منظومه‌ی‌شمسی زمانی دارای دو خورشید بوده است
منظومه‌ی‌شمسی زمانی دارای دو خورشید بوده است
مجله علمی ایلیاد - طی مقاله‌ی جدیدی که در مجله‌ی Astrophysical Journal Letters منتشر شده است، «امیر سیراج» و «آوی لوئب» به‌عنوان ستاره‌شناسان دانشگاه هاروارد، نشان داده‌اند که به احتمال زیاد در زمان شکل‌گیری خورشید، یک ستاره‌ی هم جرم آن نیز با فاصله‌ی ۱۰۰۰ برابر فاصله‌ی خورشید تا زمین متولد شده است.
یکی از تئوری‌های مورد قبول اکثریت ستاره‌شناسان در مورد شکل‌گیری ابر اورت در اطراف منظومه‌ی‌شمسی، این است که این ابر در بقایای شکل‌گیری منظومه‌ی‌شمسی و همسایگان آن ایجاد شده است. با این حال، مدل ستارگان دوتایی نیز می‌تواند بخشی از مشکلات این تئوری همه‌پسند را برطرف کند.
امیر سیراج از نویسندگان این مقاله، می‌گوید: «مدل‌های گذشته برای پیدا کردن رابطه‌ی بین اجرام پراکنده شده و اجرام موجود در ابر اورت مشکل داشتند. مدل دوگانه‌ی پیشنهادی ما جواب‌های خوبی برای این موضوع مطرح می‌کند. ایده‌ی اصلی ما این است که می‌دانیم اکثر ستاره‌های مشابه خورشید به صورت دوگانه متولد می‌شوند.»
اگر شکل‌گیری ابر اورت به کمک ستاره‌ی همزاد خورشید صورت گرفته باشد، درک ما از منظومه‌ی‌شمسی بسیار متحول خواهد شد. پروفسور لوئب به‌عنوان استاد سیراج از دانشگاه هاروارد می‌گوید: «سیستم‌های دوگانه بیشتر از ستاره‌های منفرد توانایی جذب اجرام بیرونی را دارند. اگر برآوردهای ما درست باشد، می‌توان گفت که خورشید قبل از اینکه خوشه‌ی ستاره‌ای میزبان خود را ترک کند، دارای یک همدم ستاره‌ای بوده است.»
نحوه‌ی جذب شدن ابر اورت در اطراف منظومه‌ی‌شمسی می‌تواند پرسش‌های مربوط به منشاء حیات بر روی زمین را نیز پاسخ دهد. سیراج می‌گوید: «اجرام موجود در نواحی بیرونی ابر اورت، نقش مهمی در تاریخچه‌ی زمین بازی می‌کنند. شاید این اجرام در به‌وجود آمدن آب بر روی زمین نیز اثر داشته باشند و شاید حتی باعث انقراض دایناسورها شده باشند.»
به گفته‌ی محققین، این مدل می‌تواند در مورد سیاره‌ی نهم منظومه‌ی‌شمسی نیز اطلاعات خوبی فراهم کند. آن‌ها معتقدند که سیاره‌ی نهم نه تنها وجود دارد، بلکه تنها نیز نیست. پروفسور لوئب می‌گوید: «ما نه تنها در مورد ابر اورت اطلاعات ناچیزی داریم، بلکه در مورد سیارات فرانپتونی نیز اطلاعاتی نداریم. نمی‌دانیم چه اجرامی در آن نواحی وجود دارند، ولی مدل پیشنهادی ما پیش‌بینی‌هایی در این زمینه دارد.»
این پرسش باقی می‌ماند که اگر خورشید برای شکل‌دهی به منظومه‌ی‌شمسی همکار داشته است، اکنون کجا است؟ پروفسور لوئب می‌گوید: «ستاره‌ها در خوشه‌ی محل تولد خود، تحت تاثیر گرانش خود، ستاره‌ی همدم خود را از دست می‌دهند. قبل از جدا شدن ستاره‌ی همدم، ابر اورت و سیاره‌های نهم منظومه، جذب منظومه‌ی‌شمسی شده‌اند.»