پیوند کبد آسان‌تر می‌شود
پیوند کبد آسان‌تر می‌شود
مجله علمی ایلیاد - دانشمندان توانسته‌اند زمان نگهداری کبد انسان قبل از پیوند به شخص دیگر را افزایش دهند. در گذشته این زمان حدود ۹ ساعت بود، ولی روش نگهداری جدید باعث زنده ماندن بافت‌های کبد به مدت ۲۷ ساعت می‌شود و این اجازه را به پزشکان می‌دهد تا بتوانند پیوند بهتری انجام دهند.
سلول‌ها در زمانی که فریز می‌شوند آسیب‌های جبران‌ناپذیری را متحمل می‌شوند. از آنجا که سلول‌های انسانی حساس هستند، کبد انسان را فقط می‌توان در دمای ۴ درجه‌ی سانتی‌گراد به مدت ۹ ساعت نگهداری کرد. پس از این زمان امکان موفقیت پیوند کبد به شدت کاهش پیدا می‌کند. این زمان کم باعث می‌شود برخی اوقات پیدا کردن بیماری که شرایط دریافت کبد را داشته باشد غیرممکن شود.
دکتر «سیلا سلیموویچ» رئیس موسسه‌ی ملی مهندسی زیستی «NIBIB»، می‌گوید: «پیدا کردن عضو مناسب برای دریافت‌کننده‌ها در بازه‌ی زمانی کوتاه یکی از چالش‌برانگیزترین کارها در پیوند عضو است. افزایش این زمان می‌تواند به هزاران بیمار که در نوبت دریافت عضو هستند، کمک کند.»
تحقیقاتی که در گذشته توسط محققین بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون انجام شده بود، منجر به توسعه‌ی روشی جدید برای افزایش زمان نگهداری کبد موش شده بود. در این روش کبد موش در دماهای زیر صفر بدون آسیب رسیدن به بافت‌ها نگهداری می‌شد. آن‌ها این کار را با افزودن ترکیبات گلوکزی اصلاح شده به کبد انجام داده بودند. با افزودن این ترکیبات دمای کبد موش تا منفی ۶ درجه کم می‌شد، ولی بافت‌های آن یخ نمی‌زد. این کار برای کبد انسان که ۲۰۰ برابر بزرگ‌تر از موش است کارایی ندارد، زیرا تفاوت اندازه باعث افزایش خطر تشکیل کریستال‌های یخ در کبد انسان می‌شود.
در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله‌ی Nature Biotechnology منتشر شده است، دانشمندان سه مرحله را برای پیشگیری از شکل‌گیری کریستال‌های یخ و نگهداری کبد انسان تا ۲۷ ساعت شرح داده‌اند.
مرحله‌ی اول جلوگیری از تماس مایع نگهداری با هوا است. در مرحله‌ی خنک‌سازی تا زیر صفر بافت درون یک مایع محافظ غرق می‌شود. محققین دریافتند که وجود هوا خطر بروز کریستال‌های یخ را افزایش می‌دهد. در مرحله‌ی بعد دانشمندان دو ماده‌ی دیگر را به محلول محافظ اضافه کردند. ماده‌ی اول «تریهالوز» است که از سلول‌ها محافظت می‌کند و غشاهای سلولی را پایدارتر می‌کند. ماده‌ی دوم «گلیسرول» است که خاصیت محافظتی ترکیبات گلوکزی را افزایش می‌دهد. استانداردهای موجود برای ارزیابی اعضای پیوندی نشان داده‌اند که این فرآیند تاثیر منفی بر روی عضو ندارد.