نئاندرتال‌ها چگونه با هم حرف می‌زدند؟
نئاندرتال‌ها چگونه با هم حرف می‌زدند؟
مجله علمی ایلیاد - بر اساس مطالعه‌ی جدیدی که در دانشگاه آلکالا انجام شده است، دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که نئاندرتال‌ها نیز ظرفیت لازم برای برقراری ارتباطات کلامی را مانند سخن گفتن انسان‌های مُدرن امروزی داشته‌اند.
توانایی‌های زبانی نئاندرتال‌ها موضوعی است که هنوز هم در مورد آن تحقیقات جدید انجام می‌شود و دانشمندان در این زمینه شک و تردید دارند. اخیراً اکتشافات باستان‌شناسی در مورد رفتارهای پیچیده‌ی نئاندرتال‌ها به عنوان گونه‌ی خواهر هوموساپین‌ها بیشتر شده است. شواهد جدید نشان می‌‌دهند که احتمالاً نئاندرتال‌ها در بین خود زبان سخنگویی داشته‌اند. برای داشتن زبان باید سیستم ارتباطی پیچیده‌ی کلامی بین نئاندرتال‌ها وجود داشته باشد.
انسان‌ها به نسبت دیگر جانداران دارای خصوصیات منحصربه‌فردی هستند که باعث می‌شود قادر به سخن گفتن باشند؛ از این خصوصیات می‌توان به عناصر سمبلیک و همچنین فرآیند نحوی بازگشتی که به‌نام ادغام نیز شناخته می‌شود، اشاره کرد. تصورها بر این است که این فرآیند نحوی مختص هوموساپین‌ها است و قبل از ۱۰۰ هزار سال پیش وجود نداشته است. ردیابی وجود این عناصر و فرآیندها در حین بررسی تکامل انسان‌ها کاری است که تقریباً می‌توان آن‌را غیرممکن محسوب کرد.
با این حال، بررسی فسیل‌های انسانی می‌تواند نشان دهد که آیا گونه‌های انسانی مانند نئاندرتال‌ها دارای آناتومی مورد نیاز برای تولید و دریافت سیستم ارتباطات زبانی مشابه سخن گفتن انسان بوده‌اند یا خیر؟ به عبارت دیگر، انسان‌شناسی بر اساس داده‌های باستانی نمی‌تواند نشان دهد که تکامل نرم‌افزاری زبان در انسان‌ها از کجا شروع شده است، ولی می‌تواند درک ما از تکامل سخت‌افزاری سخن گفتن را بیشتر کند.
پروفسور «خوان آرسواگا» از دانشگاه مادرید با همراهی همکارانش با استفاده از سی‌تی‌اسکن‌های باکیفیت مدل‌های سه‌بُعدی، ساختار گوش هوموساپین‌ها، نئاندرتال‌ها و هومونین‌های «سیما د لوس هوسوس» را به‌عنوان اجداد نئاندرتال‌ها ساخته‌اند. آن‌ها سپس توانایی شنیدن فرکانس‌های صدای تا ۵ کیلوهرتز، یعنی بازه‌ی سخن گفتن انسان‌های مدرن کنونی را در این گونه‌ها بررسی کردند. نتایج بررسی‌ها نشان داده است که نئاندرتال‌ها به نسبت اجداد خود توانایی بیشتری در شنیدن سخن یکدیگر داشته‌اند و می‌توان توانایی‌های آن‌ها را مشابه انسان‌های مدرن دانست.
پروفسور «مرسدس والورده» به‌عنوان همکار این تحقیق، می‌گوید: «داشتن توانایی شنیداری در نئاندرتال‌ها نشان می‌دهد که احتمالاً این گونه نیز دارای سیستم ارتباطی کارآمد و پیچیده‌ای مشابه زبان انسان‌های مدرن کنونی بوده‌اند.»
شواهد باستان‌شناسی نیز اخیراً نشان داده‌اند که نئاندرتال‌ها دارای رفتارهای پیچیده‌ای مانند ایجاد تغییر در ابزار سنگی، مهار آتش و تجارب سمبلیک بوده‌اند.
نتایج این یافته‌ها در مجله‌ی Nature Ecology & Evolution منتشر شده است.