رصد برخورد دو کهکشان در اعماق کیهان
رصد برخورد دو کهکشان در اعماق کیهان
مجله علمی ایلیاد - ستاره‌شناسان رصدخانه‌ی جمینی توانسته‌اند تصویری جدید از برخورد کهکشان‌های «NGC 5394» و «NGC 5395» تهیه کنند. مجموع این دو کهکشان به نام «کهکشان هیرون» نیز شناخته می‌شود.
جفت کهکشان‌های ذکر شده در فاصله‌ی ۱۶۰ میلیون سال نوری از زمین و در صورت‌فلکی تازی‌ها قرار دارند. کهکشان بزرگتر این جفت، NGC 5395 است و در واقع یک کهکشان مارپیچ با قطر تقریبی ۱۴۰،۰۰۰ سال نوری است که ناحیه‌ی مرکزی آن نیز بسیار روشن به نظر می‌رسد. عضو کوچکتر این جفت نیز کهکشان مارپیچی است که حدود ۹۰،۰۰۰ سال نوری قطر دارد و بازوهای مارپیچ بسیار بزرگی دارد. شروع برخورد این دو کهکشان توسط ستاره‌شناس بریتانیایی «ویلیام هرشل» در سال ۱۷۸۷ کشف شده است.
ستاره‌شناسان رصدخانه‌ی جمینی می‌گویند: «هرشل از تلسکوپ عظیم ۲۰ فوتی خود برای کشف این دو کهکشان استفاده کرد. وی در همان سال توانست دو قمر در اطراف اورانوس را نیز رصد کند. بسیاری از منجمین مجموع این دو کهکشان را به شکل یک مرغ ماهی‌خوار یا همان هیرون می‌بینند. آن‌ها کهکشان بزرگتر را به‌عنوان بدن پرنده و کهکشان کوچکتر را به‌عنوان سر پرنده در نظر می‌گیرند.»
تصویری که جدیداً از این جفت کهکشانی تهیه شده، توسط دستگاه «GMOS» مخابره شده است. این دستگاه بر روی تلسکوپ ۸.۱ متری شمالی جمینی در رصدخانه‌ی جمینی در جزایر هاوایی نصب شده است. ستاره‌شناسان می‌گویند: «این دو کهکشان در حال حاضر با یکدیگر برخورد کرده‌اند. به هر حال برخوردهای کهکشانی فرآیندهای زمان‌بری هستند، زیرا باید مدت زمان زیادی بگذرد تا میدان‌های گرانشی آن‌ها با یکدیگر هماهنگ شود. نتیجه‌ی این برخورد در طول زمان می‌تواند عجیب و غریب و غیرقابل شناسایی باشد. این کهکشان‌ها نیز مانند دیگر برخوردهای کهکشانی وضعیت پیچیده‌ای دارند، زیرا فاصله‌ی بین ستاره‌ها در هر کهکشان از برخوردهای ستاره‌ای جلوگیری می‌کند، ولی شکل کلی کهکشان‌ها دچار تغییر می‌شود. یکی از عوارض جانبی آشفتگی ایجاد شده در نتیجه‌ی برخورد کهکشان‌ها در حقیقت تجمع هیدروژن در نواحی شکل‌گیری ستاره‌ها است. در تصویر تهیه شده از این کهکشان‌ها می‌توان این نواحی را به‌شکل توده‌های قرمز پراکنده شده مانند حلقه در کهکشان بزرگتر مشاهده کرد. چیز دیگری که در تصویر قابل مشاهد