آیا می‌توان بر اثرات مخرب جاذبه‌ی مریخ غلبه کرد؟
آیا می‌توان بر اثرات مخرب جاذبه‌ی مریخ غلبه کرد؟
مجله علمی ایلیاد - در مطالعه‌ای که بر روی موش‌ها انجام شد، دُز متوسطی از «رزوراتول» توانست به عملکرد عضلات ثبات بخشیده و آتروفی عضله را در آن دسته از حیواناتی که در معرض جاذبه نسبی قرار گرفته بودند، تقلیل کند. در این فرایند، محیط مریخ در شرایط زمین شبیه‌سازی شد. یافته‌های به‌دست آمده گویای آن است که اگر رژیم‌های غذایی فضانوردان آتی سرشار از رزوراتول باشد، سلامت عضلانی اسکلتی آن‌ها می‌تواند حتی در عملیات طولانی مدت به مقصد مریخ تا حدود زیادی تضمین شود.
آتروفی عضله یکی از پیامدها و جدی‌ترین عوارض جانبی سفرهای فضایی برشمرده می‌شود. مطالعه‌ی خدمه فضاپیماها در طول ۵۰ سال گذشته، نشان می‌دهد که فضانوردان می‌توانند تا ۲۰ درصد از وزن عضلات خود را در کمتر از ۲ هفته از دست بدهند. برای پیشگیری از این تحلیل عضلانی، فضانوردانی که در ایستگاه فضایی بین‌المللی کار و زندگی می‌کنند، برای چند ساعت در هر روز به ورزش می‌پردازند. علی رغم این فعالیت فیزیکی در ایستگاه فضایی، آن‌ها با وضعیت بدنی تضعیف شده‌ای به زمین باز می‌گردند و به چندین ماه احیای بدنی نیاز دارند تا قوای خود را بازیابند.
دکتر «ماری مورترکس» محقق در گروه عصب‌شناسی مرکز پزشکی بِت اسرائیل در دانشکده‌ی پزشکی هاروارد، می‌گوید: «پس از تنها ۳ هفته در فضا، عضلات انسان به میزان یک سوم تقلیل پیدا می‌کند. متاسفانه، فیبر عضلات هم با کاهش مواجه می‌شود. برای اینکه این امکان برای فضانوردان فراهم شود تا بدون هیچ خطری و با ایمنی بالا در عملیات‌های طولانی به مقصد مریخ کار کنند، باید از راهبردهای مناسبی برای پیشگیری از تحلیل عضلات استفاده کرد. کِشش گرانشی مریخ ۴۰ درصد زمین است. راهبردهای رژیم غذایی می‌توانند نقش کلیدی در این راستا داشته باشند، چرا که فضانوردانی که راهیِ مریخ می‌شوند، به آن دسته از دستگاه‌های ورزشی که در ایستگاه فضایی بین‌المللی وجود دارد، دسترسی نخواهند داشت. رزوراتول می‌تواند به‌عنوان گزینه‌ی خوبی مدنظر قرار بگیرد؛ این ترکیب به وفور در پوست انگور و بلوبِری یافت می‌شود؛ این دو میوه به‌خاطر اثرات ضددیابتی، آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی به طور وسیع مورد بررسی قرار گرفته‌اند.»
دکتر مورترکس و همکارانش برای شبیه‌سازی جاذبه مریخ از روشی استفاده کردند که در آن، ۲۴ موش مذکر به مدت ۱۴ روز در شرایط عادی زمینی و ۴۰ درصد در شرایطی مانند مریخ قرار گرفتند. در هر گروه، نیمی از موش‌ها رزوراتول را در آب دریافت کردند. به بقیه‌ی موش‌ها هم آب معمولی داده شد. وضعیت عضلانی هر دو گروه از موش‌ها به صورت هفتگی مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. همان‌طور که انتظار می‌رفت، شرایط مریخ باعث تضعیف وزن عضلات و محتوای فیبر عضلات موش‌ها شد. اما در کمال تعجب، مکمل رزوراتول توانست نقش مهم و موثری در پیشگیری از تحلیل عضلات پای موش‌ها ایفا کند. علاوه بر این، رزوراتول به‌طور کامل از وزن عضلات در موش‌های مریخی محافظت کرد. البته این سطح از محافظت کامل نبود؛ چرا که این مکمل نتوانست به‌طور کامل از تحلیل بخش‌های زیادی از عضلات جلوگیری به عمل بیاورد.
دکتر مورترکس می‌گوید: «تحقیقات قبلی در مورد رزوراتول می‌تواند یافته‌های جدید را توضیح دهد. در اینجا از حساسیت انسولین می‌توان به‌عنوان یکی از عوامل محتمل یاد کرد. درمان رزوراتول از رشد عضله در حیوانات دیابتی پشتیبانی می‌کند، چرا که حساسیت انسولین و میزان جذب گلوکز را در فیبر عضلات افزایش می‌دهد. این موضوع برای فضانوردان آشناست؛ زیرا آن‌ها با کاهش حساسیت انسولین در طول پروازهای فضایی روبه‌رو می‌شوند.»
این مقاله در مجله Frontiers in Physiology منتشر شده است.