رد پای ۱۸۳ میلیون ساله‌ی دایناسورها در سرزمین آتش
رد پای ۱۸۳ میلیون ساله‌ی دایناسورها در سرزمین آتش
مجله علمی ایلیاد - چندین گروه از خزندگان در ژوراسیک آفریقا، حتی وقتی آتش‌فشان‌ها زیستگاه آن‌ها را خراب کرد، باز هم همچنان پابرجا بوده‌اند. طبق مطالعه‌ای که توسط «امیزه ام بوردی» و همکارانش از دانشگاه کیپ تاون در مجله‌ی PLOS ONE منتشر شد، در آفریقای جنوبی دایناسورها و سیناپسیدها که گروهی از حیوانات، شامل پستانداران و نزدیک‌ترین خویشاوندان فسیلیِ آن‌ها می‌شود، در آغاز ژوراسیکِ اولیه، در «سرزمینی پُر مخاطره از انقراض جمعی جان سالم به در بردند.
حوضه‌ی کارو در آفریقای جنوبی به خاطر رسوبات گسترده‌ی سنگ‌های آذرینش که از جریان‌های شدید گدازه‌ای بازالتی در دوران ژوراسیک اولیه باقی مانده است، مشهور است. تصور می‌شود که در این زمان، فعالیت شدید آتشفشانی تاثیرات چشمگیری بر محیط محلی و اتمسفر جهانی داشته و با انقراض جمعیِ جهانی که در تاریخچه‌ی فسیلی ثبت شده، همزمان بوده است. بنابراین فسیل‌های حوضه‌ی کارو در مورد نحوه‌ی پاسخ اکوسیستم‌ها به این تنش‌های زیست‌محیطی چیزهای زیادی برای گفتن دارند.
بوردی و همکارانش در این مطالعه ردپاهای حفظ‌شده در یک لایه‌ی ماسه‌سنگ با قدمت ۱۸۳ میلیون سال که بین جریان‌های گدازه‌ها رسوب کرده را توصیف و شناسایی کردند. آن‌ها در مجموع پنج مسیر حاوی جمعاً ۲۵ ردپا که نشانگر سه نوع حیوان بود را گزارش دادند؛ یک سیناپسیدهای احتمالاً کوچک، دایناسورهای بزرگ و دوپا و احتمالاً گوشت‌خوار و دایناسورهای کوچک و چهارپا و احتمالاً گیاهخوار.
این فسیل‌ها نمایانگر برخی از آخرین حیواناتی هستند که قبل از اینکه حوضه‌ی اصلی کارو غرق در گدازه شود، در آنجا ساکن بوده‌اند. از آنجایی که ماسه‌سنگی که این ردپاها را حفظ کرده بین جریان‌های گدازه‌ای رسوب کرده، این نشان می‌دهد که انواعی از حیوانات حتی بعد از شروع فعالیت آتشفشانی در این منطقه جان سالم به در برده‌اند و این ناحیه به «سرزمین آتش» معروف شده است. نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که انجام تحقیق بیشتر برای کشف فسیل‌های بیشتر و تعیین قدمت لایه‌های سنگی محلی می‌تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد نحوه‌ی پاسخ دادن اکوسیستم‌های محلی به تنش‌های شدید زیست‌محیطی در آغاز انقراض جمعی جهانی در اختیار ما قرار دهد.
بوردی می‌گوید: «ردپاهای فسیلی در یک توده‌ی ضخیم جریان گدازه بازالتی باستانی با قدمت تقریباً ۱۸۳ میلیون سال کشف شده است. این مسیرهای فسیلی داستانی از گذشته‌ی دور ما بیان می‌کنند؛ در مورد اینکه اکوسیستم‌های قاره‌ای چگونه می‌توانستند با رویدادهای آتشفشانی واقعاً عظیمی همزیستی داشته باشند. رویدادهایی که می‌توان آن‌ها را فقط با استفاده از تاریخچه‌ی زمین‌شناسی مطالعه کرد، زیرا معادل‌های مدرنی ندارند، اگر چه ممکن است در آینده‌ی زمین رخ دهند.»