چگونه آسپرگر را در یک کودک تشخیص دهیم؟
بررسی رفتار اجتماعی
مجله‌ی آموزش ایلیاد - هرچند آسپرگر به طور رسمی تشخیص داده نمی‌شود، ولی این اصطلاح هنوز هم برای استفاده مناسب است. علائم آسپرگر زیرمجموعه اختلالات طیف اوتیسم (ASD) قرار می‌گیرد. تشخیص ASD در کودکان دشوار است، زیرا توانایی‌هایشان مشابه کودکان عادی است. کودک مبتلا به آسپرگر اغلب دارای سطح بالایی از رشد زبان و ضریب هوشی متوسط یا بالا است. با این حال، ممکن است بتوانید یک کودک که در طیف اوتیسم قرار دارد را با تماشای تعاملات اجتماعی و رفتارهای او تشخیص دهید. اگر صفات اوتیسم را در فرزند خود شناسایی کردید، با پزشک متخصص اطفال تماس بگیرید.
بررسی رفتار اجتماعی
تعاملات اجتماعی کودک را بررسی کنید
مشکلات تعامل با دیگران یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های اوتیسم است. به همین ترتیب، مشاهده دقیق نحوه تعامل آنها با دیگران می‌تواند روش خوبی برای شناخت علائم بیماری آسپرگر و اوتیسم باشد.
- به دنبال این باشید که آیا آنها نشانه‌های ساده اجتماعی مانند اجازه گرفتن برای صحبت را رعایت می‌کنند یا خیر، زیرا این می‌تواند نشانه‌ای از اوتیسم باشد.
- اگر آنها در پیوستن یا ماندن در تعاملات اجتماعی مشکلی داشته باشند، این ممکن است نشانه‌ای از بیماری اوتیسم آسپرگر باشد. به عنوان مثال، کودک ممکن است وسط بازی با کودک دیگر از اتاق خارج شود یا اخلال ایجاد کند.
- کودکان اوتیسم تمایل دارند به تنهایی بازی کنند و حتی اگر کودک دیگری به آنها نزدیک شود حتی ممکن است ناراحت شوند. آنها فقط ممکن است زمانی که می‌خواهند در مورد چیز مورد علاقه‌شان صحبت کنند یا اگر به چیزی احتیاج دارند با دیگران ارتباط برقرار کنند.
- علائم احتمالی ASD شامل تعاملات ناجور اجتماعی مانند اجتناب مداوم از تماس چشمی، و حالت غیرمعمول بدن، حرکات و یا حالات صورت است.
خیال‌پردازی آنها را بررسی کنید
این نوع بازی اغلب در کودک مبتلا به آسپرگر متفاوت است. به عنوان مثال، ممکن است کودک مبتلا به آسپرگر بازی‌های جمعی را دوست نداشته باشد. آنها ممکن است بازی در یک فیلمنامه تنظیم شده مانند بازی در یک داستان یا نمایش تلویزیونی مورد علاقه را ترجیح دهند یا ممکن است از خلق دنیاهای خیالی لذت ببرند، اما با بازی در نقش‌های اجتماعی دست و پنجه نرم کنند.
- به عنوان مثال، اگر دخترتان به حیوانات عروسکی خود شخصیت دهد، اما خودش نقشی نداشته باشد، ممکن است اوتیسم باشد.
- علاوه بر این، ممکن است بنظر برسد که آنها«در دنیای خودشان» باشند، یا ممکن است ترجیح دهند که به تنهایی یا با فردی که خودشان انتخاب می‌کنند بازی کنند.
- برخی از کودکان مبتلا به آسپرگر ممکن است همیشه با یک دوست صمیمی یا خواهر و برادر خیالی بازی کنند.
ببینید که نسبت به دیگران چه احساسی دارند
اگرچه یک کودک خردسال مبتلا به آسپرگر ممکن است در سطح مفهومی احساسات داشته باشد، اما ممکن است در تعاملات واقعی اجتماعی، در خواندن و تفسیر احساسات دیگران مشکل داشته باشند.
- آنها همچنین ممکن است در درک مرزهای اجتماعی مانند نیاز به حریم خصوصی مشکل داشته باشند.
- بی‌توجهی به احساسات دیگران ممکن است به عنوان بی احساس بودن تعبیر شود، اما این چیزی است که واقعاً از عهده کودک خارج است.
نگاه کنید که چه کسانی را برای معاشرت انتخاب می‌کنند
کسانی که آسپرگر دارند در تعامل با همسالان خود بسیار مشکل دارند. کودکی که دائماً به جای یک کودک دیگر به دنبال یک فرد بزرگسال برای گفتگو با کودک دیگر است، ممکن است در طیف اوتیسم باشد.
- اگرچه ممکن است کودکان همیشه درباره اینکه با چه کسانی تعامل دارند انتخاب زیادی نداشته باشند، سعی کنید فرصت‌هایی را برای بازی ایجاد کنید، بنابراین می‌توانید احساس انتخاب و تعامل و رفتار اجتماعی آنها را درک کنید.
