نقش قمرها در یافتن موجودات فرازمینی

مجله علمی ایلیاد - ماه برای حیات بر روی سیاره‌ی زمین از اهمیت بالایی برخوردار است؛ ماه در تعیین طول روزهای زمینی نقش دارد و کنترل‌کننده‌ی جزر و مد اقیانوس‌ها است که این عملکردها بر روی چرخه‌های زیستی سیاره‌ی ما اثرگذار است. ماه همچنین بر روی آب و هوای زمین نیز اثر دارد، زیرا باعث پایداری محور دوران زمین می‌شود.

به خاطر اثراتی که ماه برای حیات روی زمین دارد، دانشمندان حدس می‌زنند که شاید برای دیگر سیارات نیز قمر نقشی اساسی در امکان حیات روی آن‌ها داشته باشد. اکثر سیارات دارای قمر هستند، ولی قمر زمین خاص است؛ زیرا اندازه‌ی آن قابل مقایسه با خود زمین است؛ قطر ماه بیشتر از یک چهارم قطر زمین است، در صورتی که این نسبت در اکثر سیاره‌ها و قمرهای آن‌ها وجود ندارد.

محققین موسسه‌ی تکنولوژی ژاپن با همکاری محققین دانشگاه آریزونا به بررسی شکل‌گیری قمرهای سیارات پرداخته‌اند و این چنین نتیجه‌گیری کرده‌اند که تنها سیارات خاصی می‌توانند دارای قمرهایی با اندازه‌ی قابل مقایسه با خود آن‌ها باشند. درک شکل‌گیری قمرهای سیارات می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا قیود بهتری برای جستجو به دنبال سیاره‌های قابل سکونت مشابه زمین داشته باشند.

بسیاری از دانشمندان اعتقاد دارند که زمین اولیه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش با یک جرم کیهانی در حد و اندازه‌ی مریخ کنونی برخورد کرده است و در نتیجه‌ی آن یک دیسک چرخان حول زمین ایجاد شده است و ماه در نهایت درون این دیسک شکل گرفته است. محققین این مدل را برای دیگر سیارات سنگی نیز شبیه‌سازی کرده‌اند و امیدوار بودند بتوانند درستی نظریه‌ی دانشمندان در مورد شکل‌گیری ماه را اثبات یا رد کنند.

انجام این شبیه‌سازی‌ها نشان داده است که اگر سیارات مورد بررسی از شش برابر زمین بزرگ‌تر باشند، امکان شکل‌گیری قمر مشابه ماه وجود ندارد، زیرا دیسک ایجاد شده در اثر برخورد یک جرم بزرگ با سیاره‌ی مورد نظر به صورت کاملاً تبخیر شده است و چیزی نیست که بتواند قمری مشابه ماه درون آن شکل بگیرد.

محققین تا کنون هزاران سیاره‌ی فراخورشیدی و همچنین قمرهای فراخورشیدی احتمالی را کشف کرده‌اند، ولی تا کنون نتوانسته‌اند با اطمینان یک قمر را در حال دوران حول یک سیاره‌ی فراخورشیدی شناسایی کنند. شاید این مطالعه‌ی جدید بتواند به آن‌ها ایده‌های جدیدی بدهد و چنین کشفی نیز ممکن شود.

به گفته‌ی محققین این مطالعه، جستجو به دنبال سیارات فراخورشیدی معمولاً بر روی سیاراتی متمرکز است که حداقل شش برابر بزرگ‌تر از زمین هستند، در صورتی که به نظر می‌رسد برای کشف حیات‌های فرازمینی باید به دنیال سیاره‌هایی باشیم که اندازه‌های کوچک‌تری دارند.