یک سمت میلهی دیوید چهار کاسهی مکش و دو حسگر قرار داشته است. برچسب زنی یک نهنگ آبی درون دریا و حصول اطمینان از جابهجا نشدن حسگرها کار بسیار مشکلی است که تیم محققین دانشگاه کالیفرنیا آنرا به سرانجام رساندهاند.
نتایج تحقیقات این تیم در کنفرانس آکادمی ملی علوم آمریکا ارائه شده است. دیوید کید میگوید: «این کار نتیجهی تلاش یک تیم بوده است، زیرا کاری نیست که بتوان به تنهایی آنرا انجام داد. همکاران من از بهترین قایقرانان بودهاند و توانستهاند بارها این نوع کارها را انجام دهند. ما باید حسگرها را دقیقاً در قسمت چپ سینهی نهنگ قرار میدادیم تا بتوانیم ضربان قلب این موجود را از نزدیک بررسی کنیم. در ۴ ثانیهای که نهنگ روی آب بود هم توانستیم عکسهای خوبی از آن تهیه کنیم و هم از آن نمونهبرداری کردیم.»
با تلاش فراوان دانشمندان توانستند ضربان قلب نهنگ را در طول ۸.۵ ساعت ثبت کنند. تحلیل عکسها و بررسی نمونهها نشان دادند که این نهنگ دارای جنسیت نر است و ۱۵ سال سن دارد. زمانی که نهنگ در عمیقترین مکانهای دریا قرار دارد، قلب آن در هر دقیقه ۴ تا ۸ بار میتپد و در برخی اوقات به ۲ بار در دقیقه نیز میرسد.
دکتر «جرمی گلدبوگن» از همکاران این پروژه، میگوید: «ما دریافتیم که نهنگها در زمان رفتن به اعماق دریا ضربان قلب خود را کاهش میدهند تا اکسیژن کمتری مصرف کنند.» ضربان قلب نهنگ پس از رفتن به عمق و برگشتن به سطح دریا بین ۲۵ تا ۳۷ بار در دقیقه است. بهعنوان مقایسه بد نیست بدانید که ضربان قلب کوچکترین پستاندار تا هزار بار در دقیقه نیز میرسد.