مراقب صحبت‌های یکنواخت باشید
اگر کودک با لحنی یکنواخت یا صاف صحبت کند، یکی از نشانه‌های اوتیسم است. در بعضی موارد این بیشتر لحنی عجیب و غریب است. نحوه تلفظ کلمات و ریتم گفتار ممکن است تحت تأثیر آسپرگر یا ASD قرار گیرد.
- اطمینان حاصل کنید که به طیف گسترده‌ای از صحبت‌های کودک کوش می‌دهید تا مطمئن شوید که صحبت کردن کودک‌تان مانند کودکان عادی است.
- برخی از کودکان اوتیسم با آواز یا لحنی غیرمعمول صحبت می‌کنند.
به استفاده از زبان غیرمعمول توجه کنید
توجه داشته باشید که کودک شما چه زمانی شروع به پیوستن کلمات با هم می‌کند و آیا رشد زبان او به طور عادی پیش می‌رود. برای اکثر کودکان، از جمله مبتلایان به آسپرگر، این سن در حدود ۲ سالگی خواهد بود. به عنوان مثال، ممکن است کلمات تکرار شوند اما قابل درک نباشد
- ممکن است متوجه شوید کودک مبتلا به آسپرگر مهارت زیادی در زبان و گفتار داشته باشد. ولی با این حال، ممکن است گفتار او بیش از حد رسمی باشد، زیرا کودک مبتلا به آسپرگر و اوتیسم تمایل به استفاده از زبان برای انتقال حقایق دارد، نه انتقال افکار یا احساسات.
مراقب تعاملات با معلمان یا کارکنان مهد کودک باشید
کودکان کوچک مبتلا به اوتیسم معمولاً از روال عادی منحرف می‌شوند.یک روالی که ممکن است از حالت عادی خارج شود، زمانی است که کودک با معلمان یا کارکنان مهد کودک ارتباط برقرار می‌کند. بنابراین مهم است که هنگام تلاش برای شناسایی اوتیسم در یک کودک، مراقب نحوه عملکرد کودک در این زمینه باشید.
- کودک شما ممکن است بیش از همسالان خود به حمایت و توجه بیشتری نیاز داشته باشد یا بدون راهنمایی بزرگسالان مضطرب شوند.
- اگر در طول روز با کودک نیستید، می‌توانید از معلم یا مهد کودک بخواهید که مراقب برخی از رفتارهای او باشد و به شما گزارش دهد.
رفتار پرسش و پاسخ را بررسی کنید
بررسی کنید که آیا کودک در پرسش و پاسخ شرکت می‌کند یا فقط به سوالات پاسخ می‌دهند ولی مکالمه را ادامه نمی‌دهند. یک کودک کوچک اوتیسم ممکن است فقط سوالات مربوط به موضوعات مورد علاقه خود را پاسخ دهد.
بررسی رفتار تکراری و حساسیت حسی
بررسی رفتار تکراری و حساسیت حسی
به عدم سازگاری با تغییر توجه کنید
کودک خردسال در طیف اوتیسم، تغییرات را به خوبی نمی‌پذیرد و روزها و قوانین یکنواخت را ترجیح می‌دهد. اگر می‌بینید که کودک‌تان کارهای یکنواخت انجام می‌دهد، سعی کنید همه چیز را تغییر داده و واکنش آنها را بسنجید تا درک کنید که آیا آنها در طیف اوتیسم هستند یا خیر.
به علاقه‌های خاص کودک توجه کنید
اگر شما یا دیگران، کودک را به عنوان فردی که دائما در حال انجام کار خاصی است توصیف می‌کنید، این یک نشانه‌ی واضح از آسپرگر یا ASD است. آنها ممکن است بسیار روی یک موضوع خاص متمرکز شده باشند یا به شدت در آن قرار بگیرند.
رفتارهای حرکتی تکراری را مشاهده کنید
کودکان خردسال مبتلا به آسپرگر و ASD معمولاً رفتارهای حرکتی تکراری مانند چرخاندن مداوم دست یا ضربه زدن با انگشت یا حتی حرکات کل بدن را از خود نشان می‌دهند. این رفتارها معمولا طولانی و درازمدت هستند. اینها ممکن است برای تسکین خود، بیان احساسات‌شان، تمرکز بهتر یا سرگرم شدن استفاده شوند.
- اگر مانع کودک شوید (مانند عبور از جلوی او در حالی که سعی دارد به صورت حلقه‌ای دور میز بچرخد) دچار پریشانی می‌شوند. این را یک بار امتحان کنید و ببینید واکنش کودک شما چگونه است.
