چطور اختلال پیکا یا هرزه‌خواری را تشخیص دهیم؟

مجله ی آموزش ایلیاد - پیکا یا هرزه‌خواری نوعی اختلال در خوردن است که باعث می‌شود فرد اشیای غیر خوراکی را بخورد. فرد مبتلا به پیکا ممکن است اشیای نسبتاً بی‌ضرری مانند تکه‌های یخ بخورد یا به طور بالقوه چیزهای خطرناکی مانند پوسته‌های رنگ خشک را بخورد که منجر به مسمومیت فرد شود. یکی از دلایل اصلی پیکا می‌تواند کمبود تغذیه یا ناتوانی در رشد باشد که باعث می‌شود افراد به خوردن چیزهای غیر غذایی بپردازند. پیکا می‌تواند در هر فردی ایجاد شود، اما بیشتر در کودکان، زنان باردار و افراد دارای معلولیت ذهنی مشاهده می‌شود. همچنین می‌تواند به عنوان یک مکانیزم مقابله‌ای توسعه یابد. اگرچه پیکا معمولاً موقتی است، اما می‌تواند عواقب جدی داشته باشد. با شناسایی علائم جسمی و مشاهده علائم عاطفی می‌توانید پیکا را تشخیص دهید.

 

فرد مبتلا به پیکا معمولاً همراه با خوردن مواد غیر غذایی از رژیم غذایی منظمی برخوردار است. پیکا در صورتی وجود دارد که فرد حداقل به مدت یک ماه بطور مداوم مواد غیر غذایی را بخورد. اگر شک دارید که شما یا شخص دیگری به پیکا مبتلا شده‌اید، یک دفترچه یادداشت برای یادداشت عادت‌های غذایی خود نگه دارید. این می‌تواند به شناسایی الگوهایی در مصرف کمک کند که ممکن است پیکا را نشان دهند. برخی از موارد معمولی که یک فرد مبتلا به پیکا می‌خورد عبارتند از:
•    یخ
•    گچ
•    صابون یا پودر لباسشویی
•    خاک رس، خاک یا ماسه
•    مو
•    ته سیگار یا خاکستر و یا کبریت سوخته
•    رنگ، چسب یا گچ
•    مدفوع
•    نشاسته ذرت یا جوش شیرین
•    خمیر دندان
•    گل مژه
•    سنگ‌ها
•    تفاله قهوه

 

افرادی که پیکا دارند، موادی را می‌خورند که متناسب با سن آنها یا شیوه‌های فرهنگی آنها نباشد. خوردن این چیزهای غیرمغذی می‌تواند علائم فیزیکی مختلفی از خفیف تا شدید داشته باشد. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
•    یبوست یا انسداد روده
•    اسهال
•    خونریزی روده
•    سایش شدید دندان
•    از دست دادن دندان
•    خفگی

 

اگر مشکوک به پیکا هستید، در مورد مراجعه قبلی به پزشک یا شرایط پزشکی که قبلا داشته‌اید، فکر کنید. ممکن است فرد مبتلا به پیکا نسبت به افراد معمولی، مستعد ابتلا به برخی شرایط باشد. اگر از غذاهای غیرغذایی استفاده می‌کنید و یکی از موارد زیر را در مورد سلامتی داشته‌اید ممکن است دچار پیکا شوید:
•    مسمومیت با سرب یا عوارض ناشی از آن
•    عفونت‌های انگلی از حیوانات، به ویژه سگ‌ها و گربه‌ها
•    عفونت‌های کرم گرد
•    زخم یا سوراخ شدن روده
•    سندرم کمبود آهن یا روی
•    عوارض دستگاه گوارش

 

بسیاری از کودکان کوچک اقلام غیر غذایی را می‌خورند. اگر به فرزند خود یا شخص دیگری که از او مراقبت می‌کنید مشکوک هستید، چک کردن مدفوع او در پوشک یا توالت را در نظر بگیرید. شاید بتوانید موارد غیر‌غذایی مانند شیشه، سنگ، مو، کبریت یا محلول قهوه را تشخیص دهید. تشخیص اشیایی که در معده حل می‌شوند مانند یخ، خاکستر یا صابون ممکن است دشوار باشد.

