کهکشان DF2 جزو گروه کهکشانی NGC 1052 است و در صورت فلکی نهنگ قرار دارد. این کهکشان تقریباً به اندازهی کهکشان راهشیری است، ولی تعداد ستارهها در آن به نسبت تعداد ستارههای کهکشان راهشیری یک به ۲۰۰ است.
در سال ۲۰۱۸ گروهی از ستارهشناسان آمریکایی و کانادایی این نظریه را مطرح کردند که DF2 حاوی مادهی تاریک نیست. در سال بعد از آن در همین گروه کهکشانی، کهکشان دیگری از همین کلاس توسط ستارهشناسان کشف شد. ستارهشناسان برای اینکه نظریهی خود در مورد DF2 را تایید کنند، به کمک تلسکوپ هابل به مطالعهی بیشتر آن پرداختند.
محققین اذعان دارند که زیر سوال بردن یافتههای اولیهی آنها توسط دیگر ستارهشناسان کاملاً منطقی است، زیرا عدم وجود مادهی تاریک در یک کهکشان بسیار غیرمرسوم است و باید میتوانستند توضیحی برای این نظریه پیدا کنند. یکی از دلایل نتیجهی گرفته شده در سال ۲۰۱۸ میتوانست دقیق نبودن محاسبهی فاصلهی این کهکشان از زمین باشد. البته هنوز هم محققین فکر میکردند که توانستهاند یک کهکشان عجیب و غریب را کشف کنند.
برای تایید نتیجهی گرفته شده در سال ۲۰۱۸، ستارهشناسان تمرکز خود را بر روی ستارههای عظیمالجثهی قرمز و پیر درون این کهکشان گذاشتند. این ستارهها در لایههای بیرونی DF2 قرار دارند و همهی آنها میزان درخشندگی نسبتاً مشابهی داشتهاند. مطالعهی میزان درخشندگی ستارههای عظیمالجثهی قرمز، یکی از راههای تعیین فاصله در کهکشانهای نزدیک به کهکشان راهشیری است.
محققین با رصدهای دقیقی که به کمک هابل انجام دادهاند، به این نتیجه رسیدهاند که اندازهگیریهای گذشته به صورت حدودی درست بوده و فقط کمی تخمین خود را تغییر دادهاند و فاصلهی DF2 را بیشتر از گذشته تخمین زدهاند. دانشمندان در تخمین جدید خود، فاصلهی DF2 از زمین را ۷۲ میلیون سال نوری بهدست آوردهاند؛ در صورتی که در مطالعات گذشته این فاصله ۶۵ میلیون سال نوری تخمین زده شده بود.
بهدست آوردن فاصلهی دقیقتر کهکشان DF2 باعث شد دانشمندان مجدداً نظریهی قبلی در مورد عدم وجود مادهی تاریک در این کهکشان را تایید کنند. آنها هنوز نمیدانند دلیل از دست رفتن مادهی تاریک این کهکشان چیست و باید مطالعات بیشتری در مورد این کهکشان انجام شود.
نتایج این مطالعه در مجلهی Astrophysical Journal Letters چاپ شده است.