کشف منظومه‌ای با ستاره‌ای کوتوله و سیاره‌ای داغ
کشف منظومه‌ای با ستاره‌ای کتوله و سیاره‌ای داغ
مجله علمی ایلیاد - ستاره‌شناسان با استفاده از داده‌های ماهواره‌ی نقشه‌بردار فراخورشیدی ناسا «TESS» و چندین تلسکوپ زمینی، سیاره‌ای فراخورشیدی که در دوره‌های کوتاهی به دور کوتوله‌ی سرخی به‌نام «Gliese 1252» گردش می‌کند را کشف کردند. Gliese 1252 ستاره‌ی کوتوله‌ای از نوع M3 است که در فاصله‌ی حدوداً ۶۷ سال نوری از زمین قرار دارد. این ستاره، جرمی برابر با ۳۸ درصد جرم خورشید و شعاعی برابر با ۳۹ درصد شعاع خورشید دارد و قدر ظاهری آن ۱۲.۲ است. این سیاره‌ی فراخورشیدیِ تازه کشف‌شده هر ۱۲.۴ ساعت یک‌بار و در فاصله‌ی تنها ۰.۹ واحد نجومی به دور ستاره‌ی میزبانش می‌گردد.
سیاره‌ی Gliese 1252b تقریباً ۱.۲ برابر بزرگ‌تر از زمین و جرم آن ۲.۱ برابر جرم زمین است. این جهانِ بیگانه بسیار داغ است؛ دمای سطح آن ۷۲۴ درجه‌ی سلسیوس است. دکتر «اوی شرور» از گروه فیزیک و موسسه‌ی نجوم و تحقیقات فضایی کاوی در MIT و همکارانش، می‌گویند: « Gliese 1252b به گروه کوچک اما در حال رشدی از سیاراتِ کوچکی که به دور ستاره‌های کوتوله‌ی M می‌گردند، می‌پیوندد. همچنین این سیاره به گروه سیارات کوچکی که در فواصل زمانی بسیار کوتاه به‌دور ستاره‌ی میزبان خود می‌گردند و به اصطلاح به آنها سیاره‌های با دوره‌های فراکوتاه می‌گویند، ملحق می‌شود. این دوره‌ی چرخشی از تقریباً یک روز تا کمتر از ده ساعت و حتی تا چهار ساعت، به ویژه در اطراف کوتوله‌های M، می‌رسد. سیارات این گروه، تقریباً اندازه‌ای کمتر از نصف زمین دارند و اعتقاد بر این است که دستخوش تبخیر نوری شده‌اند که اتمسفر آنها را از بین برده است.»
Gliese 1252 ابتدا با استفاده از داده‌های فضاپیمای TESS به‌عنوان سیاره‌ای در حال گذر شناسایی شد. ستاره‌شناسان با استفاده از چندین تلسکوپ رصدخانه‌ی لاس کامبرز، آرایه‌ی MEarth در رصدخانه‌ی بین‌آمریکایی Cerro Tololo، دستگاه HARPS در رصدخانه‌ی لاسیلا، و دستگاه NaCo در رصدخانه‌ی ESO Paranal ، این کشف را تایید کردند.
آنها توضیح دادند: «ما از داده‌های TESS، طیف‌سنجی و فتومتری زمینی، ستاره‌شناسی گایا و تصویربرداری با وضوح زاویه‌ای بالا استفاده کردیم تا نشان دهیم که منشاء سیگنال در حال عبورِ مشاهده‌شده در داده‌های TESS، حتماً سیاره‌ای در حال گذر است. این کار را با کنار گذاشتن تمام سناریوهای مثبت که سعی دارند توضیح دهند منشاء این سیگنال یک سیستم ستاره‌ای دوتایی است، انجام دادیم.»
آنها نتیجه گرفتند: «نزدیکی ستاره‌ی میزبان، روشنایی، فعالیت ستاره‌ایِ کم و دوره‌ی کوتاه منظومه، این سیاره را به هدف جذابی برای توصیف دقیق تبدیل کرده است.» مقاله‌ی این تیم در مجله‌ی American Astronomical Society منتشر خواهد شد.