پروفسور سیلوا و همکارانش به مدت ۱۵ سال از حیاتوحش و موزههای مختلف نمونهبرداری کردهاند. آنها از خفاشها و بوفالوهای غارهای آفریقا که مبتلا به ابولا بودهاند تا لانههای پرندگان در بالای صخرههای آسیای جنوبشرقی، نمونهبرداری کردهاند.
دکتر «استفان روث» بهعنوان همکار تحقیق، میگوید: «اولین موضوع هیجانانگیزی که ما کشف کردیم این بود که ساسها قدیمیتر از خفاشهایی هستند که همگان تصور میکردند که اولین میزبانان روی زمین بودهاند.» دانشمندان دریافتند که گونههای جدیدی از ساسها نیم میلیون سال پیش انسانها را تسخیر خود کردهاند؛ علاوه بر این وقتی که ساسها میزبان خود را عوض کردهاند، تنها به میزبان جدید اکتفا نکردهاند و قابلیت خود در برگشتن به میزبان قبلی را نیز حفظ کردهاند.
این واقعیت نشان میدهد که هر چند برخی از ساسها وابسته به یک میزبان خاص میشوند، ولی برخی از آنها نیز به صورت عمومی به هر میزبانی چنگ میاندازند. پروفسور «کلاوس رینهاردت» از دانشگاه درسدن، میگوید: «این گونهها همانهایی هستند که میتوانیم انتظار داشته باشیم که در آینده خون ما را میمکند و شاید این اتفاق نیم میلیون سال طول نکشد، زیرا انسانهای بیشتر، موجودات زنده و حیوانات اهلی که روی زمین زندگی میکنند در واقع فرصتهای بیشتری در اختیار آنها قرار داده است.»
گروه محققین دریافتند که دو نوع ساس شامل ساسهای معمولی و ساس مناطق استوایی، حدود ۴۷ میلیون سال پیش از یکدیگر انشعاب یافتهاند و از انسانها قدیمیتر هستند. این یافته به وضوح نظریهی اشفورد را رد میکند. این نظریه یک انشعاب بین انسانهای هوموساپین و هوموارکتوس در ۱.۶ میلیون سال پیش را پیشبینی میکند. پروفسور سیوا میگوید: «این یافتهها درک نحوهی تکامل ساسها را برای ما آسان میکند و همچنین کمک میکند که بتوانیم بهتر آنها را کنترل کنیم.»
نتایج یافتههای این محققین در مجلهی Current Biology به چاپ رسیده است.
نوشته: SciNews ترجمه: امید محمدی – مجله علمی ایلیاد