- با اینکه این حرکات به طور کلی بی‌ضرر هستند و نیازی به تغییر ندارد، اما برخی حرکات مثل ضربه زدن به سر یا پاره کردن کاغذ دیواری باعث آسیب می‌شوند. می‌توان این موارد را به حرکات بهتر هدایت کرد.
- همچنین ممکن است کودک مبتلا به آسپرگر در برخی از مهارت‌های حرکتی مانند گرفتن و پرتاب توپ مشکل داشته باشد. به طور کلی، ممکن است در حرکات خود ناشیانه یا ناجور به نظر برسند.
به دنبال واکنش‌های حسی غیرمعمول باشید
تعیین کنید که آیا کودک نوپا در لمس، بینایی، بو، صدا یا چشایی واکنش غیرطبیعی دارد، زیرا این می‌تواند نشانه‌ای از اوتیسم باشد.
- اگرچه حساسیت‌های حسی متفاوت است، اما بیشتر اوقات کودکان مبتلا به آسپرگر واکنش‌های شدیدی را نسبت به یک احساس عادی تجربه می‌کنند.
- برخی از کودکان اوتیسم به درد حساس نیستند، و یا نمی‌دانند چگونه با آن ارتباط برقرار کنند.
دریافت تشخیص و درمان
دریافت تشخیص و درمان
تشخیص دهید که آیا برای تشخیص رسمی به پزشک نیاز دارید یا خیر
اگرچه ممکن است برخی از نشانه‌های آشکار ASD را در کودک نوپای خود تشخیص دهید، اما در نهایت شما نیاز به تشخیص حرفه‌ای یک پزشک یا فرد واجد شرایط دیگر دارید.
- پزشک شما ممکن است آزمایشاتی را برای بررسی دقیق‌تر جنبه‌های بالقوه ه رشد شناختی کودک تجویز کند.
نگرانی خود را به پزشک خود ابراز کنید
اگر مشکوک هستید که کودک نوپای شما علائم ASD دارد، به پزشک خود بگویید. سعی کنید اطلاعات مربوط به فرزندتان را در دست داشته باشید:
- در ۶ ماهگی به ابراز احساسات شاد مثل لبخند به تعامل اجتماعی پاسخ نمی‌دهد.
- تا ۹ ماهگی به حالات صورت یا حرکات صورت یا صداها تقلید نمی‌کند.
- آیا از ۱۲ ماهگی غبغب نیست یا صداهای عجیب ایجاد نمی‌کند.
- حرکاتی مانند اشاره تا ۱۴ ماهگی دیده نمی‌شود.
- تا سن ۱۶ ماهگی کلمات واحد یا در ۲۴ ماهگی جفت کلماتی را بیان نکرده است.
- از ۱۸ ماهگی به بازی خیالی نمی‌پردازد.
- به نظر می‌رسد در مهارت‌های اجتماعی یا کلامی خود ضعیف هستند.
بدانید که ممکن است به یک متخصص ارجاع داده شوید
افرادی هستند که ممکن است در تشخیص و یا درمان ASD تخصص داشته باشند، مانند روان شناس کودکان، متخصص مغز و اعصاب کودکان، یا متخصصان اطفال.
- بخاطر داشته باشید که هیچ آزمایش پزشکی واحدی برای تشخیص ASD وجود ندارد، بنابراین سعی کنید همانطور که شما و پزشک در مراحل تشخیص کار می‌کنید صبور باشید.
بدانید که اوتیسم مادام العمر است، اما کودک شما می‌تواند حمایت شود
هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما روش‌های درمانی می‌توانند به کودک کمک کنند تا مهارت کسب کند و راحت‌تر باشد. هدف از این روش‌های درمانی به حداکثر رساندن توانایی کودک در عملکرد روزمره از طریق به دست آوردن مکانیزم‌های مقابله‌ای و تمرکز بر نتایج یادگیری است. برخی از گزینه‌های درمانی عبارتند از:
- رفتار و ارتباط درمانی که در آن هدف یا کاهش رفتارهای مسئله‌دار و سبک‌های ارتباطی است، یا بهبود این زمینه‌ها با آموزش مهارت‌های جدید است.
- درمان‌های خانوادگی که در آنها بر آموزش روش‌های مختلف برای تعامل خانواده با کودک برای ارتقا رشد اجتماعی و عاطفی آنها تاکید می‌کند.
- درمان‌های ادغام حسی و رژیم غذایی حسی، برای بهبود تحمل کودک در برابر ورودی‌های حسی و مدیریت بیش فعالی.
- روش‌های درمانی که کاملاً بصورت جداگانه و متناسب با برنامه‌هایی طراحی شده‌اند، که توسط تیمی از متخصصان که در برقراری ارتباط و آموزش افراد با ASD تبحر دارند، اجرا می‌شود.
- داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی یا روان‌پریشی می‌توانند به ترتیب تا حدی در کنترل علائمی مانند اضطراب و مشکلات رفتاری شدید موثر باشند.
مجله‌ی آموزش ایلیاد