مانند سایر اختلالات خوردن، پیکا می‌تواند نه تنها علائم جسمی، بلکه علائم رفتاری یا عاطفی نیز داشته باشد. ممکن است رفتارهای خاصی را مشاهده کنید که می‌تواند پیکا را نشان دهد، به ویژه هنگامی که با علائم جسمی همراه باشد. اینها عبارتند از:
•    کنار گذاشتن وعده‌های غذایی
•    بهانه آوردن برای غذا نخوردن
•    کناره گیری از فعالیت‌های عادی اجتماعی
•    ترک غذا برای استفاده از سرویس بهداشتی
•    ابراز انزجار، شرمندگی یا گناه در مورد عادات غذایی
•    در خفا غذا خوردن

 

افراد مبتلا به اختلالات خوردن، اغلب احساسات منفی مرتبط با وضعیت خود را دارند. تایید اینکه شما یا شخص دیگری این نوع احساسات را دارید، می‌تواند به شما در شناخت پیکا کمک کند. احساسات منفی که افراد مبتلا به پیکا دارند ممکن است شامل موارد زیر باشد:
•    گیجی
•    عصبانیت
•    خشم
•    ترس
•    اضطراب
•    افسردگی

 

در برخی فرهنگ‌ها، پیکا ممکن است بخشی از زندگی روزمره باشد. به عنوان مثال، برخی از ادیان و گروه‌های قومی خاک رس را به عنوان راهی برای درمان مشکلات روده می‌خورند. با این حال، اگر خوردن مواد غیر غذایی بخشی از فرهنگ شما نیست یا برای سن یا مرحله رشد فرد نامناسب است، ممکن است نشان دهنده پیکا باشد.
•    توجه داشته باشید که پیکا در افراد دارای معلولیت ذهنی، اوتیسم، سایر معلولیت‌های رشد یا مشکلات مغزی معمول است. اگر فردی با هر یک از این شرایط علائمی از پیکا دارد، با او در مورد آنچه خورده است صحبت کنید و از او سوال کنید. برای مقابله با پیکا احتمالی در یک فرد با ناتوانی در رشد، به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید.

پیکا می‌تواند افراد را از هر سن و جنسیتی تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، برخی از افراد ممکن است بیشتر از دیگران مستعد ابتلا به آن باشند. شناخت عوامل خطرساز، ممکن است به حداقل رساندن خطر ابتلا به پیکا کمک کند. عوامل خطر عبارتند از:
•    اختلال موکنی یا اختلال در کشیدن مو
•    اکسکوریشن یا اختلال کندن پوست
•    کمبودهای تغذیه‌ای
•    رژیم گرفتن
•    بی‌توجهی والدین مانند محرومیت از غذا یا عدم نظارت بر غذا خوردن فرزندان
•    شرایط بهداشت روانی مانند وسواس و اسکیزوفرنی
•    ناتوانی‌های ذهنی و رشد، از جمله اوتیسم
•    بارداری

 

بسیاری از افراد مبتلا به پیکا ممکن است از مواد به ظاهر بی‌خطر مانند یخ استفاده کنند. اما در موارد دیگر، خوردن مداوم مواد غیرغذایی می‌تواند منجر به شرایط شدید پزشکی و حتی مرگ شود. برخی از عوارض پیکا شامل موارد زیر است:
•    افسردگی و اضطراب
•    مشکلات رشد
•    مشکلات اجتماعی و روابط
•    اختلالات مصرف مواد
•    مشکلات در محل کار یا مدرسه
•    مسمومیت با سرب
•    عفونت‌های انگلی
•    جراحات دندان و دهان
•    عوارض ناشی از مسمومیت با سرب
•    مسمومیت روده ای
•    انسداد یا سوراخ شدن روده

 

اگر کودک شما ماده مضر مصرف کرده است، بلافاصله به دنبال مراقبت پزشکی باشید. اگر شما یا شخص دیگری در معرض خطر پیکا هستید و مشکوک هستید یا تشخیص می‌دهید که به این اختلال مبتلا هستید، مهم است که در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید. ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند کم خونی یا سایر کمبودهای تغذیه‌ای و همچنین بررسی مسمومیت با سرب و انگلی را بررسی کند. کودکان ۲ ساله یا کمتر که در خانه‌های بسیار قدیمی زندگی می‌کنند، آسیب پذیرتر هستند و بنابراین باید از نظر سرب غربال شوند. دریافت معالجه پزشکی برای پیکا می‌تواند از بروز سایر شرایط جدی پزشکی جلوگیری کند.
•    توجه داشته باشید که به تنهایی کنترل کردن اختلالاتی مانند پیکا می‌تواند مشکل باشد. توجه پزشکی بهترین روش برای کنترل پیکا است.
•    مشکل خود را صادقانه به پزشک خود بگویید، حتی اگر بنظر خجالت‌آور باشد. این می‌تواند به پزشک کمک کند تا یک برنامه تشخیص و درمان دقیق را برای شما ایجاد کند. به یاد داشته باشید، یک پزشک برای قضاوت در آنجا نیست، بلکه آنجاست که به شما کمک ‌کند.
•    تشخیص دهید که پزشک شما ممکن است درمانی را پیشنهاد کند که شامل درمان‌هایی برای از بین بردن مواد سمی از بدن یا اصلاح کمبودهای غذایی است. پزشک شما همچنین ممکن است برای درمان علل زمینه‌ای، ملاقات با یک روانشناس، روانپزشک، مددکار اجتماعی یا دندانپزشک را پیشنهاد کند.

 

مجله ی آموزش ایلیاد