چگونه درد ناشی از نورالژی عصب سه‌قلو را کاهش دهیم؟

مجله‌ی آموزش ایلیاد - متخصصان معمولاً داروهای ضد تشنج و ضد اسپاسم را برای کمک به مدیریت درد مرتبط با نورالژی عصب عصب سه‌قلو توصیه می‌کنند. با این حال، از آنجایی که این درمان‌ها ممکن است برای همه جواب ندهد، و از آنجایی که گاهی اوقات با گذشت زمان اثربخشی آن‌ها کاهش می‌یابد، ممکن است لازم باشد با پزشک خود در مورد تزریق یا تکنیک‌های جراحی صحبت کنید. مطالعات نشان داده‌اند که این روش‌ها برای برخی افراد نیز خوب عمل می‌کنند. ابتلا به درد مزمن می‌تواند فوق‌العاده ناامیدکننده باشد و تأثیر زیادی بر زندگی شما داشته باشد، اما تسلیم نشوید! درمان‌های زیادی وجود دارد، و ممکن است کمی آزمون و خطا طول بکشد تا بفهمید چه چیزی برای شما بهتر است.

داروهای ضد تشنج یکی از رایج‌ترین درمان‌ها برای نورالژی عصب سه ‌قلو هستند. پزشک شما ممکن است یک یا چند داروی ضد تشنج تجویز کند تا زمانی که بهترین دارو را برای مدیریت علائم درد شما پیدا کند.
•    داروهای ضد تشنج معمولاً به جای مسکن‌های سنتی (مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی) تجویز می‌شوند که در مسدود کردن سیگنال‌های الکتریکی از نورون‌های نادرست که باعث ایجاد احساس درد می‌شوند، مؤثر نیستند.
•    کاربامازپین، درمان اولیه معمول داروهای ضد تشنج است، زیرا بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته است. ممکن است خواب‌آلودگی، سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ را به‌عنوان عوارض جانبی تجربه کنید، اما اگر با دوز پایین‌تر شروع کنید و به آهستگی دوز را افزایش دهید، ممکن است این علائم زیاد برجسته نباشند.
•    اکسکاربازپین از نظر اثربخشی مشابه کاربامازپین است و ممکن است بهتر قابل تحمل باشد، اما گرانتر است. گاباپنتین و لاموتریژین اغلب برای بیمارانی که نمی‌توانند کاربامازپین را تحمل کنند استفاده می‌شود.
•    باکلوفن ممکن است یک داروی مفید برای مصرف در کنار ضد تشنج، به ویژه در بیماران مبتلا به نورالژی عصب سه ‌قلو مربوط به ام‌اس باشد.
•    داروهای ضد تشنج ممکن است به مرور زمان اثر خود را از دست بدهند، زیرا در جریان خون تجمع می‌کنند. در این مرحله، پزشک شما ممکن است نسخه شما را به یک ضد تشنج متفاوت تغییر دهد که بدن شما نسبت به آن حساس نشده است. یا از درمان کمکی با داروهای دیگری مانند لاموتریژین استفاده کند.

داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای معمولاً برای مدیریت علائم افسردگی استفاده می‌شوند، اما می‌توانند برای مدیریت درد مزمن نیز تجویز شوند.
•    داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای اغلب در مدیریت شرایط درد مزمن، مانند درد غیر معمول صورت موثر هستند، اما به طور کلی در نورالژی کلاسیک عصب سه ‌قلو مفید نیستند.
•    داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای معمولا در دوزهای پایین‌تر برای مدیریت درد مزمن در مقایسه با زمانی که برای درمان افسردگی استفاده می‌شوند، تجویز می‌شوند.
•    داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای رایج که برای درمان درد مزمن استفاده می‌شوند عبارتند از آمی تریپتیلین و نورتریپتیلین.

