ویجر ۲ به فضای میان‌ستاره‌ای رسیده است
ویجر ۲ به فضای میان‌ستاره‌ای رسیده است
مجله علمی ایلیاد - محققین دانشگاه لووا گزارش کرده‌اند که فضاپیمای ویجر ۲ به فضاهای میان‌ستاره‌ای وارد شده است. این گزارش بدین معنی است که ویجر ۲ از ناحیه‌ی حبابی ایجاد شده توسط بادهای خورشیدی خارج شده است. بنابراین ویجر ۲ دومین دستگاه ساخته‌ی دست بشر است که از ناحیه‌ی تحت اثر خورشید خارج می‌شود. جسم اول فضاپیمای ویجر ۱ بود که در سال ۲۰۱۲ از این ناحیه خارج شد.
در مطالعه‌ای جدید، دانشمندان تایید کرده‌اند که ویجر ۲ در ۵ نوامبر سال ۲۰۱۸ به فضای میان‌ستاره‌ای وارد شده است. تشخیص این واقعیت بر اساس ابزار موج پلاسمایی است که از طرف دانشگاه لووا بر روی این فضاپیما نصب شده است. این ابزار ورود فضاپیما را به محیط پلاسمایی میان‌ستاره‌ای تشخیص داده است. افزایش چگالی پلاسمایی که ویجر ۲ وارد آن شده، نشان می‌دهد که این فضاپیما از ناحیه‌ای که تحت تاثیر گرمای خورشید چگالی آن کاهش پیدا کرده، خارج شده است. همین تغییر چگالی پلاسما در زمان خارج شدن ویجر ۱ نیز توسط ابزار نصب شده بر روی آن حس شده بود.
پروفسور «دون گورنت» به‌عنوان نویسنده‌ی اول مقاله‌ای که این تیم تحقیقاتی در مجله‌ی Nature Astronomy منتشر کرده‌اند، می‌گوید: «این تصور قدیمی که فکر می‌کردیم اثرات بادهای خورشیدی به صورت تدریجی از بین می‌رود و سپس وارد فضای میان‌ستاره‌ای می‌شویم، نادرست است. ما با تجربه‌ی ویجر ۲ و ویجر ۱ نشان داده‌ایم که مرز خاصی بین این دو ناحیه وجود دارد. برای ما نیز جالب است که چگونه سیالاتی مانند پلاسما می‌توانند این مرز زیبا را خلق کنند.»
ورود ویجر ۲ به فضای میان‌ستاره‌ای در فاصله‌ی حدوداً ۱۱ میلیارد کیلومتری از خورشید رخ داده است و ویجر ۱ نیز در فاصله‌ی ۱۱.۳ میلیارد کیلومتری خورشید از ناحیه‌ی تحت تاثیر خورشید خارج شده است. این فضاپیماها به فاصله‌ی یک هفته از یکدیگر در سال ۱۹۷۷ با اهداف متفاوت به فضا فرستاده شده‌اند. در حال حاضر، فاصله‌ی آن‌ها از خورشید تقریباً برابر است. اطلاعاتی که این دو فضاپیما درباره‌ی حباب اطراف خورشید به فضانوردان داده‌اند، بسیار ارزشمند است. بر اساس این اطلاعات دانشمندان می‌گویند که این حباب به احتمال زیاد دارای تقارن است.
آخرین اندازه‌گیری‌های ویجر ۱ زمانی انجام شده که در فاصله‌ی ۱۳.۵ میلیارد کیلومتری خورشید قرار داشته است. ابزار نصب شده بر روی آن نشان داده‌اند که چگالی پلاسمای محیط اطراف مرتب در حال افزایش است.