وویجر ۱ ناسا کجاست و کشفیات جدید آن چیست؟
وویجر ۱ ناسا کجاست و کشفیات جدید آن چیست؟
مجله علمی ایلیاد - کاوشگر «وویجر-۱» ناسا در سال ۱۹۷۷ ماموریت خود را آغاز کرد. در سال ۱۹۷۹ این کاوشگر از کنار مشتری عبور کرد و در سال ۱۹۸۰ زحل را پشت سر گذاشت و در سال ۲۰۱۲ تبدیل به اولین کاوشگری شد که از منظومه‌ی شمسی خارج و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده است. اکنون تیمی از محققین دانشگاه کورنل و دانشگاه لاوا توانسته‌اند به کمک سیستم امواج پلاسما که بر روی وویجر-۱ نصب شده است، امواج خیلی ضعیف پلاسما را در فضای میان‌ستاره‌ای تشخیص دهند.
فضای میان‌ستاره‌ای نیز مانند اقیانوس مملو از امواج متلاطم است. بیشتر امواج، ناشی از گردش کهکشان راه‌شیری است. امواج کمتری نیز به خاطر انفجارات ابرنواخترهایی ایجاد می‌شوند که فاصله‌ی دو طرف آن‌ها به میلیاردها کیلومتر می‌رسد.
کوچک‌ترین امواج توسط خورشید ایجاد میشود، زیرا فوران‌های خورشیدی موج‌های شوکی را از طریق فضا ارسال می‌کند که در لایه‌های هلیوسفر نفوذ می‌کند، ولی اثرات آن کم است.
امواج پلاسما شواهد خوبی را در مورد چگالی فضای میان‌ستاره‌ای به‌دست می‌دهد. این پارامتر می‌تواند درک ما از هلیوسفر، شکل‌گیری ستاره‌ها و حتی موقعیت دقیق ما در کهکشان راه‌شیری را افزایش دهد. زمانی که این امواج از فضا عبور می‌کنند، الکترون‌های اطراف خود را نوسان می‌دهند که فرکانس این نوسانات نیز بستگی به تعداد الکترون‌های نزدیک به یکدیگر دارد و به این ترتیب چگالی الکترون‌ها مشخص میشود.
سیستم امواج پلاسمای وویجر-۱ که دارای دو آنتن در ۱۰ متری پشت سر کاوشگر است، طوری طراحی شده است که صدای الکترون‌های نوسان کننده را بشوند. از آنجا که فرکانس نوسانات این الکترون‌ها در باندهای فرکانسی خیلی باریکی است، تشخیص آن‌ها کار خیلی پیچیده‌ای است. با این حال، دانشمندان توانسته‌اند این صداها را تشخیص دهند. به این ترتیب، دانشمندان توانسته‌اند برهمکنش بین فضاهای میان‌ستاره‌ای و بادهای خورشیدی را درک کنند و همچنین نحوه‌ی شکل‌گیری لایه‌ی حفاظتی هلیوسفر منظومه‌ی شمسی را نیز بفهمند.
وویجر-۱ در سال ۲۰۱۲ سه ماه پس از خارج شدن از هلیوسفر توانست برای اولین بار صدای فضای میان‌ستاره‌ای را بشنود. شش ماه بعد توانست صدای دوم را بشنود. پس از آن فضای میان‌ستاره‌ای به سرعت ضخیم و ضخیم‌تر شد و صداهای آن نیز در بازه‌های نامنظم تکرار شد.
اکنون دانشمندان به کمک داده‌های وویجر-۱ توانسته‌اند نقشه‌ای کامل از چگالی فضای میان‌ستاره‌ای مسیر وویجر-۱ تهیه کنند. چگالی الکترون‌ها در اطراف وویجر-۱ در سال ۲۰۱۳ شروع به افزایش پیدا کرد و در سال ۲۰۱۵ با ۴۰ برابر شدن آن روند افزایش چگالی متوقف شد و فقط در برخی اوقات نوساناتی در آن مشاهده شده است.
آخرین داده‌های به‌دست آمده توسط وویجر-۱ در مجله‌ی Nature Astronomy منتشر شده است.