۸ روش برای حل بحران گرمای زمین

بحران گرمای جهانی در عین بزرگی از نظر برخی دانشمندان به اندازه ای قابل حل است که می توان آن را با توسعه دادن روشهای فناورانه مهار کرد. هشت روش فناوری برای حل این بحران پیشنهاد شده است.

 

در حالی که رهبران جهان قصد دارند در نشست کپنهاک در رابطه با شرایط آب و هوایی جهان به صحبت و مذاکره بپردازند ، بسیاری بر این باورند که تنها راه برای حل بحران آب و هوایی و گرمای جهانی برداشتن قدمهای سریع و خلاقانه و ارائه فناوری های جدید برای مهار حرارت جهان است.

 

طی چند سال گذشته دانشمندان در این زمینه به نتایج متعددی دست پیدا کرده اند، از صخره های جذب دی اکسید کربن تا شبکه های فضایی کنترل کربن که می توانند به گونه ای در کنترل این بحران تاثیر گذار باشند. برخی از این ابداعات بر روی کاهش و جذب دی اکسید کربن تمرکز داشته و برخی دیگر راه کارهایی را برای سرد کردن زمین ارائه می کنند. نشریه ای بی سی بر همین اساس هشت شیوه خلاقانه و معمولی را که می توانند در این راه به انسانها کمک کرده و به گونه ای به مهار گرمای جهانی ختم شوند را معرفی کرده است.

 

حتما به یاد دارید که باید از اسپری کردن ذرات معلق از بین برنده لایه ازون خودداری کنید ، اکنون زمان آن رسیده که در این باره بازنگری کرده و این کار را در قالبی دیگر از سر بگیریم. طرح «تعبیه ذرات استراتوسفریک» بر این اساس است که مواد شیمیایی مانند دی اکسید سولفور در نزدیکترین لایه اتمسفری زمین اسپری شود تا با ترکیب با دیگر مواد شیمیایی درون اتمسفر نور خورشید را از زمین بازتاب دهد.

 

این گاز بخشی از نور خورشید را بازتاب داده و از گرم شدن زمین تحت تاثیر این تابشهای خورشیدی جلوگیری می کند. سولفور ماده ای ارزان قیمت است که یک کیلوگرم از آن می تواند تاثیر صدها هزار کیلوگرم از دی اکسید کربن را خنثی کند. یکی از مشکلاتی که برای اجرای این طرح پیش بینی شده است، احتمال تاثیرگذاری بیش از حد آن بر روی برخی از مناطق و بروز تغییرات شدید آب و هوایی است. همچنین استفاده از یک آلاینده برای خنثی کردن آلاینده ای دیگر از دیگر انتقاداتی است که به این طرح وارد شده است.

 

ایده استفاده از عینک آفتابی برای زمین طرح دیگری است که می تواند به گونه ای از گرم شدن زمین جلوگیری کند. چنین ساختاری باید از رشته های متقاطع آلومینیوم ساخته شده و در فضا قرار گیرد، این حصار می تواند مانند یک فیلتر از عبور برخی تابش های مادون قرمز جلوگیری کند.

 

به گفته برخی از دانشمندان این طرح با تمامی غیر عادی بودنش در برابر خورشید نقطه ای کوچک خواهد بود که آسیبی به رشد زمین وارد نخواهد کرد. از مشکلات اساسی این طرح، ساخت فیلتری با وسعت یک میلیون و 554 هزارکیلومتر مربع است که باید جایی میان خورشید و زمین قرار گیرد، ساخت چنین ساختاری در حال حاضر بسیار دور از ذهن به نظر رسیده و در عین حال ابزاری برای انتقال آن به مدار زمین وجود ندارد.

 

این طرح، ساخت فیلترهای عظیم هوا برای خارج کردن دی اکسید کربن در تئوری طرح قابل اجرایی به نظر می رسد. چنین فیلتری می تواند دی اکسید کربن موجود در هوا را جذب کرده و آن را با مواد شیمیایی فیلتر ترکیب کند و در نهایت استخراج و ذخیره کند اما مشکلاتی مانند عظمت بالای این طرح و تعداد و وسعت چنین فیلتری برای افزایش تاثیرگذاری آن محدودیت‌های بزرگی را برای اجرای آن به وجود می آورد.

 

در عین حال استخراج دی اکسید کربن ذخیره شده در مواد شیمیایی فیلترها خود نیازمند صرف انرژی گزافی است که دی اکسید کربن بیشتری تولید خواهد کرد.

