دریپانوساروس، خزنده‌ای کوچک با انگشتان ترسناک!
مجله علمی ایلیاد - تحقیقات جدید تأیید کرده است که «دریپانوساروس»، موجود پیش از تاریخی بین سوسمار و مورچه‌خوار و خزنده‌ی کوچکی با انگشتان ترسناک بوده است. به‌طوری که بازوهای جلویی این موجود چنگال‌های بزرگی داشته است. دانشمندان فسیل بازوی یک دریپانوساروس ۲۱۲ میلیون ساله که در منطقه‌ی گوست‌رنچ ایالت نیومکزیکو آمریکا یافته شده است را آنالیز کردند. نتایج یافته‌های دانشمندان در نسخه‌ی ۲۹ سپتامبر مجله‌ی Current Biology به چاپ رسیده است.
دریپانوساروس نه دایناسور و نه سوسمار است. موجود خزنده‌ای با طول نیم متر تا یک متر از نسل منقرض شده‌ی درپانوساروس است که اجداد مشترکی با سوسمار، کروکودیل و دایناسور دارد. تنها نمونه‌ی دیگر از فسیل درپانوساروس، یک اسکلت کاملاً تخریب شده است که بیشتر از ۳۰ سال پیش در شمال ایتالیا یافته شده است.
«آدام پریچارد»، محقق دانشگاه ییل و نویسنده‌ی اول این مقاله می‌گوید: «این موجود مرز دانسته‌های ما درباره‌ی اجزای پاهای حیوانات چهارپا را گسترش می‌دهد. از نقطه نظر بوم‌شناسی، دریپانوساروس به نوعی، ترکیبی عجیب و غریب از سوسمار و مورچه‌خوار است. این موجود پاهای جلویی منحصر به فردی دارد.» حیوانات چهارپایی که دارای استخوان پشتی هستند، تتراپاد نامیده می‌شوند. تقریباً در همه‌ی تتراپادها، بازوی جلویی از دو استخوان موازی ساخته شده است؛ استخوان شعاعی و استخوان زند زیرین. این استخوان‌ها به تعدادی استخوان کوتاه‌تر، مچ دست و کف دست وصل هستند.
دریپانوساروس استخوان های شعاعی و زند زیرین را دارد، ولی موازی نیستند. در عوض، زند زیرین استخوانی صاف و هلالی شکل است. استخوان‌های مچ نیز که به انتهای زند زیرین متصل می‌شوند، بلندتر از حالت معمول هستند. در واقع از استخوان شعاعی بلندتر هستند. پیچارد می‌گوید: «با مشاهده‌ی اتصالات استخوان‌ها، می‌توان گفت که چنگال‌های بلند دریپانوساروس برای چنگ انداختن به درون لانه‌ی حشرات مورد استفاده قرار می‌گرفته است و کل بازو می‌توانسته به طور کامل، لانه‌ی حشره را با قدرت تخریب کند. این حالت مانند حرکت مورچه خوارهای امروزی است که آن‌ها نیز از حشرات تغذیه می‌کنند.»
دریپانوساروس دارای پاهای چنگال‌داری بوده است و شکل دم آن نیز ساختار چنگال مانند داشته است. این یافته‌ها نشان داده است که تتراپادها قوانین بومی مدرن و ویژه‌ای را بالغ بر ۲۰۰ میلیون سال پیش در خود توسعه داده‌اند. پیچارد دانشجوی فوق دکتری در آزمایشگاه بارت آنجان‌بولار بخش زمین‌شناسی و فیزیک زمین دانشگاه ییل است. همکاران این تحقیق آلان تورنر از دانشگاه استونی بروک، رندال ایرمیس از دانشگاه یوتا و استرلینگ نسبیت از دانشگاه ایالتی و مؤسسه‌ی دایناسورهای ناتان اسمیت موزه‌ی تاریخ طبیعی لس‌آنجلس بوده‌اند. این مطالعه توسط بنیاد علوم ملی حمایت شده است. همچنین کمیته‌ی تحقیق و اکتشاف جامعه‌ی ملی زمین‌شناسی نیز از این مطالعه حمایت کرده است.
نوشته: جیم شلتون
ترجمه: امید محمدی - مجله علمی ایلیاد