مجله علمی ایلیاد - تلسکوپ فضایی هابل متعلق به ناسا و آژانس فضایی اروپا، توانسته تصویر خارقالعادهای از کهکشان مارپیچ «NGC 2273» به زمین مخابره کند. این کهکشان در فاصلهی ۹۳.۶ میلیون سال نوری از زمین و در صورت فلکی سیاهگوش قرار دارد. قطر NGC 2273 بالغ بر ۱۰۰،۰۰۰ سال نوری است. این کهکشان توسط ستارهشناس سوئدی «نیلز کریستوفر» در دسامبر سال ۱۸۶۷ کشف شده است. NGC 2273 در واقع روشنترین کهکشان در گروه کهکشانی میزبان خود است.
ستارهشناسان هابل میگویند: «در نگاه اول به نظر میآید NGC 2273 یک کهکشان مارپیچ معمولی است که دو بازوی خارج شده از میلهی ستارهای مرکز آن مواد اطراف آنرا به زیبایی بریدهاند. در واقع درون این بازوهای کهکشان، حلقههای متعددی شامل مارپیچهایی درون مارپیچها نیز وجود دارند. این نوع ریختشناسی را در ستارهشناسی به عنوان ساختارهای چندحلقهای میشناسیم.»
NGC 2273 دارای یک حلقهی درونی است که دو شبهحلقهی بیرونی آنرا احاطه کردهاند. ستارهشناسان میگویند: «حلقهها زمانی شکل میگیرند که بازوهای مارپیچ یک کهکشان به دور خود بچرخند تا نوک بازو به ته آن برسد. در این بین برای شکلگیری حلقه شرایط دیگری نیز باید وجود داشته باشد. دو شبهحلقهی بیرونی کهکشان NGC 2273 در نتیجهی به هم رسیدن دو بازوی مارپیچ ایجاد شدهاند و حلقهی درونی کهکشان توسط ساختارهای خمیدهی مرکز کهکشان ایجاد شدهاند و بهنظر میرسد که مانند حلقههای بیرونی شکل گرفته باشند. این حلقهها تنها مشخصههای منحصربهفرد این کهکشان نیستند. مرکز این کهکشان نیز فوق درخشان است. در واقع در مرکز این کهکشان یک سیاهچالهی کلانجرم وجود دارد که نور ایجاد شده در اطراف آنرا میتوان با کهکشان راهشیری مقایسه کرد.»
