شایعه یا حقیقت؛ چالشی به‌نام پابرهنگی

مجله علمی ایلیاد - در فضای مجازی هر چند مدت یک کار عجیب و غریب مُد می‌شود. برخی از این کارها چنان در دید عموم واقعی جلوه می‌کنند که همه فراموش می‌کنند پیگیر پشتوانه‌های علمی آن شوند. آخرین چیزی که در فضای مجازی طرفداران زیادی را به خود جلب کرده، «گراوندینگ» است. این واژه در تیک‌تاک و اینستاگرام ترند شده است و «ارثینگ» و «گرین‌فوتینگ» نیز نامیده می‌شود.

به طور ساده باید گفت که گراوندینگ به معنی کنار گذاشتن آسایشی ایجاد شده توسط دنیای مدرن و زندگی کردن با پای کاملاً برهنه است. معتقدین به این روش می‌گویند که با این کار ارتباط الکتریکی بدن انسان با زمین برقرار می‌شود. آن‌ها اعتقاد دارند که انسان به‌وسیله‌ی کفش خودش را به‌عنوان قسمتی از یک مدار الکتریکی از زمین جدا کرده و به‌این ترتیب خود را از منبع عظیمی از الکترون‌ها بی‌بهره کرده است و به‌این ترتیب مواد مضر زیادی در بدن باقی می‌ماند. بنا بر اعتقاد این دسته از افراد، زمانی که پوست انسان به زمین وصل می‌شود همه چیز از جمله سیستم ایمنی بدن و همچنین وضعیت روانی انسان رو به بهبودی می‌نهد.

باورمندان به گراوندینگ می‌گویند که محدود کردن پا درون کفش تاثیر زیادی بر روی سلامت کل بدن دارد، زیرا به منظور جبران این حرکت اشتباه همه‌ی بدن باید درگیر شود. زمانی که پا از زندان کفش خارج شود کارهای اضافی بقیه بدن نیز کاهش پیدا می‌کند.

میزان اعتقاد باورمندان به گراوندینگ نیز متفاوت است. برخی از آن‌ها همیشه پابرهنه راه می‌روند، ولی برخی از آن‌ها از راه رفتن به صورت پابرهنه به عنوان درمان استفاده می‌کنند، ولی برای رفتن به محل کار خود و رفتن جهت خرید کفش می‌پوشند.

شاید ندانید ولی این موضوع به مدت دو دهه مورد بحث و جدل بوده است. با این حال، پس از ۲۰ سال بحث هنوز هم داده‌های متقنی در مورد آن وجود ندارد. اخیراً مطالعات جدیدی در مورد اثر گراوندینگ بر روی التهابات بدن، سیستم قلب و عروق و سلامت روان شرکت‌کنندگان انجام شده است که این مطالعات نیز دارای محدودیت‌های متعددی هستند و نمی‌توان نتایج آن‌ها را خیلی جدی دانست.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ انجام شده که نشان می‌دهد گراوندینگ باعث افزایش میزان پلاکت خون و همچنین کاهش آسیب‌های ماهیچه‌ای می‌شود. مطالعه‌ی دیگری در همان سال نشان داده که گراوندینگ باعث کاهش بار الکتریکی گلبول‌های قرمز و در نتیجه کاهش گرانروی خون می‌شود و می‌تواند بهبود سلامت قلب و عروق را در پی داشته باشد. تعداد کسانی که این مطالعه‌ها بر روی آن‌ها انجام شده، بسیار کم بوده و به همین خاطر نمی‌توان نتایج آن‌ها را قابل اتکا دانست.

مطالعات دیگری نیز وجود دارند که راه رفتن با پای برهنه را پیشنهاد نمی‌کنند، زیرا آن‌را باعث آسیب رساندن به تاندون‌های پا می‌دانند.