اکنون با بررسیهایی که متخصصین تغذیهی دانشگاه نبراسکا انجام دادهاند، مشخص شده است که سیستم گوارش انسان توانمندتر از چیزی است که بهنظر میرسد و ذرتی که در مدفوع مشاهده میشود در واقع فقط پوست زرد بیرونی ذرت است.
پوست ذرت حاوی دانههایی است که مواد ژنتیکی خاصی را در خود دارد. این پوست در واقع پوششی است که از مواد ژنتیکی در مقابل شرایط محیطی و آفات و آسیبهای حین جابهجایی محافظت میکند. اینکه این پوست قوی است و حتی هضم آن برای سیستم گوارش مشکل است، ویژگی خوبی برای طبیعت و حتی سیارهی زمین است. سختی پوست ذرت بهخاطر فیبر سختی بهنام «سلولز» است که بدن انسان آنزیم مناسب برای هضم آنرا ندارد. حتی حیوانات نشخوار کنندهای مانند گاو که سیستم گوارش قدرتمندی دارند نیز از پس هضم پوست ذرت برنمیآیند.
سلولز تنها ۱۰ درصد از ذرت را تشکیل داده است و ۹۰ درصد بقیهی محتویات آن برای انسان مفید و قابل استفاده است. ذرت منبع خوبی از فیبرهای مفید و آنتیاکسیدانها است.
راهی که برای آسان کردن هضم ذرت وجود دارد، این است که آنرا فرآوری کنیم. هر چقدر فرآوری بیشتری روی ذرت انجام شود، هضم آن راحتتر میشود. آسیاب کردن، خرد کردن مرطوب و پختن از انواع فرآوریهایی است که روی ذرت انجام میشود. این روشها باعث شکسته شدن مولکولهای غیرقابل هضم میشوند. در واقع اغلب ذرتهایی که انسانها استفاده میکنند، فرآوری شده است. بهطور متوسط هر آمریکایی در سال ۷۰ کیلوگرم ذرت مصرف میکند که بیشتر آن دارای پوست غیرقابل هضم ذرت نیستند و پس از جدا کردن پوست تبدیل به چیپس و دیگر خوراکیهای خوشمزه شدهاند.
البته باید اذعان داشت که آسانتر شدن هضم ذرت در فرآیندهای فرآوری به معنی سالمتر شدن ذرت نیست. بررسیهای متخصصین تغیه نشان داده است که محصولات فرآوری شدهای مانند روغن ذرت و شربت ذرت تقریباً عاری از فیبرهای مفید و دیگر مواد مغذی ذرت هستند.
دیده شدن پوست ذرت درون مدفوع شاید ناخوشایند باشد، ولی برای سلامتی ضرر ندارد. برای اینکه بیشترین استفاده از مواد مغذی ذرت برده شود، باید به خوبی جویده شود.