پروفسور «آنه باروز» بهعنوان نویسندهی اصلی مقاله، میگوید: «برای تعیین اینکه آیا این حرکت ابرو در نتیجهی تکامل بوده است یا خیر، ما آناتومی صورت و رفتار این دو گونهی حیوانی را مقایسه کردیم و دریافتیم که ماهیچهی بالابرندهی ابرو در سگ، در گرگها به صورت خوشههای نامنظمی از فیبرها وجود دارد.» تنها گونهی سگی که در این مطالعه، این ماهیچه را در صورت خود نداشت، «هاسکی سیبریایی» بوده است که جزو باستانیترین گونههای سگ محسوب میشود. دکتر کیمینسکی میگوید: «ما همچنین رفتارهای سگها و گرگها را نیز پس از قرار گرفتن دو دقیقهای در جوار انسان مطالعه کردیم. سگها ابروی داخلی خود را به دفعات بیشتر و شدیدتری بالا میبردند. این یافتهها نشان میدهد که شاید حرکتهای ابروی سگها رفتاری باشد که در مواجهه با انسانها آنرا فرا گرفتهاند. وقتی که یک سگ ابروی خود را حرکت میدهد انسانها را مجبور میکند تا از آن مراقبت کنند. همین موضوع باعث میشود سگها ابروی خود را بیشتر تکان دهند و باعث شده این صفت در نسلهای بعدی سگها نیز ادامه پیدا کند.»