بیماری قانقاریای خشک چیست و چطور آن را درمان کنیم؟

مجله‌ی آموزش ایلیاد - قانقاریای خشک یک بیماری غیر معمول است که در آن برخی از قسمت‌های بدن خشک می‌شوند و متعاقباً به دلیل کمبود جریان خون سیاه می‌شوند. حتی ممکن است در موارد شدید پوست و بافت‌ها از بین بروند. قانقاریای خشک با انواع دیگر قانقاریا متفاوت است، زیرا هیچ عفونت همراه ناشی از سوختگی یا آسیب‌های دیگر وجود ندارد که باعث قطع شدن خون بخشی از بدن شود و همچنین چرک یا مایعات دیگر دفع نمی‌شود. معمولاً اندام‌ها، به‌ویژه دست‌ها و پاها را درگیر می‌کند، اگرچه می‌تواند اندام‌ها، ماهیچه‌ها و حتی اندام‌های داخلی را نیز درگیر کند. افرادی که دارای یک بیماری زمینه‌ای مانند دیابت، بیماری شریانی محیطی یا یک بیماری خودایمنی هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به قانقاریای خشک هستند.

قانقاریای خشک ممکن است نتیجه عوامل زیر باشد:
•  دیابت: این وضعیت جریان خون را به خصوص در اندام تحتانی مختل می‌کند و می‌تواند منجر به زخم شود.
•  مشکلات عروقی: مشکلات عروقی، مانند بیماری شریانی محیطی (PAD)، می‌تواند خون رسانی را در بدن کاهش دهد. برای مثال، PAD زمانی اتفاق می‌افتد که شریان‌های قلب یا بدن عمدتاً به دلیل تصلب شرایین باریک می‌شوند که شریان‌ها و رگ‌های خونی را سفت می‌کند.
•  واسکولیت: واسکولیت به تعدادی از شرایط خودایمنی اشاره دارد که باعث التهاب رگ‌های خونی می‌شود، مانند سندروم رینود. در این بیماری خودایمنی، رگ‌های خونی بخصوص رگ‌های انگشتان دست و پا به‌طور موقت دچار اسپاسم می‌شوند (به نام وازواسپاسم) که به نوبه خود باعث انقباض عروق یا باریک شدن رگ‌های خونی می‌شود. محرک‌های رینود شامل قرار گرفتن در معرض سرما و استرس عاطفی است.
•  اعتیاد به تنباکو: می‌تواند باعث انسداد شریان‌ها شود و در نتیجه جریان خون را مختل کند.
•  صدمات خارجی: سوختگی، تصادف، زخم و جراحی می‌تواند به سلول‌های خاصی در بدن آسیب برساند که بعداً باعث کاهش جریان خون می‌شود. اگر زخم‌ها به طور مناسب درمان نشوند و یک رگ خونی اصلی آسیب دیده یا پاره شده باشد، رگ دیگر نمی‌تواند خون کافی را به بافت‌های اطراف برساند. این منجر به اکسیژن رسانی ناکافی به قسمت آسیب دیده بدن می‌شود و در نتیجه بافت‌های اطراف آن می‌میرند.
•  سرمازدگی: قرار گرفتن اندام‌ها در دمای بسیار سرد ممکن است جریان خون معمول را مسدود کند. در دمای هوای سرد، سرمازدگی می‌تواند در کمتر از ۱۵ دقیقه رخ دهد. سرمازدگی عمدتاً روی انگشتان دست و پا تأثیر می‌گذارد. برای پیشگیری، می‌توانید از دستکش‌ها و کفش‌هایی با آستر مناسب استفاده کنید تا گرما و محافظت در برابر رطوبت فراهم شود.
•  عفونت: در نتیجه یک عفونت باکتریایی درمان نشده، عفونت ممکن است بافت آسیب‌دیده را گرفته و منجر به مرگ آن و منجر به قانقاریا شود. این مورد در قانقاریای مرطوب بیشتر دیده می‌شود.

