لگنها، سطلها، گلدانها و وسایل دیگری که از لاستیکهای استفاده شده ساخته شدهاند و در کنار بزرگراهی در شهر دیماپور به فروش میرسند، نشان دهندهی این حقیقت هستند که اگر کسی خلاق باشد، هیچچیز هدر نمیرود.
سلیم یک نمونه کامل است! وقتی که او ۲۰ سال پیش بدون هیچ شغلی به ناگالند وارد شد، وضعیت امرار معاش او نامناسب بود. اما، پس از اینکه هنر ساخت سطل و لگن از لاستیکهای استفاده شده را آموخت، اوضاع بهتر شد. او میگوید: «من به دیماپور آمدم و طرز ساخت لگن و سطل از لاستیکهای زائد یا خراب را یاد گرفتم و اکنون به طریقی میتوانم خانوادهام را تأمین کنم.»
قیمت سطلها، بسته به اندازهشان، بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ روپیه و قیمت یک لگن در حدود ۱۵۰ تا ۶۰۰ روپیه است. او با ساخت ۱۰ سطل یا لگن برای فروش، به راحتی ۴۰۰ تا ۵۰۰ روپیه در روز درآمد دارد. محمد مزور رحمان نیز همچون سلیم، لاستیکهای خراب را به قیمت ۳۰ تا ۵۰ روپیه برای هر قطعه خریداری میکند و آنها را پیش از شکل دادن با دقت به چند قطعه تقسیم میکند.
او به این طریق خانوادهی شش نفرهی خود را تأمین میکند. محصولات لاستیک بازیافتی، اگرچه در ظاهر زمخت به نظر میرسند، برای مصارف خشنتر مناسب هستند و دوام بیشتری نسبت به محصولات پلاستیکی و شیک کارخانهها دارند. سطلهای لاستیک بازیافتی برای کشیدن آب از چاه و لگنها برای تغذیه کردن حیوانات خانگی به کار میروند.
یک فروشنده میگوید: «تقاضا برای این محصولات بیشتر از جانب روستاییان است که برای کشیدن آب از چاه از آن استفاده میکنند. آنها همچنین لگنها را برای تغذیه حیوانات خانگیشان و شستن لباس خریداری میکنند.»
توجه داشته باشید که با افزایش تعداد اتومبیلها، لاستیکهای استفاده شده، یک خطر جدی برای محیطزیست به وجود آوردهاند، چون دولت هیچ راه سادهای برای از بین بردن آنها نیافته است. با سپاس از سلیم و رحمان که نه تنها معیشت خود را میگذرانند، بلکه در حفظ محیط زیست نیز میکوشند.