شبیه‌سازی پرواز با طوطی‌های کوچک
مجله علمی ایلیاد - زمانی که طوطی‌های کوچک مجبورند بین شاخ و برگ درختان بپرند، به همان سختی که نیاز دارند، تلاش می‌کنند. این یافته از ویدئویی با سرعت بالا می‌آید که برای اندازه‌گیری اینکه سرعت طوطی‌های کوچک pacific از لحظه‌ی بلند شدن تا فرود آمدن چگونه تغییر می‌کند، گرفته شده است.
تصور می‌شود که پرواز پرندگان با پریدن و به نرمی حرکت کردن شروع شده است. هنگام پیمودن مسافت‌های کوتاه، این طوطی‌های ریزنقش بیشتر انرژی‌شان را از پاهای‌شان می‌گیرند، احتمالاً به این دلیل که این روش برای سرعت بخشیدن به پروازشان نسبت به هل دادن بر خلاف جهت جریان هوا با بال‌هایشان کارآمدتر و موثرتر است. با این وجود، بال زدن‌های اندک می‌تواند مقداری از وزن پرندگان را در حین پرواز تحمل کند. با این حال هرچه پرندگان مسافت بیشتری را طی می‌کنند، بال‌هایشان بیشتر در نگه داشتن آن‌ها در آسمان مشارکت می‌کنند. «دیانا چین» و «دیوید لنتینک» از دانشگاه استنفورد اخیراً در مجله‌ی Science Advances گزارش دادند که این پرندگان به گونه‌ای زاویه‌های بلند شدنشان را تنظیم می‌کنند تا کمترین حد ممکن انرژی را مصرف کنند.
این پژوهشگران همچنین دریافتند که بال زدن ناقص می‌تواند ۱۵ تا ۳۰ درصد وزن یک طوطی کوچک را تحمل کند؛ مشابه دایناسورهای بالداری همچون آرکئوپتریکس که پرواز نمی‌کردند. با کمی مدل‌سازی ریاضی، این پژوهشگران دریافتند که چنین بالی می‌توانسته گستره‌ی پرش آرکئوپتریکس را تا ۲۰ درصد افزایش دهد و شاید امتیازی برای پیدا کردن غذا به دایناسورها بدهد. این می‌گوید: «این شبیه‌سازی توضیحی احتمالی برای این مطلب را فراهم می‌کند که چگونه دایناسورهای بالدار و نخستین پرندگان توانایی‌های پریدن‌شان را بهبود می‌بخشیدند و در نهایت موجب پروازهای جستجو کننده‌ی غذا برای این طوطی‌های کوچک جدید و پرندگان دیگر می‌شود.
نوشته: هلن تامسون
ترجمه: مینا آذری - مجله علمی ایلیاد