چطور سندرم رینود را تشخیص دهیم و درمان کنیم؟

مجله‌ی آموزش ایلیاد - سندرم رینود زمانی اتفاق می‌افتد که رگ‌های خونی انگشتان دست یا پا نسبت به تغییرات دمایی بیش از حد واکنش نشان می‌دهند و احساسی شبیه به سوزن سوزن شدن می‌دهد و حتی تغییر رنگ نیز می‌دهند. این پدیده به دلیل یک بیماری یا شرایط زمینه‌ای رخ می‌دهد که به بافت‌های همبند بدن حمله می‌کند. شما می‌توانید با گرم نگه داشتن خود، کاهش استرس روزانه و تنظیم سبک زندگی برای بهبود گردش خون، برخی از اشکال رینود را به راحتی در خانه درمان کنید. با این حال، اگر رینود شما ناشی از یک بیماری زمینه‌ای است، باید آن را درمان کنید تا به طور کامل علائم خود را کاهش دهید.

رینود را تنها می‌توان به درستی توسط پزشک تشخیص داد. اگر مشکوک هستید که ممکن است رینود داشته باشید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. آنها یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهند و از شما در مورد علائم زیر می‌پرسند:
•    سردی انگشتان دست و پا
•    سفید یا آبی شدن پوست در اثر سرما یا استرس
•    بی‌حسی در اندام‌های بدن
•    سوزش یا درد هنگام گرم شدن یا بلافاصله پس از یک موقعیت استرس‌زا

گرم کردن دست‌ها و پاها و گرم نگه داشتن آنها بهترین راه برای مدیریت رینود است. اگر متوجه علائم خفیف تا متوسط شدید، سعی کنید اندام‌های خود را با حمام یا دوش آب گرم، گرم کنید. سپس، لباس‌های گرم از جمله جوراب و دستکش بپوشید.
•    در هوای سرد، با پوشیدن چند لایه لباس، خود را گرم نگه دارید. لباس‌های ساخته شده از ابریشم، پشم یا پلی پروپیلن بپوشید، زیرا ممکن است به حفظ گرما کمک کند.

 

از آنجایی که سرما یک محرک رایج برای رینود است، گرم نگه داشتن محیط برای کاهش علائم بسیار مهم است. سعی کنید استفاده از تهویه مطبوع را به حداقل برسانید و در ماه‌های سرد سیستم گرمایش را روشن کنید. قبل از سوار شدن در زمستان ماشین خود را گرم کنید و در هوای سرد زمان بیرون ماندن خود را به حداقل برسانید.
•    یک جفت دستکش را در نزدیکی فریزر خود نگه دارید تا هنگام بیرون آوردن غذاهای یخ زده، اگر علائم شدیدی را تجربه می‌کنید، از آن استفاده کنید.

 

علاوه بر سرما، استرس یک محرک رایج برای رینود است. اگر شروع به تجربه محرک‌های مبتنی بر استرس کردید، در صورت امکان خود را از موقعیت استرس‌زا دور کنید.
•    اگر نمی‌توانید وضعیت را به طور کامل ترک کنید، ۵ تا ۱۰ دقیقه استراحت بخواهید. از آن زمان برای پیاده‌روی کوتاه استفاده کنید و یا آب به صورت خود بزنید و اجازه دهید علائم شما فروکش کند.

 

برای کسانی که رینود ناشی از استرس دارند، داشتن چند تکنیک ساده اما قابل اعتماد مدیریت استرس بسیار مهم است. وقتی با یک موقعیت استرس‌زا روبرو می‌شوید که نمی‌توانید از آن دور شوید، اینها می‌توانند به مدیریت علائم کمک کنند. دو تکنیک قابل اعتمادی که در هر مکانی قابل انجام هستند عبارتند از:
•    نفس عمیق؛ نفس عمیق بکشید و در حین دم تا ۳ بشمارید. نفس خود را به مدت ۲ ثانیه نگه دارید و سپس ۳ ثانیه دیگر به طور کامل بازدم کنید. به اندازه لازم تکرار کنید.
•    شل شدن عضلات پیشرونده؛ به آرامی عضلات خود را منقبض کنید و سپس هر یک از آنها را شل کنید. از پاهای خود شروع کنید، سپس به سمت ساق پاها، شکم، سینه، بازوها، دست‌ها، شانه، گردن و در نهایت صورت خود حرکت کنید.

ورزش به بهبود گردش خون کمک می‌کند، که به نوبه خود می‌تواند به کاهش علائم رینود کمک کند. سعی کنید حداقل ۵ روز در هفته و هر بار حداقل ۳۰ دقیقه ورزش قلبی عروقی داشته باشید.
•    در صورت امکان، ورزش شما باید نسبتاً شدید باشد. این بدان معناست که شما باید بتوانید در حین ورزش به سختی بتوانید مکالمه را ادامه دهید.
•    اگر نمی‌توانید ورزش با شدت متوسط انجام دهید، همچنان سعی کنید پیاده‌روی یا فعالیت‌های خفیف تا متوسط دیگری داشته باشید. ورزش ملایم بهتر از ورزش نکردن است.

