وی اضافه میکند: «استراتژیهای سلامت عمومی به منظور پیشگیری از ابتلا به جنون میبایست شکافهای اجتماعی اقتصادی را در دستورکار قرار دهد تا از این طریق، نابرابریهای سلامت کاهش یافته و از افرادی که از این نظر با کمبود مواجه هستند، حمایت شود.»
کادار محقق دانشگاه کالج لندن است که در بخش سلامت و علوم رفتاری فعالیت میکند. وی توضیح میدهد که در یافتههای تحقیق، عوامل متعددی را میتوان لحاظ نمود. عواملی نظیر تفاوت در سبک زندگی و سلامت عمومی بدن. همچنین افراد مرفه فرصتهای اجتماعی و فرهنگی بیشتری در زندگی دارند که آنها را به افراد فعالتری در جهان پیرامون، بدل میسازد. هرچند این مطالعه رابطه علت و معلولی مستقیم میان فقر و افزایش ریسک ابتلا به جنون را اثبات نمیکند و تنها وجود ارتباطی میان این دو متغیر را نشان میدهد.
دکتر «سم گندی» رییس مرکز مونت سینایی که در حوزهی مراقبتهای نورولوژیک NFL و سلامت ادراکی در شهر نیویورک فعالیت میکند، میگوید: «این احتمال وجود دارد که از دست دادن کنترل مسایل مالی، خود نشانهای از جنون باشد.» وی معتقداست: «عدم توانایی در مدیریت مالی میتواند یکی از نشانههای اولیه جنون باشد، به گونهای که منابع مالی بعدها در زندگی کاهش مییابد.»
اما گندی همچنین معتقد است که وضعیت مالی میتواند برای سبک زندگی و رژیم فقیر و نامناسب، نوعی مورد جایگزین باشد و در نهایت هر دو میتوانند به ریسک ابتلا به جنون، مرتبط باشند. کادار اظهار داشته است: «نمونههای انگلیسی در این تحقیق، میزان ابتلا به جنون به لحاظ اجتماعی-اقتصادی الگوبندی شده و پیش از همه میزان ثروت آنها مد نظر بوده است.» در این مطالعه، کادار و همکارانش تعداد ۶،۲۰۰ زن و مرد با متوسط سنی ۶۵ سال را مورد بررسی قرار دادند. در دورهی دوازده ساله در میانهی سالهای ۲۰۰۲-۲۰۰۳ تا سال ۲۰۱۴-۲۰۱۵، هفت درصد از این افراد به جنون مبتلا شدند.
محققان دریافتند ریسک ابتلا به جنون در میان افراد فقیر، در مقایسه با ثروتمندان ۵۰ درصد بیشتر است. هرچند در این تحقیق عواملی نظیر میزان تحصیلات، میزان محرومیت و وضعیت عمومی سلامت فرد، درنظر گرفته نشده است.
«ربکا النمایر» رییس بخش علمی انجمن آلزایمر، میگوید: «این تحقیق میتواند فهرست شواهدی را که نشان میدهد، دسترسی به مراقبتهای سلامت و توانایی اتخاذ تصمیم برای داشتن سبک زندگی سالم، میتواند بر ریسک ابتلا به جنون تاثیرگذار باشد، گستردهتر سازد.»
گزارش تحقیق فوق ۱۶ ماه مِی در نسخهی آنلاین مجلهی روانپزشکیJAMA منتشر شده است.
نوشته: استیون رینبرگ ترجمه: مریم رفیعی - مجله علمی ایلیاد