کدام ستارگان دارای سیاره‌های قابل سکونت هستند؟
کدام ستارگان دارای سیاره‌های قابل سکونت هستند؟
مجله علمی ایلیاد - تخمین‌های تازه نشان می‌دهند که ۱۸ درصد از ستاره‌های مشابه خورشید، یعنی ستارگان رده‌ی G، می‌توانند در ناحیه‌ی قابل سکونت خود دارای سیاره‌هایی به اندازه‌ی زمین باشند.
ناحیه‌ی قابل سکونت اطراف ستاره‌ها در واقع جایی است که آب می‌تواند روی سیاره‌های این ناحیه، به‌صورت مایع وجود داشته باشد. تعیین سیاره‌هایی که دارای اندازه‌ای مشابه زمین بوده و در این منطقه‌ی اطراف ستاره‌ها قرار داشته باشند، یکی از اهداف اصلی علم سیاره‌های فراخورشیدی است. کپلر یکی از ماموریت‌های مهم ناسا است که هدف آن یافتن سیاره‌های فراخورشیدی قابل سکونت است.
کپلر اولین ماموریتی است که قابلیت شناسایی سیاره‌های مشابه زمین در مدار‌های یک ساله‌ی اطراف ستاره‌های مشابه خورشید را دارا است. این ماموریت باعث وسیع شدن دید ما از گوناگونی سیاره‌های کهکشان راه‌شیری شده است.
دکتر «میشل کونیموتو» و دکتر «جیمی متیو» از دانشگاه بریتیش کلمبیا، بررسی‌های خود را بر روی حدود ۲۰۰،۰۰۰ ستاره‌ی رصد شده توسط کپلر انجام دادند. آن‌ها می‌گویند: «محاسبات ما نشان می‌دهد که در اطراف ۱۸ درصد ستاره‌های رده‌ی G، سیاره‌های مشابه زمین وجود دارد. تخمین میزان وجود سیاره‌های مختلف در اطراف ستاره‌ها می‌تواند اطلاعات خوبی در مورد شکل‌گیری سیاره‌ها به‌دست دهد و به کمک آن می‌توان ماموریت‌های بهتری در آینده تعریف کرد. کهکشان راه‌شیری بیش از ۴۰۰ میلیارد ستاره دارد که ۷ درصد از آن‌ها نوع G هستند. بنابراین احتمالاً ۵ میلیارد ستاره در کهکشان راه‌شیری وجود دارند که سیاره‌هایی مشابه زمین در حال گردش به دور آن‌ها هستند.»
تا کنون دانشمندان تصور می‌کردند که فقط در اطراف ۲ درصد از ستاره‌های مشابه خورشید، سیاره‌های مشابه زمین وجود دارد. سیاره‌های مشابه زمین عموماً در کهکشان راه‌شیری کوچک محسوب می‌شوند و از آنجا که فاصله‌ی این سیاره‌ها تا ستاره‌ی میزبان نیز زیاد است، احتمال گم کردن آن‌ها حین ماموریت‌های کشف سیاره‌های فراخورشیدی، بالا است. دکتر متیو و همکارانش با استفاده از مدل‌سازی پیشرو، بر این چالش غلبه کرده‌اند. آن‌ها می‌گویند: «ما در ابتدا ستاره‌های رصد شده توسط کپلر را شبیه‌سازی کرده و سیاره‌های اطراف آن‌ها را نشانه‌گذاری کردیم و سپس نتایج به‌دست آمده را با رصدهای واقعی کپلر مقایسه کردیم. با این روش، توانستیم میزان دقت شبیه‌سازی انجام شده را محاسبه کنیم و نتایج دقیق‌تری به‌دست بیاوریم.»
مقاله‌ی تهیه شده توسط این تیم تحقیقاتی، در مجله‌ی Astronomical Journal منتشر شده است.