخشندگی ستاره‌ی میزبان حدود ۰،۰۰۱۵۷ درخشندگی خورشید است، بنابراین نور ورودی بر روی سیاره‌ی آن کمتر از مشتری است، ولی به خاطر شکل مدار، سیاره‌ی GJ 3512b دوره‌هایی از گرما را به خود می‌بیند. نشانه‌هایی از وجود سیاره‌ی دوم در دوردست‌ها نیز مشاهده می‌شود، ولی این نشانه‌ها به اندازه‌ای واضح نیستند که بتوان بر اساس آن‌ها نتیجه گرفت.
ستاره‌های نوع M یا همان کوتوله‌های قرمز که جرم آن‌ها کمتر از ۶۰ درصد جرم خورشید باشد، مرسوم‌ترین ستاره‌ها در کهکشان ما هستند، ولی فقط ده درصد سیاره‌هایی که تا کنون کشف کرده‌ایم در اطراف این ستاره‌ها در حال گردش هستند. شاید این واقعیت به این خاطر باشد که رصدهای ما بیشتر بر روی ستاره‌هایی مانند خورشید متمرکز بوده است. به هر حال شاید به خاطر این باشد که مکان‌یابی سیاره‌های بزرگ‌تر راحت‌تر است و کوتوله‌های قرمز نیز معمولاً سیاره‌های این‌چنینی در اطراف خود ندارند. معمولاً اگر سیاره‌های بزرگ گازی را در اطراف کوتوله‌های قرمز دیده‌ایم، فواصل آنقدر دور بوده است که نمی‌توانستیم از روش‌های مرسوم مکان سیاره را تشخیص دهیم.
با احتساب این یافته‌ها، ستاره‌شناسان مجبور شده‌اند تغییراتی را در مدل مورد استفاده درباره‌ی شکل‌گیری سیاره‌ها بدهند.