افشای راز ناپدید شدن پستانداران بزرگ
افشای راز ناپدید شدن پستانداران بزرگ
مجله علمی ایلیاد - روش‌های نوین و پیشرفته، اطلاعات دقیقی درمورد زمان و دلایل انقراض بزرگ‌زیاگان در گذشته را ارائه می‌دهند. در دنیایی که جمعیت انسان‌ها و تغییرات آب و هوایی در حال افزایش است، شناخت علل و پیامدهای انقراض بزرگ‌زیاگان در دوره‌ی «کواترنر پایانی» به‌طور فزاینده‌ای مهم است. بررسی جدیدی به رهبری محققان موزه‌ی «برینس پائوایی» و علوم تاریخ بشر موسسه‌ی مکس پلانک، نقشی که روش‌های علمیِ مهم در گسترش مباحث مربوط به انقراض بزرگ‌زیاگان و ایجاد بینش محلی‌تر درمورد اکوسیستم‌ها و پاسخ‌های خاص گونه‌ها به تغییرات آب و هوایی و فعالیت‌های انسانی دارند را برجسته می‌کند.
ناپدید شدن بسیاری از بزرگ‌ترین گونه‌های پستانداران جهان در همان زمانی اتفاق افتاد که دو تحول بزرگ دیگر در تاریخ زمین در حال آشکار شدن بود. این دو تحول عبارت است از تغییرات آب و هوایی چشمگیر در مرز پلیستوسن-هولوسن در حدود ۱۰،۰۰۰ سال قبل از میلاد و پراکنده شدنِ هوموساپین‌ها به سوی قاره‌های جدید.
دهه‌ها است که خنثی کردن نقشی که هر یک از این‌ها در انقراض بزرگ‌زیاگان کواترنر پایانی داشتند، موضوع داغ مباحث علمی است. با این حال، پیشرفت‌های اخیر در روش‌های علوم باستان‌شناسی و دیرینه‌شناسی نشان داده که انقراض بزرگ‌زیاگان پیچیده‌تر از هرگونه پاسخ واحدی است که پاسخِ انسان در مقابل آب و هوا بتواند ارائه دهد.
این مقاله‌ی جدید که در روز ۲ اکتبر ۲۰۱۹ در مجله‌ی BioScience منتشر شده، بر سهم پنج رویکرد متفاوت تأکید می‌کند؛ این رویکردها عبارتند از «سن‌یابی رادیوکربنی»، «تجزیه و تحلیل ایزوتوپ پایدار»، «دی‌ان‌ای باستانی»، «پروتئین‌های باستانی» و «ذرات میکروسکوپی». این روش‌ها می‌توانند اطلاعات قوی و بسیار واضحی در مورد تغییرات آب و هوا و گاه‌شماریِ انقراض، تحولات گذشته‌ی زیستگاه، روابط اکولوژیکی و خوراک و گستره‌ی گونه‌ها ارائه دهند.
این روش‌های پیشرفته به ویژه وقتی با هم ترکیب شوند، جزئیات بسیار زیادی ارائه می‌دهند که می‌تواند به درک بهتر علل انقراض‌ها در گذشته کمک کند؛ این به نوبه‌ی خود می‌تواند در اهداف مدیریت حیوانات معاصر، از جمله ارزیابی خطر و تلاش برای به حالت طبیعی درآوردن زیستگاه‌ها، به کار گرفته شود.
این بررسی یک همکاری بین‌المللی و چندرشته‌ای بین متخصصان برجسته در زمینه‌ی تحقیقات مربوط به انقراض بزرگ‌زیاگان و روش‌های نوظهور علوم آزمایشگاهی است. «جیلیان سوییفت» نویسنده‌ی ارشد این تحقیق و باستان‌شناس موزه‌ی برینس پائوایی، می‌گوید: «وقتی این همکاری را آغاز کردیم، نگران این بودیم که هرگز نتوانیم بقیه را درمورد نقراض‌‌های بزرگ‌زیاگان با خود موافق بسازیم. اما توافق بر سر ضرورت درک تاثیرات انسانی بر سیستم‌های زمین کار آسانی بود تا بتوانیم تصمیمات محافظتی آگاهانه‌ای برای آینده‌ی خود بگیریم.»
«پاتریک رابرتز» از گروه باستان‌شناسی علوم تاریخ بشر موسسه‌ی مکس پلانک و همکارانش، می‌گویند: «رویکردهای مربوط به انقراض بزرگ‌زیاگان در گذشته، غالباً مبتنی بر روایات گسترده‌ای است که فرض می‌کنند همه‌ی گونه‌ها در برابر تهدیداتِ بیرونی از قبیل تغییرات زیست‌محیطی و شکار انسان، به یک اندازه آسیب‌پذیر هستند. روش‌های علوم باستان‌شناسی باعث شد که از این تعمیم‌ها عبور کنیم و چگونگی تغییر رژیم‌های غذایی، جمعیت‌شناسی و تحرک تک تک گونه‌ها و جمعیت‌ها در طول زمان را بررسی کنیم و تصور پیچیده‌تر و دقیق‌تری از اکوسیستک‌های گذشته ارائه دهیم.»
«نیکول بویوین» مدیر گروه باستان‌شناسی علوم تاریخ بشر موسسه‌ی مکس پلانک، می‌گوید: «ما معتقدیم که همکاری‌های بزرگ و چندرشته‌ای نظیر این، بهترین راه برای پرداختن به سوالات بزرگی مانند انقراض بزرگ‌زیاگان را ارائه می‌دهد. فقط با درآمیختن انواع مختلفی از حوزه‌ها و زمینه‌ها است که می‌توانیم از تخصص‌ها و روش‌های بسیار متفاوتی برای ارائه‌ی درک دقیق‌تری از گذشته استفاده کنیم؛ گذشته‌ای که پیامدهای فوری و مهمی برای فرآیندها و تهدیداتِ امروزی دارد.»