داروی قروباغه‌ای آنفلوآنزا
مجله علمی ایلیاد - قورباغه‌هایی که اسلحه‌ی دفاعی کمی برای تکیه بر آن دارند، خود را به ترکیبات جنگی که از پوست‌شان ترشح می‌شود، مجهز کرده‌اند. در برخی از قورباغه‌ها، این ترشحات به شکل سم‌های کشنده است؛ در بقیه‌ی آن‌ها مواد شیمیایی مشخصات فعالیت‌های مغزی این حیوانات را کنترل می‌کند. «هیدرفیلاکس باهوویستارا»، گونه‌ای از قورباغه‌های قارچی است که بیشتر در هند یافت می‌شوند و موادی از خود ترشح می‌کنند که آن‌ها را در مقابل ویروس محافظت می‌کند.
محققینی که قورباغه‌ها را مطالعه می‌کنند، تأثیر ترشحات لزج آن‌ها را بر تعدادی از انواع ویروس آنفلوآنزا بررسی کردند. این ترکیب توانست آنفلوآنزا را از بین ببرد. پپتیدی خاص که توسط این قورباغه‌ها تولید می‌شود، قادر است ویروس آنفلوآنزا را نابود کند. محققین ترکیب ترشح شده را به خاطر شمشیر و تازیانه‌ای باستانی که در این مکان یافته شده بود، «اورومین» نامیده‌اند و نتایج یافته‌های خود را در مجله‌ی Immunity منتشر کرده‌اند.
محققین همچنین دوز غلیظی از پپتید مربوطه را به موش‌ها دادند و سپس آن‌ها را آلوده به نوعی آنفلوآنزای کشنده کردند. حدود ۷۰ درصد از موش‌ها زنده ماندند که نشان می‌دهد احتمال دارد اورومین در انسان نیز به همین شیوه عمل کند. آزمایش بر روی سلول‌های خونی انسان در آزمایشگاه نیز نشان داد که دوز پایین این ترکیب برای انسان سمی به نظر نمی‌رسد.
وجود اورومین خبر خوشایندی برای پزشکان و محققینی است که به‌دنبال روش‌های جایگزین برای مقابله با ویروس‌ها هستند. واکسن‌ها می‌توانند در این زمینه کارایی داشته باشند؛ ولی در صورت فراگیری یک بیماری، تأمین واکسن به مقدار کافی ناممکن است و دانشمندان همیشه نسل‌های جدید واکسن آنفلوآنزا را به‌صورت سالانه ارائه نمی‌دهند. با توجه به مکانیسم‌هایی که هم‌اکنون در طبیعت گسترش پیدا کرده است، می‌توان از روش سعی و صحیح، به جای روش سعی و خطا، به منظور مقابله با بیماری‌ها استفاده کرد.
مشکلاتی بر سر راه تولید انبوه این نوع پپتیدها وجود دارد، چرا که آنزیم‌ها در بدن ما این‌گونه پپتیدها را می‌شکنند. محققین امیدوارند با انجام تحقیقات بیشتر، نسخه‌ای از اورومین را بسازند که بتواند در مقابل سیستم دفاعی بدن ما مقاومت کند و همچنین تحقیقات خود را بر روی گونه‌های دیگر حیوانات و پپتیدهای دیگری که ممکن است در برابر بیماری‌های مختلف کارایی داشته باشند، گسترش دهند.
نوشته: ناتانیل چارپینگ
ترجمه: امید محمدی - مجله علمی ایلیاد