چطور جلوی پرخاشگری کودکمان را بگیریم؟

مجله‌ی آموزش ایلیاد - بیشتر کودکان گاه گاهی نوعی رفتار پرخاشگرانه از خود بروز می‌دهند. به عنوان یک والدین یا پرستار کودک، وظیفه شما این است که به آنها کمک کنید درک کنند که روش‌های بهتری برای کنار آمدن با احساساتشان وجود دارد. چه با یک کودک نوپا و چه با یک نوجوان سر و کار دارید، برخی از استراتژی‌های ساده می‌توانند تا حد زیادی به القای رفتار آرام کمک کنند. باید به فرزندتان اجازه دهید مهربانی شما را ببیند، به او نشان دهید چگونه احساسات خود را کنترل کند و همیشه ارتباطی باز بین شما برقرار کند.

 

با رشد کودک، او طیف وسیعی از احساسات را تجربه می‌کند. کودکان در برخی از مراحل مانند دوران نوپایی یا نوجوانی، تغییرات شدیدی در احساسات کودک ایجاد می‌شود. اگر کودک شما نسبتا بزرگتر است، با او در مورد احساسات مختلفی که ممکن است تجربه کند صحبت کنید. هنگامی که کودک شما با احساسات خود آشنا شد، از او بخواهید احساس خود را شناسایی کند تا در تمرین پردازش احساسات خود کمک کند. کمک به کودک در درک احساسات، به او کمک می‌کند تا آنها را به روشی سالم بیان کند.
•    برای کمک به کودک در درک بهتر احساسات، می‌توانید از کتاب‌های داستانی یا فلش کارت‌ها کمک بگیرید.
•    می توانید چیزی مانند این بگویید، «من می‌دانم که شما ناراحت هستید، اما این کاملا طبیعی است. همه گاهی ناامید می‌شوند. »

 

کودکان برای کنترل رفتار خود نیاز به محدودیت‌هایی دارند. به عنوان یک والدین، باید محدودیت‌هایی را برای رفتارهای قابل قبول و غیرقابل قبول تعیین کنید. پس از تعیین مرز، باید همیشه به این مرزها پابند باشد. اگر به فرزندتان اجازه دهید با چیزی کنار بیاید، فکر می‌کند این رفتار قابل قبول است.
•    به عنوان مثال، اگر به کودک خود یاد می‌دهید که نمی‌تواند فرد دیگری را بزند، این قانون باید در مورد هر شخصی صادق باشد. شما نباید آنها را به دلیل دعوا با خواهر و برادرش مجازات کنید، اما برای زدن عمویش به او هیچ چیز نگویید. باید برای هر دو مورد مجازات شود.

 

رفتارهای پرخاشگرانه مانند کتک زدن و داد زدن روشی است که کودکان ابراز می‌کنند و با احساسات خود کنار می‌آیند. ارائه روش‌های سالم به کودک برای ابراز وجود و تمرین احساسات باعث می‌شود که کودک کمتر به رفتارهای پرخاشگرانه اعتماد کند. مهارت‌های کنار آمدن از قبیل گفتن در مورد احساسات خود، کنترل لحظه‌ای خود و یا انجام یک فعالیت جدید را به آنها بیاموزید.
•    به عنوان مثال، می‌توانید به کودک خود یاد دهید وقتی احساس ناراحتی کرد، بایستد و تا ده بشمارد. این به آنها زمان می‌دهد تا قبل از واکنش، احساسات خود را پردازش کنند.
•    مدیتیشن و ذهن آگاهی به کودکان کمک می‌کند تا توجه خود را بهبود بخشند و احساسات خود را تنظیم کنند. این مهارت‌ها تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.

 

بعضی از کودکان هنگام گرسنگی یا خواب آلودگی واکنش تهاجمی نشان می‌دهند. اگر الگویی برای پرخاشگری کودک خود مشاهده کردید، آن را پیگیری کنید. این می‌تواند به شما کمک کند مواردی را که کودک شما را ناراحت کرده و باعث پرخاشگری او می‌شود، شناسایی کنید.
•    با معلمان، مربیان مهد کودک و سایر مراقبان کودک خود دیدار کنید تا درمورد رفتار و عوامل موثر بر آنها صحبت کنید تا بتوانید تصویری دقیق از آنچه در مورد کودک شما اتفاق می‌افتد ایجاد کنید. برخی از بچه‌ها در خانه رفتاری متفاوت نسبت به سایر محل‌ها مانند مدرسه یا مهد کودک دارند.
•    گرسنگی، خستگی یا ناراحت بودن می‌توانند محرک‌هایی باشند که منجر به رفتار تهاجمی کودک شود.