مسکن‌ها و مواد مخدر در مدیریت حمله‌های درد در نورالژی عصب سه ‌قلو کلاسیک مفید نیستند. با این حال، برخی از افراد مبتلا به نورالژی عصب سه ‌قلو نوع ۲ به مسکن‌ها و مواد مخدر پاسخ می‌دهند.
•    نورالژی عصب سه ‌قلو نوع ۲ شامل درد ثابتی است که می‌تواند توسط این داروها در جریان خون کاهش یابد، در حالی که نوع ۱ شامل دوره‌های درد شدید و عودکننده است که نمی‌تواند به طور موثر با این داروها کاهش یابد.
•    پزشک شما می‌تواند مسکن‌ها و مواد مخدر مانند آلودینیا، لوورفانول یا متادون را تجویز کند.

در برخی موارد از عوامل ضد اسپاسم، برای کاهش درد ناشی از حملات نورالژی عصب سه ‌قلو استفاده می‌شود. گاهی اوقات آنها را همراه با داروهای ضد تشنج استفاده می‌کنند.
•    داروهای ضد اسپاسم که به عنوان شل کننده‌های عضلانی شناخته می‌شوند، برای درمان نورالژی عصب سه ‌قلو تجویز می‌شوند، زیرا آنها حرکات غیرارادی عضلانی را که  توسط نورون‌های نادرست در طول دوره نورالژی عصب سه ‌قلو تحریک می‌شوند را مهار می‌کنند.

اگر داروهای ضد تشنج، داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای و داروهای ضد اسپاسم به درمان یا کاهش درد شما پاسخ نمی‌داد، پزشک ممکن است تزریق بوتاکس را برای درمان نورالژی عصب سه ‌قلو در نظر بگیرد.
•    بوتاکس ممکن است برای مدیریت درد در بیماران مبتلا به نورالژی عصب سه ‌قلو، به ویژه آنهایی که دچار انقباضات سریع عضلانی هستند، موثر باشد، اما مطالعات زیادی برای اطلاع از نتایج انجام نشده است.
•    بسیاری از افراد به تزریق بوتاکس به دلیل استفاده رایج آن در جراحی پلاستیک و زیبایی احساس خوبی ندارند. با این حال، شما نباید این روش درمانی را نادیده بگیرید، زیرا می‌تواند به طور موثر به شما کمک کند تا پس از اتمام گزینه‌های دیگر، درد مزمن صورت خود را مدیریت کنید.
•    تزریق بوتاکس ممکن است برای بیمارانی که دارای نورالژی تریژمینال مقاوم به درمان هستند مفید باشد، اگرچه داده‌های زیادی وجود ندارد.

نورالژی عصب سه ‌قلو یک بیماری پیشرونده است. اگرچه داروها می‌توانند به شما در مدیریت علائم در طول زمان کمک کنند، اما موارد شدیتر این وضعیت می‌تواند منجر به آسیب دائمی به عصب سه ‌قلو شود که می‌تواند منجر به درد ناتوان کننده یا بی‌حسی جزئی صورت به طور دائمی شود. اگر به دارو پاسخ ندهید، ممکن است عمل جراحی در نظر گرفته شود.
•    پزشک شما با شما همکاری خواهد کرد تا به شما کمک کند تا بهترین جراحی را بر اساس سلامتی و سابقه پزشکی خود انتخاب کنید. درجه شدت نورالژی عصب سه ‌قلو، سابقه قبلی نوروپاتی، و سلامت عمومی همه در گزینه‌های موجود در دسترس شما نقش دارند.
•    هدف کلی از جراحی، به حداقل رساندن آسیب به عصب سه ‌قلو با پیشرفت نورالژی عصب سه ‌قلو و بهبود کیفیت زندگی در زمانی که داروها دیگر به طور موثر درد را کنترل نمی‌کنند، است.

هدف از فشرده سازی بالون آسیب جزئی به شاخه‌های عصب سه ‌قلو است به طوری که تکانه‌های درد منتقل نمی‌شود. در طول عمل، یک بالون کوچک از طریق یک کاتتر وارد جمجمه می‌شود و با باد شدن، عصب سه ‌قلو به جمجمه فشار می‌آورد.
•    این معمولا یک روش سرپایی است که تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود، اگرچه گاهی اوقات نیاز به یک شب ماندن در بیمارستان است.
•    فشرده سازی بالون حدود دو سال باعث تسکین درد می‌شود.
•    بسیاری از بیماران پس از انجام این روش، بی‌حسی یا ضعف موقتی در ماهیچه‌های مورد استفاده برای جویدن صورت را تجربه می‌کنند، اما به طور کلی از علائم درد تسکین می‌یابند.

