بر اساس مقالهی فوق، بافتهای ماهیچه مانند پناهگاهی برای سلولهای ایمنی عمل میکنند. این سلولها در واقع درون بافت ماهیچهها پناه میگیرند و حین حملهی عوامل بیماریزای مهاجم، کمتر آسیب میبینند.
محققین مدتها است میدانند که سلولهای T که کار شناسایی و کشتن ویروسها و باکتریهای مضر را انجام میدهند، در صورت مواجه شدن با عفونتهای مزمن، عملکرد خود را از دست میدهند و به این ترتیب، پاسخ سیستم ایمنی در برابر عفونت تضعیف میشود. در این حالت وضعیت فیزیکی بیمار دچار اختلال میشود، وزن وی کاهش مییابد و حجم ماهیچهها نیز کم میشود. با دانستن این موارد، دانشمندان تصمیم گرفتند ارتباط بین عملکرد سلولهای T و ماهیچهها را بررسی کنند. آنها برای این کار، موشهای آزمایشگاهی را با یک ویروس «LCMV» آلوده کردند و دریافتند که در این وضعیت، ماهیچههای موش سیگنالدهی «IL-15» بیشتری انجام میدهند.
دانشمندان دریافتند که بیشتر شدن سیگنالدهی باعث میشود لمفوسیتهای حاوی سلولهای ایمنی به سمت ماهیچهها مهاجرت کنند، زیرا درون ماهیچهها مکانهایی وجود دارد که هیچگونه عفونتی نمیتواند به آن نفوذ کند. سلولهای T که خارج از این مکانها از کار خسته میشوند و ویروسها به آنها حمله میکنند، میتوانند به این مکانها پناه برده و نجات یابند.
«جینگشیا وو» از نویسندگان مقاله، میگوید: «اگر سلولهای T در اثر فعالیتهای دفاعی زیاد عملکرد خود را از دست دهند، سلولهای موجود در پناهگاه میتوانند از ماهیچهها آزاد شده و نیروهای تازه نفس در مقابل عوامل بیماریزا باشند. به این ترتیب، سیستم ایمنی بدن میتواند مدتهای مدیدی به مبارزه با عوامل بیماریزا بپردازد.»
دانشمندان آزمایشهای خود را بر روی موشهایی که به صورت ژنتیکی ماهیچههای بیشتری داشتند، ادامه دادند. زمانی که این موشها به LCMV آلوده شدند، بدن آنها پاسخهای بهتری در مقابل ویروسها داد و سلولهای T آنها فعالیت بیشتری داشت. به عبارت دیگر، موشهای ورزیده راحتتر بر ویروسها فائق آمدند.
هر چند اکنون نمیتوان نتایج بهدست آمده در این مطالعه را برای انسانها بسط داد، ولی این نتایج میتواند نقطهی شروعی برای انجام این آزمایشها بر روی انسانها باشد.