مورفی در مصاحبهی مطبوعاتی دانشگاه گفت: «این تحقیق، گامی رو به جلو از درک ما نسبت به چگونگی تاثیر گذاشتن استرس خانواده در دوران کودکی بر استعداد کودک برای ابتلا به بیماری در سنین ۴۰ تا ۲۰ سالگی است.» وی دانشیار پژوهشی فوق دکترای روانشناسی است.
این مطالعه نشان داد کودکانی که والدین آنها جدا شدهاند و با یکدیگر صحبت نمیکنند، در بزرگسالی در معرض خطر بیشتری از سرماخوردگی هستند. تحقیقات قبلی نشان داده بزرگسالانی که در دوران کودکی، جدایی والدین خود را تجربه کردهاند در معرض خطر بیشتری از سلامت ضعیفتر هستند. نویسندگان این مطالعهی جدید باور دارند که تحقیق آنها میتواند به توضیح چرایی آن کمک کند.
این مطالعه شامل بیش از ۲۰۰ بزرگسال سالم بود که در معرض ویروس سرماخوردگی مشترکی بودند. احتمال پیشرفت سرماخوردگی در کسانی که والدینشان در دوران کودکی جدا شده بودند و با یکدیگر صحبت نمیکردند، در مقایسه با کسانی که والدینشان با هم مانده بودند، سه برابر بیشتر بود. در حالی که این مطالعه فقط ارتباط را یافت، نه رابطهی علت و معلولی، اما یکی از دلایلی که محققان برای افزایش خطر ابتلا به سرماخوردگی ارائه دادند، التهاب بیشتر در پاسخ به عفونتهای ویروسی بود.
در همین حال، محققان پی بردند بزرگسالانی که والدینشان در دوران کودکیِ آنها جدا شده بودند، اما بعد از آن با هم در تماس بودند، در معرض خطر بالای ابتلا به سرماخوردگی نبودند. «شلدون کوهن»، استاد روانشناسی در دانشگاه کارنگی ملون، گفت: «نتایج ما سیستم ایمنی را حامل مهم تاثیر منفی درگیریهای اولیهی خانواده تلقی میکند.» کوهن گفت: «آنها همچنین نشان میدهند که تمام طلاقها برابر نیستند.» وی افزود، ارتباط مداوم بین والدین، حائل تاثیرات مضر جدایی بر مسیر سلامت کودکان میشود. این نتایج این هفته در مجموعه مقالات Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.