تزریق گلیسرول برای درمان نورالژی عصب سه ‌قلو استفاده می‌شود که به ویژه سومین و پایین‌ترین شاخه عصب سه ‌قلو را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در طی این روش سرپایی، یک سوزن نازک از طریق گونه به قاعده جمجمه و در نزدیکی بخش سوم عصب سه ‌قلو وارد می‌شود.
•    هنگامی که گلیسرول تزریق می‌شود، به عصب سه ‌قلو آسیب می‌رساند و در نتیجه باعث تسکین درد می‌شود.
•    این روش معمولاً در حدود ۱ تا ۲ سال باعث کاهش درد می‌شود.

ضایعات حرارتی با فرکانس رادیویی، که به عنوان فرسایش RF نیز شناخته می‌شود، یک روش سرپایی متشکل از انعقاد رشته‌های عصبی با الکترود برای حساسیت زدایی مناطقی است که درد را تجربه می‌کنید. در طول عمل، یک سوزن با یک الکترود به عصب سه ‌قلو وارد می‌شود.
•    هنگامی که ناحیه عصبی که باعث درد می‌شود مشخص شد، پزشک پالس‌های الکتریکی کوچکی را از طریق الکترود می‌فرستد تا به رشته‌های عصبی آسیب برساند و در نتیجه محل بی‌حس شود.
•    در حدود ۵۰ درصد از بیماران، علائم سه تا چهار سال پس از عمل دوباره عود می‌کند.

این روش از تصویربرداری کامپیوتری برای ارسال تابش متمرکز به عصب سه ‌قلو استفاده می‌کند. در طی این روش، تابش یک ضایعه‌ در عصب سه ‌قلو ایجاد می‌کند که سیگنال‌های حسی به مغز را مختل می‌کند و درد را کاهش می‌دهد.
•    بیماران اغلب می‌توانند بیمارستان را در همان روز یا روز بعد از عمل ترک کنند.
•    اکثر بیمارانی که تحت گاما نایف قرار می‌گیرند، پس از چند هفته یا چند ماه تسکین درد را گزارش می‌کنند، اما درد اغلب در عرض سه سال دوباره عود می‌کند.

MVD تهاجمی‌ترین روش جراحی برای نورالژی عصب سه ‌قلو است. در حین جراحی، پزشک یک سوراخ در پشت گوش ایجاد می‌کند. سپس، با استفاده از آندوسکوپ برای تجسم عصب سه ‌قلو، پزشک یک بالشتک بین عصب و رگ خونی که عصب را فشرده می‌کند قرار می‌دهد.
•    زمان بهبودی این روش از فردی به فرد دیگر متفاوت است و اغلب نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد.
•    این موثرترین درمان جراحی برای نورالژی عصب سه ‌قلو است. حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بیماران تسکین فوری و کامل درد دارند و ۶۰ تا ۷۰ درصد در ۱۰ تا ۲۰ سال بدون درد می‌مانند.

نورکتومی شامل برداشتن بخشی از عصب سه ‌قلو است. این روش تهاجمی و حذفی برای بیمارانی که نسبت به سایر درمان‌ها مقاوم هستند یا نمی‌توانند تحت روش‌های جراحی جایگزین قرار گیرند، اختصاص دارد.
•    نورکتومی ممکن است برای درمان نورالژی عصب سه ‌قلو موثر باشد، اما بیشتر شواهد منفی یا غیرقطعی بوده است.
•    نورکتومی اغلب زمانی انجام می‌شود که یک رگ خونی در هنگام MVD روی عصب فشار نیاورد.
•    در طول این روش، بخش‌های مختلف شاخه‌های عصب سه ‌قلو برای تسکین درد برداشته می‌شود.

 

مجله‌ی آموزش ایلیاد