هدف از یک رژیم غذایی مناسب، یک رژیم غذایی متشکل از ۴۵ تا ۶۵ درصد کربوهیدرات، ۱۰ تا ۳۵ درصد پروتئین و ۲۰ تا ۳۵ درصد چربی است. روی خوردن میوه‌ها و سبزیجات، غلات کامل و پروتئین‌های بدون چربی تمرکز کنید. سعی کنید مصرف قندها و کربوهیدرات‌های فرآوری شده، لبنیات، گوشت قرمز و چربی‌های ترانس را کاهش دهید.
•    منابع خوب پروتئین بدون چربی عبارتند از غذاهای دریایی، مرغ گوشت سفید، تخم مرغ، لوبیا و سویا.
•    مصرف الکل و کافئین خود را تا حد امکان محدود کنید.

 

سیگار کشیدن می‌تواند گردش خون را مختل کند. اگر در حال حاضر سیگار می‌کشید، ترک آن ممکن است به کاهش دفعات و شدت رینود شما کمک کند. به دنبال برنامه‌های کمک برای ترک سیگار و گروه‌های حمایتی در منطقه خود باشید تا به شما در شروع کار کمک کنند.

اگر از ابزار ارتعاشی در محل کار استفاده می‌کنید، ترتیبات جایگزین بخواهید
ابزارهایی مانند دریل، چکش برقی، همزن دستی یا هر چیز دیگری که لرزش دارد می‌تواند علائم رینود را تشدید کند. اگر در حال حاضر به طور منظم از اینها به عنوان بخشی از شغل خود استفاده می‌کنید، از کارفرمای خود در مورد ابزارها یا ترتیبات جایگزین بپرسید تا به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض ارتعاشات کمک کند.

برخی از داروها ممکن است باعث ایجاد یا بدتر شدن علائم رینود شوند. اگر متوجه شدید که مصرف نسخه شما باعث بدتر شدن رینود می‌شود، از پزشک خود در مورد تنظیم دوز خود یا امتحان یک داروی دیگر سوال کنید. داروهای مرتبط با علائم رینود عبارتند از:
•    داروهای سردرد حاوی ارگوتامین
•    داروهای سرطان مانند سیس پلاتین و وینبلاستین
•    مسدود کننده‌های بتا
•    قرص‌های ضد بارداری
•    داروهای سرماخوردگی و آلرژی بدون نسخه که حاوی سودوافدرین هستند.

برای تعیین اینکه آیا رینود اولیه یا ثانویه دارید، پزشک ممکن است یک کاپیلروسکوپی چین‌های ناخن را انجام دهد. در طول این آزمایش، پزشک پوست در امتداد پایه ناخن شما را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند تا بزرگ شدن یا تغییر شکل مویرگ‌ها را بررسی کند. اگر رینود ثانویه دارید، پزشک شما باید شرایط زمینه‌ای را برای کاهش کامل علائم درمان کند.
•    رینود اولیه رایج ترین شکل رینود است. این شکل به خودی خود یک عارضه است نه یک بیماری ناشی از یک وضعیت پزشکی مرتبط. رینود اولیه ممکن است خود به خود برطرف شود.
•    رینود ثانویه زمانی است که رینود به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری زمینه‌ای بروز می‌کند. رینود ثانویه اغلب در افراد بالای ۴۰ سال ظاهر می‌شود و نسبت به رینود اولیه علائم شدیدتری دارد.

 

اگر پزشک شما مشکوک به رینود ثانویه باشد، ممکن است آزمایشات بیشتری را تجویز کند. به طور کلی، این یک سری آزمایش خون از جمله آزمایش آنتی‌بادی‌های ضد هسته‌ای و آزمایش سرعت رسوب گلبول‌های قرمز است. علل شایع رینود ثانویه عبارتند از:
•    بیماری‌های بافت همبند مانند لوپوس، اسکلرودرمی و آرتریت روماتوئید
•    بیماری‌های شریانی مانند فشار خون اولیه ریوی و آترواسکلروز
•    سندرم تونل کارپال
•    آسیب به دست یا پا

 

اگر رینود اولیه دارید، درمان می‌تواند به سادگی خشک نگه داشتن دست و پا، مدیریت سطح استرس و ورزش منظم باشد. برای رینود ثانویه، ممکن است برای شما داروی فشار خون یا کرم موضعی تجویز شود.
•    در بدترین حالت، پزشکان ممکن است برای محدود کردن باز و بسته شدن عروق خونی عمل جراحی انجام دهند یا مسدودکننده‌های عصبی را تزریق کنند.

 

مجله‌ی آموزش ایلیاد