 

هنگامی که عوامل محرک کودک خود را شناسایی کردید، می‌توانید شروع به حذف یا کنترل آنها کنید. هرچه بیشتر از این عوامل محرک آگاه باشید، بیشتر می‌توانید به کودک کمک کنید تا با احساسات خود کنار بیاید. فقط بخاطر داشته باشید که قادر به حذف تمام عوامل محرک نخواهید بود.
•    به عنوان مثال، اگر کودک شما هنگام گرسنگی پرخاشگر است، می‌توانید هر زمان که به جایی می‌روید، همراه خود مقداری میان وعده داشته باشید.
•    از آنجا که کمبود خواب یکی از عوامل اصلی بروز پرخاشگری در کودکان است، قبل از خواب، عادت‌های خوب مربوز به خواب را به او بیاموزید.
•    اگر کودک شما به دلیل خواب آلودگی پرخاشگر است، زمانی را برای خواب نیمروزی در طول روز برای او درنظر بگیرید. با این حال، به یاد داشته باشید که چرت زدن جای خواب کامل شب را نمی‌گیرد.

ممکن است که بخواهید با ترساندن یا دعوا کردن کودک، رفتارهای پرخاشگرانه او را کنترل کنید. در حالی که بسیاری از افراد در این نوع فرزندپروری مشترک هستند، اما به طور کلی اوضاع را بدتر می‌کند. وقتی با کودک خود صحبت می‌کنید، بنشینید یا چشم در چشم با او قرار بگیرید. صدایی آرام داشته باشید. همچنین مطمئن شوید که هرگونه تماس بدنی به عنوان راهی برای ارتباط همدلانه با کودک شما استفاده می‌شود و نه برای مجازات.
•    اگر زمانی که کودک شما را ناراحت می‌کند، فریاد بزنید یا او را بزنید، پرخاشگری را به عنوان راهی برای کنترل احساسات تقویت می‌کنید.

 

وقتی کودک شما رفتار پرخاشگرانه‌ای دارد، گاهی فقط برای پایان دادن به پرخاشگری باید فقط به رفتارش اشاره کنید. به کودک خود بگویید که رفتار او ممکن است به کسانی که در اطرافش هستند، آسیب برساند و به او مهارت‌هایی که قبلا برای کنترل عصبانیت و ناراحتی آموخته‌اید را یادآوری کنید تا شرایط پیش آمده رفتار مناسب داشته باشد. برای حفظ توجه آنها، تماس چشمی خود را حفظ کرده و دستتان را روی شانه او بگذارید و یا دست آنها را بگیرید.
•    از کودک خود سوال کنید که چطور می‌تواند در آینده شرایط را بهتر کنترل کند.
•    بپرسید، «دفعه دیگر که احساس ناامیدی کردید، چه کاری باید انجام دهید؟»

 

اگر تلاش‌های کاهش تنش شما با شکست روبرو شود، ممکن است کودک شما تحت فشار باشد. آنها را از محیط فعلی (از جمله افراد اطراف او) دور کنید تا دوباره تنظیم شوند. این کار را می‌توان با بردن فرزندتان به یک راهرو یا حتی رفتن به سرویس بهداشتی انجام داد.
•    اگر نمی‌توانید بلافاصله فرزند خود را از شرایط دور کنید (به عنوان مثال، هنگام مراسم تشییع جنازه)، می‌توانید با یک اسباب بازی یا میان وعده او را از وضعیت منحرف کنید.

 

وقتی کودک شما پرخاشگرانه عمل کرده است، او باید از شخص دیگر یا افراد درگیر عذرخواهی کند. بسته به آنچه اتفاق افتاده است، ممکن است لازم باشد اقدامات دیگری برای بهبود رابطه انجام دهند، مانند تعویض اسباب بازی‌ای که خراب کرده است. با انجام این کارها، کودک شما وجدان و تدبیر خود را پرورش می‌دهد، که هر دو برای روابط طولانی مدت و سلامت عاطفی مهم هستند.