 

قانقاریا را می‌توان به دسته‌های مختلفی طبقه بندی کرد، از جمله:
•    قانقاریای خشک: این نوع با پوست خشک و پژمرده با رنگ قهوه‌ای تا ارغوانی مایل به آبی تا سیاه مشخص می‌شود. معمولاً به آرامی رشد می‌کند و بافت در نهایت از بین می‌رود. قانقاریای خشک در صورت عفونی شدن می‌تواند منجر به قانقاریای مرطوب شود.
•    قانقاریای مرطوب: ویژگی‌های رایج قانقاریای مرطوب شامل تورم، تاول و ظاهر مرطوب در بافت آسیب دیده به دلیل ترشح ترشحات است. قانقاریای مرطوب پس از عفونت در بافت‌های آسیب دیده ایجاد می‌شود. این نوع قانقاریا نیاز به درمان فوری دارد، زیرا به سرعت تکثیر می‌شود و می‌تواند بسیار مضر باشد.
•    قانقاریای گازی: این نوع قانقاریا یکی از زیرشاخه‌های قانقاریای مرطوب است. در این وضعیت، سطح پوست یک فرد مبتلا در درجه اول طبیعی به نظر می‌رسد، اما با پیشرفت بیماری، ممکن است رنگ پریده، سپس خاکستری به رنگ قرمز متمایل به ارغوانی تبدیل شود. ظاهر حبابدار پوست نیز ممکن است قابل توجه باشد و هنگامی که ناحیه آسیب دیده فشار داده می‌شود صدای ترق و ترق شنیده می‌شود. این به دلیل عفونت توسط یک ارگانیسم تولید کننده گاز به نام کلستریدیوم پرفرنجنس است که باعث مرگ بافت از طریق گاز می‌شود.
•    قانقاریای نوما: این عارضه شکلی از قانقاریا است که به سرعت پیشرونده است که عمدتاً دهان و صورت را درگیر می‌کند. این نوع قانقاریا عمدتاً در کودکان مبتلا به سوء تغذیه که در شرایط بهداشتی نامناسب زندگی می‌کنند، ایجاد می‌شود.
•    قانقاریای داخلی: این زمانی اتفاق می‌افتد که جریان خون به اندام‌های داخلی مانند روده، کیسه صفرا یا آپاندیس مسدود می‌شود. اغلب منجر به تب و درد شدید می‌شود. اگر درمان نشود، می‌تواند کشنده باشد.
•    قانقاریای فورنیه: این مورد بسیار نادر است، زیرا اندام‌های تناسلی و دستگاه ادراری را درگیر می‌کند. در مردان شایع‌تر از زنان است.
•    قانقاریای سینرژیک باکتریایی پیشرونده یا قانقاریای ملنی: این یک نوع قانقاریا نادر است که پس از عمل رخ می‌دهد و با ضایعات پوستی دردناکی همراه است که پس از یک تا دو هفته پس از جراحی ایجاد می‌شود. درد تیز و خارش‌دار است.

 

قانقاریای خشک یک بیماری جدی است که نیاز به درمان فوری و موثر دارد. هر فردی که هر یکی از علائم زیر را تجربه می‌کند باید فوراً به پزشک مراجعه کند تا از عوارض بیشتر جلوگیری شود:
•    بی‌حسی و سردی در ناحیه آسیب دیده و ظاهری چروکیده در پوست
•    لنگش یا گرفتگی عضلات (مانند پاها هنگام راه رفتن)
•    احساس سوزن سوزن شدن، درد، گزگز یا خارش
•    تغییر رنگ ناحیه آسیب دیده (این ناحیه ممکن است قرمز، رنگ پریده و بنفش باشد و در صورت عدم درمان به سیاهی تبدیل شود)
•    خشکی ناحیه آسیب دیده
•    درد
•    شوک سپتیک (فشار خون پایین، تب احتمالی، گیجی، سبکی سر، تنگی نفس). شوک سپتیک یک اورژانس پزشکی محسوب می‌شود و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. این اتفاق در مورد قانقاریای خشک نادر است، اما در صورت عدم درمان مناسب ممکن است رخ دهد.

 

این شرط منتظر ماندن نیست. اگر در اسرع وقت به دنبال درمان نباشید، ممکن است در نهایت با قطع عضو یا اندام آسیب دیده روبرو شوید. فوراً به پزشک مراجعه کنید تا مشکل را کاهش دهید.
•    توجه داشته باشید که برخی از افراد ممکن است هیچ دردی را همراه با قانقاریای خشک خود تجربه نکنند و بنابراین تا زمانی که اندام سیاه نشده باشد با پزشک خود مشورت نکنند. هوشیار باشید و به محض اینکه متوجه هر یک از موارد فوق شدید به پزشک خود اطلاع دهید. منتظر بدتر شدن اوضاع نباشید.
•    در حالی که درمان‌های خانگی همه خوب هستند، احتمالاً برای درمان مؤثر قانقاریای خشک کافی نیستند. درمان را زودتر شروع کنید تا علائم شما با سرعت بیشتری محو شوند.