 

درختان بخش قابل تحسینی از طبیعت هستند که نقشی قابل توجه در جذب دی اکسید کربن به عهده دارند، اما در صورتی که بتوان درختانی موثرتر از درختان طبیعی تولید کرد، میزان جذب دی اکسید کربن در سطح جهان نیز افزایش پیدا خواهد کرد. درختی مصنوعی با برگهای پلاستیکی با قابلیت جذب دی اکسید کربن می توانند این گاز مخرب را جذب کرده و در مکانی ایمن ذخیره کنند.

 

این درختان نیازی به نور مستقیم خورشید نداشته و می توان آنها را در هر مکانی نصب کرد. در صورتی که این درختان به درستی طراحی شوند می توانند عملکردی هزار بار سریعتر از درختان واقعی داشته باشند اما به دلیل اینکه این درختان عملکردی مانند درختان طبیعی ندارند، مشکل اساسی در استفاده از آنها سرنوشت دی اکسید کربن ذخیره شده است. در عین حال انرژی جدا سازی گاز ترکیب شده با فیلترهای جذب دی اکسید کربن بسیار بالا و خود عاملی جدید در تولید این گاز به شمار می رود.

 

ابرها لایه ای محافظتی برای زمین به شمار می روند و به همین خاطر برخی از دانشمندان بر این باورند می توان با کمک پراکندن نمک در میان هوا ابرهای بیشتری تولید کرد. این پدیده شانس قرار گرفتن ذرات بخار آب و نمک در کنار یکدیگر و تشکیل ابرها را افزایش خواهد داد. ابرهای نمکی در عین حال سفید رنگ تر بوده و می توانند میزان بیشتری از نور خورشید را بازتاب داده و زمین را خنک تر کنند.

 

برای پراکندن نمک در هوا نیز می توان از قایقهایی استفاده کرد که به واسطه رایانه ها هدایت شده و توده هایی عظیم از آب دریا را به هوا پرتاب می کنند. به گزارش مهر، در عین حال در صورتی که تعداد زیاد ابرها برای زمین خطر ساز شود می توان به راحتی پروژه را متوقف کرد. با این حال هیچکس نمی داند برای اجرای چنین طرحی به چند قایق نیاز خواهد بود و آیا نمکهای آب دریا برای تشکیل ابرها کافی هستند یا خیر؟

 

ایده اصلی این طرح استفاده از پودر آهن برای تولید بیشتر پلانکتونها در اعماق اقیانوسها است زیرا این جانداران می توانند دی اکسید کربن را بخورند. باروری از طریق پودر آهن پیشتر در اقیانوس جنوبی در قطب جنوب مورد آزمایش قرار گرفته بود که نتایج آن نشان می دهد با کمک چنین شیوه ای می توان در حدود 453 کیلوگرم دی اکسید کربن را با هزینه کمتر از 10 سنت از بین برد اما این طرح مشکل بزرگی را در پیش رو دارد و آن این است که توده های عظیم پلانکتونها می توانند اکوسیستم را در اعماق اقیانوسها از بین ببرند و منجر به نابودی گونه های دیگر جانداران شوند.

 

تشکیل مواد شیمیایی در سنگها به هزاران سال زمان نیاز دارد اما دانشمندان معتقدند می توان چنین فرایندی را در مدت زمانی کوتاه و با استفاده از کربناتی کردن معدنی انجام داد. طی این فرایند دی اکسید کربن فشرده شده، حرارت دیده و با مواد معدنی مانند سرپانتین یا الیوین و یا صخره های آهکی ترکیب می شود.

 

نتیجه این فرایند ماده ای سخت و غیر مضر است که می توان از آن در ساختمان سازی نیز استفاده کرد اما اجرای این طرح نیازمند کشف منابع معدنی است که قابلیت ترکیب با دی اکسید کربن را دارند که این فرایند خود نیازمند انجام عملیات اکتشافی معدنی با تمامی تاثیرات منفی آن بر روی محیط زیست است. همچنین حرارت دادن به دی اکسید کربن نیز خود عامل تولید این گاز به شکلی دیگر است.

 

بر اساس این طرح می توان دی اکسید کربن را جذب کرده و در زیر زمین و یا در چاه های نفت تزریق کرد. طی پروژه Weyburn در کانادا محققان میلیونها تن از دی اکسید کربن را در زیر زمین دفن کرده اند و بر این باورند در صورتی که چنین پروژه ای در سرتاسر جهان شکل گیرد می توان در حدود 200 هزار گیگاتن از گاز دی اکسید کربن را در زیر زمین دفن کرد.

 

با این حال یکی از بزرگترین موانعی که بر سر راه اجرای این پروژه وجود دارد، نیاز به سرمایه بالا برای به دام انداختن گاز دی اکسید کربن است در حالی که احتمال نشت این گاز از زیر زمین طی سالهای متوالی نیز وجود دارد.