هابل به صورت مستقیم رو به زمین نیست، ولی ستارهشناسان از ماه بهعنوان آینهای که نور خورشید بازگشتی از زمین را بازمیتاباند، استفاده کردهاند و آنرا به سمت تلسکوپ هابل هدایت کردهاند.
استفاده از تلسکوپ فضایی برای رصد ماهگرفتگی و خورشیدگرفتگی شرایطی را فراهم میکند که تحت آن تلسکوپهای آینده میتوانند اتمسفر سیارات فرازمینی را مورد بررسی دقیقتر قرار دهند. ممکن است این اتمسفرها حاوی مواد شیمیایی مورد علاقهی زیستشناسان باشند و بتوان به کمک آن حیات در سیارات دیگر را کشف کرد. البته رصدهای زمینی متعددی تا کنون از شرایط اینچنینی انجام شده است، ولی برای اولین بار است که خسوف کامل در طولموجهای ماورابنفش از طریق تلسکوپ فضایی مورد بررسی قرار میگیرد.
هابل توانسته وجود اُزون را در اتمسفر زمین به خوبی تشخیص دهد. میلیاردها سال است که روی زمین فوتوسنتز رخ میدهد و این فرآیند توانسته اکسیژن زیادی را برای زمین فراهم کند و همچنین لایهی زخیمی از اُزون را نیز حول اتمسفر زمین ایجاد کرده است. بنابراین دانشمندان اعتقاد دارند که وجود اُزون و اکسیژن میتواند نشانهای از وجود حیات در سیارات دیگر باشد. دکتر «آلیسون یانگبلاد» از آزمایشگاه فیزیک فضایی و اتمسفر آمریکا، میگوید: «یافتن اُزون اهمیت بالایی دارد، زیرا این ماده از محصولات جانبی اکسیژن مولکولی است که خود این نوع اکسیژن میتواند محصول جانبی وجود حیات باشد.»
اگر چه وجود اُزون در اتمسفر زمین در زمان خسوف توسط تلسکوپهای زمینی نیز رصد شده بود، ولی در این مطالعهی جدید تشخیص قطعی اُزون از فضا مورد بحث قرار گرفته است. هابل نشان داده است که اُزون برخی از تشعشعات ماورابنفش خورشید را در زمان ماهگرفتگی کامل ژانویه سال ۲۰۱۹ جذب کرده است. تلسکوپهای زمینی دیگری نیز در طول موجهای دیگری این موضوع را رصد کردهاند و تلاش کردهاند دیگر عناصر موجود در اتمسفر زمین مانند اکسیژن و متان را نیز بتوانند به این ترتیب، شناسایی کنند.
دکتر یانگبلاد میگوید: «یکی از اهداف اصلی ناسا پیدا کردن حیات در سیارات دیگر است. اگر یکی از این سیارات کشف شدند، باید از کجا بفهمیم که قابلیت حیات دارند؟ ما مدلهایی از طیف اتمسفر زمین را بهدست میآوریم و از آن برای تشخیص سیارات مشابه زمین استفاده میکنیم.»
نتایج این مطالعه در مجلهی Astronomical Journal منتشر شده است.