ترک این عادت می‌تواند به جلوگیری از قانقاریا و تشدید آن کمک کند، زیرا سیگار به انسداد آهسته خونرسانی به رگ‌های خونی کمک می‌کند. هنگامی که جریان خون متوقف می‌شود، بافت‌ها می‌میرند، و در آن زمان است که قانقاریا می‌تواند شروع شود.
•  ماده فعال موجود در سیگار، یا همان نیکوتین، چیزی است که به شدت بر رگ‌های خونی تأثیر می‌گذارد. رگ‌های خونی را منقبض می‌کند و در نتیجه جریان خون را کاهش می‌دهد. اگر قسمتی از بدن جریان خون کمتری داشته باشد، اکسیژن کمتری نیز خواهد داشت. کمبود طولانی مدت اکسیژن در بافت‌های بدن باعث می‌شود که به بافت نکروزه (بافت مرده) تبدیل شود که می‌تواند منجر به تشکیل قانقاریا شود.
•    سیگار کشیدن همچنین با تعدادی از اختلالات عروقی همراه است که می‌تواند باعث تنگ شدن و سفت شدن عروق خونی شود.
•    توصیه می‌شود به جای اینکه به طور ناگهانی یکباره سیگار را ترک کنید، آن را به تدریج ترک کنید، زیرا می‌تواند منجر به علائم شدید ترک شود که به نوبه خود متعهد ماندن به ترک سیگار را دشوار می‌کند.
•    از پزشک خود بخواهید که به شما در ترک سیگار کمک کند.

 

با قانقاریا، بافت و ماهیچه به دلیل گردش خون ضعیف آسیب می‌بیند. بنابراین توصیه می‌شود برای کمک به ترمیم ماهیچه‌ها و بافت‌ها، غذاهای پر پروتئین و پرکالری مصرف کنید. پروتئین همچنین می‌تواند به بازسازی ماهیچه‌های آسیب‌دیده کمک کند، در حالی که غذاهای غنی از مواد مغذی (به‌جای غذای ناسالم که فقط کالری‌ دارند) به بدن شما انرژی می‌دهد تا فرآیندهای لازم برای عملکرد را انجام دهد.
•    غذاهای سرشار از پروتئین اما کم چرب که برای جلوگیری از گرفتگی عروق مناسبند عبارتند از: بوقلمون، ماهی، پنیر، گوشت خوک بدون چربی، گوشت گاو بدون چربی، توفو، لوبیا، تخم مرغ و بادام زمینی. از مصرف غذاهای چرب مانند گوشت قرمز، کره، گوشت خوک، پنیر سفت، کیک و بیسکویت و غذاهای سرخ شده خودداری کنید. در عوض سعی کنید سبزیجات تیره و سبز رنگ بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید.

غذاهای سرشار از ژرمانیوم و سایر آنتی اکسیدان‌ها را در برنامه غذایی خود بگنجانید.
ژرمانیوم یک آنتی اکسیدان است و اعتقاد بر این است که عملکرد اکسیژن را در بدن افزایش می‌دهد. همچنین سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند و خاصیت ضد سرطانی دارد.
•    غذاهای سرشار از ژرمانیوم عبارتند از سیر، پیاز، قارچ، آرد گندم کامل، سبوس، جینسینگ، سبزیجات برگ سبز و آلوئه‌ورا.
•    شواهد علمی محکمی برای اینکه ژرمانیوم به عنوان وسیله‌ای برای گردش اکسیژن به بافت‌ها در فرد مبتلا به قانقاریای خشک مصرف شود، وجود ندارد، بنابراین هیچ دوز یا مقدار توصیه شده برای مصرف آن وجود ندارد. با پزشک خود صحبت کنید تا نظر او را در مورد اینکه آیا مصرف بیشتر ژرمانیوم ممکن است برای شما مفید باشد یا خیر، دریافت کنید.

