چرا عاشق این تلسکوپ شدیم؟
چرا عاشق این تلسکوپ شدیم؟
مجله علمی ایلیاد - پیشرفت‌هایی که تا کنون تلسکوپ فضایی هابل به خود دیده، باعث شده است بتواند اجرام بسیار دورتری را نسبت به تلسکوپ‌های زمینی رصد کند. از آنجا که نورهای رسیده به هابل متعلق به کهکشان‌های دوردست هستند، می‌توان گفت که هابل به گذشته‌ی این اجرام کیهانی سفر می‌کند و چیزی که هابل در حال حاضر دریافت می‌کند، چیزی نیست که اکنون در آن کهکشان‌های دوردست رخ می‌دهد و هابل نوری را می‌بیند که این اجرام در گذشته‌ها از خود منتشر کرده‌اند. بنابراین زمانی که هابل به کهکشان آندرومدا در فاصله‌ی ۲.۵ میلیون سال نوری از زمین می‌نگرد، چیزی را می‌بیند که ۲.۵ میلیون سال پیش رخ داده است.
زمانی که هابل برای اولین بار در سال ۱۹۹۵ به سمت صورت فلکی دب اکبر چرخید، توانست ۳۰۰۰ کهکشانی که توسط دیگر تلسکوپ‌ها قابل شناسایی نبودند را ببیند. برخی از این کهکشان‌ها آنقدر جوان بودند که هنوز فرآیند ستاره‌زایی خود را شروع نکرده بودند. این رصد هابل به نام «تصویر ژرف هابل» نامگذاری شد. در سال ۲۰۰۴ هابل به اعماق بیشتری از کیهان دست یافت که این رصد به نام «تصویر فرا ژرف هابل» نامگذاری شد. در سال ۲۰۱۴ میدان دید هابل از این هم بیشتر شد و «تصویر فوق فرا ژرف هابل» توسط آن رصد شد.
دانشمندان به کمک هابل توانستند درک کنند که از زمان انفجار بزرگ تا کنون چقدر زمان گذشته است. قبل از هابل ستاره‌شناسان عمر کیهان را بین ۱۰ تا ۲۰ میلیارد سال تخمین می‌زدند، ولی هابل به‌صورت دقیق نشان داد که کیهان ۱۳.۷ میلیارد سال عمر دارد.
هابل ستاره‌های مختلف را در مراحل متفاوتی از تکامل خودشان کشف کرده است. برخی از این ستاره‌ها در مرحله‌ی دیسک غباری کشف شده‌اند و برخی از ستاره‌ها نیز پس از مرگ کشف شده‌اند.
یکی از چالش‌هایی که هابل بر آن غلبه کرد این بود که علاوه بر ستاره‌ها توانست سیاره‌های گردنده حول آن‌ها را نیز شناسایی کند. هابل برای اولین بار در سال ۲۰۰۸ توانست در نور مرئی از یک سیاره‌ی فراخورشیدی تصویربرداری کند. با این حال بیشتر سیاره‌هایی که تا کنون توسط هابل شناسایی شده‌اند فقط پس از گذر از جلوی ستاره‌ی میزبان آن‌ها از طریق شناسایی اتمسفر آن‌ها تشخیص داده شده‌اند.
هابل بیشتر زمان خود را به بررسی فضای موجود در فاصله‌ی فراتر از چند سال نوری از زمین پرداخته است، ولی در برخی موارد به مطالعه‌ی سیاره‌های منظومه‌ی شمسی نیز پرداخته است. این تلسکوپ تصاویر باکیفیتی از مشتری، زحل و حتی سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو به زمین مخابره کرده است که توانسته‌اند دید عمیقی به ستاره‌شناسان در مورد این سیارات ارائه کنند. زمانی که در سال ۱۹۹۴ یک دنباله‌دار به نام «شومیکر-لوی» به مشتری برخورد کرد، هابل توانست از این واقعه تصویربرداری کند. پس از این تصویربرداری دانشمندان توانستند اطلاعات زیادی از سیاره‌ی مشتری به‌دست بیاورند.
هابل توانست فواره‌های آب بر روی «اروپا» یکی از قمرهای مشتری را کشف کند. این تلسکوپ اولین رصدها در این زمینه را سال ۲۰۱۴ انجام داد و در سال ۲۰۱۶ تصاویر خود از این واقعه را تکمیل کرد.