اجرام کیهانی کوچک چگونه شکل می‌گیرند؟
اجرام کیهانی کوچک چگونه شکل می‌گیرند؟
مجله علمی ایلیاد - ستاره‌شناسان دانشگاه ییل این نظریه را مطرح کرده‌اند که اجرام فراخورشیدی مانند سیارک اومواموا و دنباله‌دار «باریسوف» که منشاء خارج از منظومه‌ی شمسی دارند، می‌توانند اجرام یخی باشند که از شبه‌سیاره‌های عظیم ناشی شده‌اند. وقتی که یک ستاره شکل می‌گیرد، توسط یک دیسک نازک و چرخان از گاز و گردوغبار احاطه می‌شود. این دیسک یک محیط فرار است که گاز و گردوغبار موجود در آن توسط ستاره‌ی جوان و همچنین انرژی گرانشی آن گرم شده، حرکت کرده، با یکدیگر برخورد می‌کنند و در نهایت ایجاد یک سیاره می‌کنند.
اگر چه اغلب سیاره‌های شناخته شده در نزدیکی ستاره‌های خود شکل می‌گیرند، ولی برخی از آن‌ها در فواصل دورتر شکل می‌گیرند و فاصله‌ی بزرگی در دیسک شبه‌سیاره‌ای ایجاد می‌کنند. ستاره‌شناسان می‌گویند: «این سیاره‌هایی که در دوردست تشکیل می‌شوند می‌توانند موادی را از خود به بیرون پرتاب کنند که این مواد قادر هستند سیستم منظومه‌ی خود را ترک کنند. رصد این‌گونه سیاره‌ها می‌تواند بسیار مشکل باشد و به همین دلیل تعداد معدودی از آن‌ها تا کنون مورد تایید قرار گرفته‌اند.»
پروفسور «گئورگی لفلین» و «مالنا رایس» سه دیسک شبه‌سیاره‌ای را با دقت مورد بررسی قرار دادند تا بتوانند تئوری خود در این زمینه را اثبات کنند. دیسک‌های انتخاب شده از پروژه‌ی DSHARP و توسط تلسکوپ ALMA رصد شده‌اند. رایس می‌گوید: «ما به دنبال دیسک‌هایی هستیم که مطمئن باشیم درون آن سیاره‌ای در حال شکل‌گیری است. اگر یک دیسک فضای خالی مشخصی درون خود داشته باشد، می‌توانیم تشخیص دهیم که چه نوع سیاره‌ای در آنجا در حال شکل‌گیری است. پس از آن می‌توانیم سیستم‌ها را شبیه‌سازی کرده و بدانیم که در طول زمان چه مقدار ماده می‌تواند از آن به بیرون پرتاب شود. این ایده به خوبی دلیل بالا بودن چگالی اجرام کیهانی را توضیح می‌دهد. این موضوع همچنین نشان می‌دهد که ما باید صدها مورد از این اجرام را در رصدهای آتی در سال آینده پیدا کنیم.»
رصد این اجرام کیهانی می‌تواند دانش ما درباره‌ی کیهان را افزایش دهد. برخلاف کشف‌های دیگری که در آن‌ها داده‌های رصدهای مختلف مورد آنالیز قرار می‌گیرند، اجرام کیهانی را می‌توان از فواصل نزدیک‌تر مورد بررسی قرار داد. رایس می‌گوید: «لازم نیست مانند یک ستاره در دوردست از طریق لنز تلسکوپ به سیاره‌های دوردست نگاه کنید. این مواد در واقع سازنده‌ی سیارات دیگر منظومه‌ها هستند که به سمت ما پرتاب شده‌اند. این یک روش بی‌سابقه برای مطالعه‌ی سیستم‌های فراخورشیدی است.»
نتایج این مطالعه در مجله‌ی Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.