 

اگرچه توجه به میزان مصرف قند برای همه مهم است، ولی برای دیابتی‌ها بسیار مهم‌تر است. افراد مبتلا به دیابت باید مصرف قند خود را کاهش دهند تا سطح خود را بر اساس برنامه غذایی، برنامه ورزشی در سطح پیشنهادی نگه دارند. آنها همچنین باید اندام‌های خود را برای هر گونه علائم بریدگی، قرمزی، تورم یا عفونت به طور منظم بررسی کنند.
•    افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی باید هر روز خود را از نظر هر گونه علائم بی‌حسی در بازوها، پاها، انگشتان دست و پا ارزیابی کنند، زیرا اینها نشانه‌های گردش خون ناکارآمد است. مصرف زیاد قند با فشار خون بالا ارتباط دارد که بر جریان طبیعی خون در رگ‌های خونی تأثیر منفی می‌گذارد.

 

نوشیدن بیش از حد مجاز روزانه می‌تواند باعث افزایش فشار خون و همچنین افزایش میزان کلسترول در خون شود که به نوبه خود می‌تواند منجر به انسداد جریان خون شود.

 

اگرچه اثرات ورزش بر ایجاد و درمان قانقاریای خشک دقیقاً مشخص نیست، اما ورزش می‌تواند برخی از شرایط زمینه‌ای که منجر به قانقاریای خشک می‌شود را کاهش دهد. به عنوان مثال، یک مطالعه نشان داد که یک برنامه تمرینی شامل راه رفتن نظارت شده روی تردمیل به مدت ۳۰ تا ۴۰ دقیقه، سه تا چهار بار در هفته، علائم لنگش یا گرفتگی دردناک در پاها را بهبود می‌بخشد، زیرا عضلات پا جریان خون کافی ندارند.
•    یک رژیم ورزشی متوسط را در خانه در نظر بگیرید، یا بر روی تردمیل راه بروید. در صورت داشتن هر گونه بیماری قلبی یا سایر بیماری‌های قبلی، قبل از شروع هر رژیم ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.

 

اگر نمی‌توانید به طور مستقل حرکت کنید، تمرینات غیرفعال دامنه حرکتی را انجام دهید. این تمرینات به شخصی نیاز دارند که به شما کمک کند تا مفاصل خود را در دامنه حرکتی کامل به طور منظم حرکت دهید تا از انقباض عضلانی (کوتاه شدن دائمی مفاصل و ماهیچه ها) و بهبود خون رسانی در یک قسمت خاص بدن جلوگیری شود. این تمرینات عبارتند از:
•    تمرینات سر، مانند چرخش سر، کج شدن و حرکات چانه به سینه.
•    تمرینات شانه و آرنج مانند خم شدن آرنج، بالا و پایین، حرکات پهلو به پهلو.
•    تمرینات ساعد و مچ دست، مانند خم شدن مچ دست، و حرکات چرخشی و بالا و پایین
•    تمرینات دست و انگشت، مانند خم شدن انگشتان، باز کردن انگشتان و چرخش انگشتان.
•    تمرینات مفصل ران و زانو، مانند خم کردن لگن و زانو، حرکات پا به پهلو و چرخش پا.
•    تمرینات مچ پا و پا، مانند خم شدن مچ پا، چرخش، حرکات پهلو به پهلو و خم شدن انگشتان پا.

 

زخم‌ها یا سوختگی‌ها باید فوراً مورد توجه قرار گیرند، به‌ویژه زمانی که در افراد دیابتی رخ می‌دهند، زیرا می‌توانند منجر به زخمی غیرقابل التیام شوند. صرف نظر از اینکه قبلاً قانقاریا دارید یا نگران ابتلا به آن هستید، مهمترین چیز این است که زخم را تمیز و محافظت کنید. این مراحل را دنبال کنید:
•    زخم را با بتادین یا پراکسید تمیز کنید و سپس از کرم آنتی بیوتیک تجویز شده استفاده کنید.
•    پس از تمیز کردن کامل، زخم را با باند و گاز استریل و با یک جوراب نخی تمیز بپوشانید. پنبه می‌تواند رطوبت را از زخم با جذب آن حذف کند و همچنین گردش هوا را تقویت می‌کند که می‌تواند به بهبودی کمک کند.

