چگونه باید زمین را از خطر برخورد با سیارک‌ها محافظت کرد؟

مجله علمی ایلیاد - در فوریه‌ی ۲۰۱۳ منجمین در حال رصد یک سیارک به قطر ۵۰ متر بودند که قرار بود با فاصله‌ی نزدیکی از کنار زمین عبور کند. با این حال در ۱۵ فوریه همان سال یک سنگ آسمانی به قطر ۱۹ متر در شهر چلیابینسک روسیه فرود آمد و علی‌رغم اینکه موجب مرگ کسی نشد، ولی خرابی نسبتاً زیادی به بار آورد و به حدود ۲۰۰۰ نفر آسیب وارد کرد.

 

بعداً مشخص شد که دو سیارک به طور مجزا در حال نزدیک شدن به زمین بوده‌اند؛ در صورتی که منجمین تنها یکی از آن‌ها را رصد کرده بودند. سیارکی که در رصد منجمین بود، به زمین برخورد نکرد، ولی یک جرم آسمانی ناشناخته به زمین برخورد کرد و خسارات فراوانی به بار آورد.

رخدادهایی مانند آنچه در چلیابینسک رخ داد، بسیار نادر هستند و معمولاً هر ۵۰ تا ۱۰۰ سال یک بار اتفاق می‌افتند، ولی با این حال رخدادهای خطرناکی هستند و لازم است در مورد آن‌ها فکری کرد. در سال ۱۹۰۸ نیز رخداد مشابهی در شرق سیبری به وقوع پیوست و جنگل‌های زیادی در اثر آن از بین رفتند. ۶۶ میلیون سال پیش نیز برخورد یک سیارک به زمین باعث انقراض دایناسورهای غیرپرنده شد.

طبق پیش‌بینی ستاره‌شناسان سال ۲۰۲۹ سیارکی به قطر ۳۷۰ متر از نزدیکی زمین عبور خواهد کرد و سال ۲۰۳۶ نیز سیارک دیگری با قطر ۴۹۰ متر با فاصله‌ی کمی از کنار زمین عبور می‌کند. هر چند مسیر حرکت این اجرام به سمت برخورد به زمین نیست، ولی تغییرات کوچک در مدارات آن‌ها باعث می‌شود به زمین برخورد کنند. به خاطر وجود اینگونه خطرات، دانشمندان راهکارهایی برای مقابله با چنین رخدادهایی پیشنهاد داده‌اند که جدیدترین آن‌ها در مجله‌ی Advances in Space Research منتشر شده است.

در ۱۱۳ سال گذشته زمین دو بار برخورد سیارک به خود را تجربه کرده است، بنابراین خطر برخورد سیارک‌های بزرگ‌تر در آینده محتمل است.

راهکاری که محققین برای مقابله با اجرام آسمانی در حال برخورد با زمین پیشنهاد داده‌اند، به این صورت است که میله‌هایی حاوی مواد منفجره طراحی می‌شوند و در مسیر سیارک قرار داده می‌شوند تا به این ترتیب، سیارک نابود شود. این میله‌ها بین ۱۰ تا ۳۰ سانتی‌متر قطر و ۲ تا ۳ متر طول خواهند داشت. میله‌ها با سرعت زیاد به سیارک برخورد خواهند کرد و آن‌‌را به تکه‌های کوچک‌تر تقسیم می‌کنند.

 

زمانی که تکه‌های کوچک‌تر سیارک به اتمسفر زمین برخورد می‌کنند، انرژی خود را از دست می‌دهند و تبدیل به ذرات ریزی می‌شوند که بر روی زمین سقوط می‌کنند. بنابراین از برخورد یک جسم بزرگ با زمین جلوگیری می‌شود و در عوض ابری از مواد تشکیل دهنده‌ی سیارک بر روی زمین فرود می‌آید که خطر خاصی ایجاد نمی‌کند.