ارتباط اولین ستاره‌های کیهان با سیاه‌چاله‌های نخستین
تاثیر اولین ستاره‌های کیهان بر سیاه‌چاله‌های نخستین
مجله علمی ایلیاد - تنها چند میلی‌ثانیه پس از مهبانگ، آشفتگی بر کیهان حاکم شده است. هسته‌های اتمی طی یک حرکت داغ و آشفته دچار همجوشی و واپاشی شده‌اند و پس از آن امواج فشاری قدرتمند ایجاد شده است و آنچنان مواد را به هم فشرده کرده است که سیاه‌چاله‌ها شکل گرفته‌اند. این سیاه‌چاله‌ها به‌عنوان سیاه‌چاله‌های نخستین شناخته می‌شوند.
پرسش اینجا است که سیاه‌چاله‌های نخستین به شکل‌گیری ستاره‌هایی که صد میلیون سال پس از مهبانگ شکل گرفته‌اند، کمک کرده‌اند یا جلوی شکل‌گیری ستاره‌ها را گرفته‌اند؟
ستاره‌شناسان و اخترفیزیکدانان دانشگاه‌های مختلف به کمک اَبَرکامپیوتر دانشگاه تگزاس شبیه‌سازی‌های جدیدی انجام داده‌اند و اینچنین نتیجه‌گیری کرده‌اند که شکل‌گیری ستاره‌ها آنچنان تحت تاثیر سیاه‌چاله‌های نخستین نبوده است. نتایج این شبیه‌سازی‌ها طی مقاله‌ای در مجله‌ی Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.
طبق مدل استاندارد، پس از مهبانگ، سیاه‌چاله‌ها به‌وسیله‌ی کشش گرانشی خود باعث شکل‌گیری ساختارهایی شده‌اند که این ساختارها برای شکل‌گیری ستاره‌ها نقش مثبت داشته‌اند. این ساختارها مانند چارچوبی عمل کرده‌اند که به مواد و گازهای موجود کمک کرده‌اند تا اولین ستاره‌ها و کهکشان‌ها را بسازند.
از طرف دیگر زمانی که گاز و گردوغبار به درون سیاه‌چاله‌ها سقوط می‌کنند باعث ایجاد گرمایش می‌شوند. این گرمایش یک دیسک برافزایشی را در اطراف سیاه‌چاله ایجاد می‌کند که فوتون‌های یونیزه‌کننده و گرم‌کننده‌ی گازهای اطراف را از خود ساطع می‌کند. این وضعیت برای شکل‌گیری ستاره‌ها اثر منفی دارد، زیرا گازها برای اینکه تبدیل به ستاره شوند باید سرد شده و میعان کنند تا به چگالی مورد نیاز برای شروع واکنش هسته‌ای و شکل‌گیری ستاره برسند.
شبیه‌سازی دانشمندان نشان داده است که این دو اثر متناقض سیاه‌چاله‌ها یکدیگر را خنثی می‌کنند و بنابراین سیاه‌چاله‌ها اثر کمی بر روی شکل‌گیری ستاره‌ها دارند.
بسته به اینکه کدام یک از دو اثر پیش گفته غالب باشد، شکل‌گیری ستاره‌ها می‌تواند شتاب بگیرد یا کُند شود. بنابراین به طور کل سیاه‌چاله‌های نخستین در ارتباط با شکل‌گیری ستاره‌ها از اهمیت بالایی برخوردار هستند.
شبیه‌سازی که این دانشمندان انجام داده‌اند، بر روی یک اَبَرکامپیوتر ۱۰۰ هسته‌ای انجام شده است و هر بار اجرای آن تنها چند ساعت زمان برده است؛ در حالی که اجرای هر کدام از این شبیه‌سازی‌ها بر روی بهترین لپ‌تاپ‌ها سال‌ها زمان می‌برد.