 

تنتور کاین، یک عصاره مایع ساخته شده از کاین، به کاهش درد، افزایش عملکرد سیستم گردش خون و کاهش خطر ابتلا به عفونت کمک می‌کند. می‌توانید تنتور کاین را از نزدیک‌ترین داروخانه محلی خریداری کنید. آن را دو تا سه بار در روز یا طبق توصیه پزشک در مناطق آسیب دیده بمالید.
•    همچنین می‌توانید چند حبه سیر را له کنید و مستقیماً روی زخم بمالید. این یک درمان استاندارد در طول جنگ‌های جهانی اول و دوم بود، زیرا سیر دارای خواص ضد میکروبی برای پیشگیری یا درمان عفونت برای قانقاریا و خواص ضد پلاکتی است که به شکستن لخته‌های خونی که باعث قانقاریا می‌شوند کمک می‌کند.
•    روش دیگر، یک باند پیاز برش داده شده را در مناطق آسیب دیده بمالید. برای انجام این کار، می‌توانید یک عدد پیاز را برش دهید و با استفاده از یک پارچه تمیز آن را به ناحیه آسیب دیده بانداژ کنید. بگذارید ۵ تا ۱۰ دقیقه بماند و این کار را چند بار در روز انجام دهید. این باعث بهبود گردش خون در ناحیه آسیب دیده می‌شود.
•    سعی کنید عسل را روی زخم بمالید. از دیرباز از عسل برای سوختگی و زخم استفاده می‌شده است. تحقیقات در حال انجام است، اما نشان داده شده است که عسل دارای خواص ضد باکتریایی است. مطمئن شوید که از یک عسل استریل شده و آزمایش شده در آزمایشگاه استفاده می‌کنید. عسل را روی یک پانسمان یا باند بمالید و سپس آن را مستقیماً روی زخم بمالید. شما همچنین می‌توانید پدهای از قبل آغشته به عسل را پیدا کنید.

اگر قانقاریا به شدت پیشرفت کرده باشد و بافت مرده باشد، برای برداشتن باف مرده عمل جراحی انجام می‌شود. اینکه چه مقدار بافت مرده باید برداشته شود معمولاً بستگی به میزان خون و محل رسیدن آن منطقه دارد. این درمان استاندارد قانقاریای خشک است. روش‌های جراحی که می‌تواند کمک کند به شرح زیر است:
•    دبریدمان پوست: این روش جراحی با برداشتن بافت آسیب دیده پوسیده شده توسط قانقاریا انجام می‌شود. گاهی اوقات پوست با سایر بافت‌های پوستی سالم (به نام پیوند پوست) جایگزین می‌شود.
•    قطع عضو: اگر مرگ کلی بافت وجود داشته باشد و سایر روش‌های پزشکی و جراحی دیگر نتواند ناحیه آسیب‌دیده را نجات دهد، ممکن است برای جلوگیری از گسترش قانقاریا به نواحی مجاور و سایر قسمت‌های بدن، اندام یا قسمت دیگری از بدن قطع شود. این مداخله جراحی زمانی انجام می‌شود که دبریدمان پوست دیگر نمی‌تواند کمک کند. توجه داشته باشید که در بیشتر موارد، مگر اینکه جان شما در خطر باشد، تصمیم برای قطع عضو تنها پس از مشاوره کامل با پزشکتان، که در آن می‌توانید تمام اطلاعات لازم را برای انتخاب آگاهانه به دست آورید، گرفته می‌شود.

 

به عنوان جایگزینی برای جراحی، ماگوت درمانی نیز گزینه‌ای است که به طور مشابه برای حذف بافت مرده عمل می‌کند. در این درمان غیر جراحی، حشره‌های لارو مگس در بالای ناحیه مبتلا به قانقاریا قرار می‌گیرند و سپس با گاز می‌پوشانند. ماگوت‌ها از بافت مرده تغذیه می‌کنند و خوشبختانه بافت سالم را نادیده می‌گیرند. ماگوت همچنین در مبارزه با عفونت مفید است، زیرا موادی را آزاد می‌کند که باکتری‌ها را از بین می‌برد.
•    برخی تحقیقات وجود دارد که نشان می‌دهد این درمان با ماگوت ممکن است موثرتر از دبریدمان جراحی باشد. با این حال، اکثر مردم برای امتحان این جایگزین غیرجراحی، مردد هستند.

