خارق‌العاده‌‌ترین عسل جهان را بشناسید

مجله علمی ایلیاد - زنبورهای بدون نیش به خانواده‌ای از زنبورها تعلق دارند که «ملیپونینی» نامیده می‌شوند. این خانواده ۵۰۰ گونه زنبور را در بر می‌گیرد و بیشتر در مناطق استوایی و زیراستوایی زندگی می‌کنند. عسل‌های تولید شده توسط زنبورهای بدون نیش در کشورهای مختلف نام‌های متفاوتی دارد و در بعضی فرهنگ‌ها برای آن خصوصیات درمانی متصور هستند و به همین خاطر، مردم پول زیادی بابت آن می‌پردازند.

زنبورهای عسل اروپایی «اپیس ملیفرا» بیشتر از زنبورهای بدون نیش شناخته شده هستند و بخش عمده‌ی عسل مصرفی دنیا را تولید می‌کنند.

دانشمندان در سال ۲۰۲۰ برای اولین بار دریافتند که شکر موجود در عسل زنبورهای بدون نیش تا ۸۵ درصد از نوع «تری‌هالولوز» است و چنانچه قبلاً تصور می‌شد، «مالتوز» نیست.

تری‌هالولوز نسبت به دیگر شکرها دارای هضم آرام‌تری است و به همین دلیل مصرف آن باعث افزایش یکباره‌ی سطح قند خون نمی‌شود.

منشاء این نوع شکر تا زمانی که دانشمندان آن‌را درون عسل زنبورهای بدون نیش پیدا کردند، ناشناخته بود. در واقع تا قبل از آن دانشمندان تصور می‌کردند تری‌هالولوز دارای منشاء بیرونی است و مربوط به یک گیاه محلی است.

محققین با کشف تری‌هالولوز در عسل زنبورهای بدون نیش تلاش کردند که بتوانند میزان این شکر را در عسل افزایش دهند و به این ترتیب ارزش عسل را بیشتر کنند. آن‌ها به دسته‌ای از زنبورهای بدون نیش قندهای مرسوم مانند ساکاروز، گلوکز و فروکتوز را خوراندند و دریافتند که زنبورهای بدون نیش درون دستگاه گوارش خود ظرفیت منحصر به فردی برای تبدیل ساکاروز به تری‌هالولوز دارند.

با این حال آن‌ها دریافتند که عسل زنبورهایی که شهد طبیعی مصرف می‌کنند، کیفیت بسیار بالاتری نسبت به عسل زنبورهایی دارد که از قندهای مصنوعی استفاده می‌کنند. در واقع آن‌ها توانستند عسل طبیعی و عسل تولید شده در آزمایشگاه را با استفاده از تست‌های ایزوتوپی از یکدیگر تشخیص دهند.

محققین می‌گویند که محصول غنی از تری‌هالولوز تولید شده توسط زنبورهای آزمایشگاهی را نمی‌توان عسل نامید و نمی‌تواند برای سلامتی انسان مفید باشد. عسل حاوی بازه‌ی گسترده‌ای از مواد شیمیایی است و نمی‌توان به راحتی آن‌را در آزمایشگاه با دادن شکر به زنبور تولید کرد.

نتایج این مطالعه در مجله‌ی Journal of Agricultural and Food Chemistry منتشر شده است.