کودک شما وقتی می‌بیند شما نیز پرخاشگر هستید، فکر می‌کند که این رفتارها قابل قبول است. به جای فریاد زدن روی فرزندتان، باید تمام تلاش خود را بکنید تا لحنی آرام و یکنواخت داشته باشید. کتک زدن کودکان معمولاً روشی ناکارآمد در برخورد با کودکان پرخاشگر است، زیرا به کودکان می‌آموزد که باید کسی را که از او ناراحت است کتک بزند.
•    به جای کتک زدن یا داد زدن، باید با لحنی محکم و محترمانه با کودک خود در مورد این حادثه صحبت کنید و در صورت لزوم، او را از شرایط دور کنید.
•    مدت زمانی را که کودک شما مجاز به گذراندن با افراد پرخاشگر یا از نظر عاطفی ناپایدار است محدود کنید. هر چه کودک شما بیشتر در معرض این رفتار قرار بگیرد، این رفتارها برایش طبیعی‌تر به نظر می‌رسد.
•    وقتی فرزند شما کوچک است، قرار گرفتن او را در معرض بازی‌ها، فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی خشن و پرخاشگرانه محدود کنید.

 

همانطور که تمایلات پرخاشگری را به حداقل می‌رسانید، باید گزینه دیگری را به فرزند خود نشان دهید. با داشتن رفتار مهربان و با احترام با دیگران و اجازه دادن به کودک برای دیدن چنین رفتاری، انتظار این را خواهید داشت که فرزندتان نیز همین کار را انجام دهند. به آنها نشان دهید که چگونه تعارضات را بدون ضربه زدن یا داد زدن حل می‌کنید.
•    به عنوان مثال، شما می‌توانید به فرزند خود چنین جمله‌ای بگویید، «ببینید با اینکه ناراحت هستیم چگونه با یکدیگر صحبت می‌کنیم.»

 

فرزند شما رفتارهای خود را، بر اساس نحوه برخورد شما با دیگران و نحوه رفتار شما با او ایجاد می‌کند. اگر مرتباً کودک خود را با بی‌احترامی و عصبانیت خطاب کنید، او نیز این رفتار را تقلید می‌کند. با آنها با لحنی نرم و مهربان صحبت کنید و احساسات آنها را تصدیق کنید. اگر ناامید شدید می‌توانید قبل از صحبت با کودک خود یک دقیقه وقت بگذارید تا آرام شوید.
•    می‌توانید به جای گفتن جمله ای مانند «چه مشکلی داری» از کودک خود بپرسید، « چه احساسی داری؟»

اگر کودک شما احساس فراموش شدن یا نادیده گرفته شدن کند، احساس ناراحتی می‌کند. حتی اگر آنها نتوانند دلیل این احساس خود را بیان کنند، اما به احتمال زیاد جلب توجه می‌کنند. گاهی اوقات کم توجهی به فرزندان باعث رفتار تهاجمی آنها می‌شود.

 

کودکان دائماً یاد می‌گیرند که چگونه با دیگران رفتار کنند. همانطور که یاد می‌گیرند، گاهی مرتکب اشتباه نیز می‌شوند و مرزهای قابل قبول را می‌کشند. نا امید نشوید و به تلاش برای یاد دادن رفتارهای خوب به فرزندتان ادامه دهید.

 

وقتی درمورد رفتارهای خود با فرزند خود بحث می‌کنید، نکته‌ای را برای سازندگی بیان کنید. آنها را به خاطر رفتار خوب تحسین کنید، و وقتی رفتار تهاجمی دارند آنها را هدایت کنید. هنگامی که به آنها انتقاد سازنده می‌دهید، به روش‌هایی اشاره کنید که آنها می‌توانند شرایط را به طور موثرتری کنترل کنند، اما از گفتن بد بودن آنها خودداری کنید. به این ترتیب، آنها می‌فهمند که رفتار آنها ممکن است قابل قبول نباشد، اما شما هنوز هم آنها را دوست دارید.
•    به عنوان مثال، می‌توانید جملاتی از این قبیل بگویید: «شاید شما باید سعی کنید با دوست خود در مورد اسباب بازی، به جای دعوا کردن با هم صحبت کنید.»
•    هنگام انتقاد سازنده، نکته‌هایی را بیان کنید تا مرتباً از رفتار خوب فرزندتان تعریف و تمجید کنید تا بیشتر انتقاد شما را بپذیرد.

 

هنگام صحبت با فرزند خود، با او تماس فیزیکی برقرار کنید. قرار دادن یک دست روی شانه یا بازو یا بغل کردن کودک، به او می‌فهماند که شما در کنار او حضور دارید و باعث می‌شود توجه‌اش به شما معطوف شود. این امر خصوصاً در مورد کودکان خردسال بیشتر صدق می‌کند.

 

مجله‌ی آموزش ایلیاد