این یک درمان جایگزین است که در آن شما را در یک محفظه مخصوص پر از هوای تحت فشار قرار می‌دهند. سپس یک هود پلاستیکی روی سر شما قرار می‌گیرد تا اکسیژن خالص را استنشاق کنید. اگرچه ممکن است کمی ترسناک به نظر برسد، اما یک درمان موثر است که سطوح بالایی از اکسیژن را به خون شما می‌رساند، اکسیژن را به نواحی آسیب دیده می‌رساند و جریان خون را بهبود می‌بخشد. خون به نواحی مبتلا به قانقاریا می‌رسد حتی در بیمارانی که خون رسانی ضعیفی دارند.
•    هنگامی که اکسیژن کافی به مناطق آسیب دیده می‌رسد، خطر قطع عضو کاهش می‌یابد. تحقیقات در واقع تایید کرده‌اند که اکسیژن درمانی پرفشار در درمان قانقاریای پا مرتبط با دیابت و در کاهش خطر قطع عضو موثر است.
•    مطمئن شوید که در مورد اینکه آیا اکسیژن درمانی پرفشار برای شما مناسب است یا خیر صحبت کنید.

جراحی‌های اصلی برای بازگرداندن جریان خون، جراحی بای پس و آنژیوپلاستی است. مطالعات نشان داده‌اند که هر دو جراحی به یک اندازه در بازگرداندن جریان خون و کاهش نیاز به قطع عضو موثر هستند. با این حال، آنژیوپلاستی زمان بهبودی کوتاه‌تری دارد، اگرچه به نظر می‌رسد بای پس در دراز مدت موثرتر باشد. در مورد اینکه کدام جراحی برای شرایط خاص و سابقه پزشکی شما بهتر است، با پزشک خود مشورت کنید.
•    جراحی بای پس: در این عمل جراحی، جراح یکی از وریدهای شما را با استفاده از تکنیک پیوند به قسمت سالم یکی از شریان‌های شما متصل می‌کند.
•    آنژیوپلاستی: آنژیوپلاستی شامل قرار دادن یک بالون کوچک در شریان بسیار باریک یا مسدود شده است. سپس بالون کوچک باد می‌شود تا گشاد شود و رگ باز شود. در برخی موارد، جراح ممکن است یک لوله فلزی به نام استنت را در شریان قرار دهد تا آن را باز نگه دارد.

 

همچنین ممکن است پزشک بخواهد برای کاهش لخته شدن خون و در نتیجه بهبود جریان خون، داروهای ضد انعقاد برای شما تجویز کند. یکی از این داروهای ضد انعقاد وارفارین است که معمولاً به صورت خوراکی (۲ تا ۵ میلی‌گرم) یک بار در روز (هر روز در یک زمان) به شکل قرص مصرف می‌شود. وارفارین ویتامین K را مهار کرده و با آن تداخل می‌کند که لخته شدن خون را کند می‌کند. این باعث رقیق شدن خون می‌شود و گردش خون را کارآمدتر می‌کند.
•    به خاطر داشته باشید که مصرف داروهای ضد انعقاد احتمال خونریزی شما را افزایش می‌دهد و اگر سابقه مشکلات خونریزی (مانند هموفیلی)، سرطان، بیماری کلیوی یا کبدی، بیماری قلبی یا فشار خون بالا دارید، ممکن است نتوانید از این داروها استفاده کنید. همیشه قبل از مصرف هر دارویی که بر توانایی جریان خون و لخته شدن خون شما در حالت عادی تأثیر می‌گذارد، با پزشک خود مشورت کنید.

 

آنتی بیوتیک‌ها معمولاً به بیمارانی داده می‌شود که قانقاریای آنها به دلیل عفونت ایجاد می‌شود یا به بیمارانی که به دلیل باز بودن یا بهبود ضعیف زخم از ایجاد عفونت می‌ترسند. اغلب، پزشکان برای بیمار مبتلا به قانقاریای خشک پس از جراحی برداشتن بافت، آنتی بیوتیک تجویز می‌کنند تا از عفونت بافت باقی مانده جلوگیری شود.

 

برنامه مراقبت از زخم جراحی، معمولاً توسط پزشک پس از جراحی ارائه می‌شود. اساساً درمان توانبخشی برای بازیابی عملکرد طبیعی انگشت، پا، بازو یا دست آسیب دیده در نظر گرفته می شود. بخشی از درمان توانبخشی انجام تمرینات ایزوتونیک به منظور حفظ عملکرد ناحیه آسیب دیده است. این تمرینات مفاصل را همراه با عضلات بازوها و پاها حرکت می‌دهد. ورزش ایزوتونیک شامل:
•    پیاده‌روی سریع یا تفریحی
•    دوچرخه‌سواری
•    رقصیدن
•    پریدن

 

مجله‌ی آموزش ایلیاد