این تیفوسی‌های بی‌نظیر

مجله علمی ایلیاد - حمید کلاته – واژه‌ی تیفوسی از اواسط دهه‌ی ۶۰ میلادی وارد دنیای ورزش شد، زمانی که طرفداران پر و پا قرص تیم ملی فوتبال ایتالیا با سازماندهی منظم به همراه پرچم‌ها و بنرهای بزرگ در حالی که با تعداد زیادی تبل منقش به پرچم ایتالیا در میادین فوتبال حضور پیدا می‌کردند و تیم مورد علاقه خود را تشویق می‌کردند. نظم و سازماندهی این طرفداران به قدری چشم‌گیر بود که مورد توجه طرفداران دیگر تیم‌ها نیز قرار گرفت. آن‌ها آنچنان پُرشور و بدون آرام و قرار تیم خود را تشویق می‌کردند که از همان ابتدا به تیفوسی معروف شدند. تیفوسی در اصل به کسی گفته می‌شود که دچار مرض تیفوس یا حصبه شده است. یکی از علائم این بیماری تب شدید است که آرام و قرار را از فرد می‌گیرد و چهره‌ی او را برافروخته و مضطرب می‌کند.

اما از اواخر دهه ۸۰ واژه‌ی تیفوسی کمتر در دنیای فوتبال استفاده شد، تا جایی که اگر امروز بگویید تیفوسی، طرفداران دو آتشه تیم فرمول یک فراری معروف به «اسکودریا فراری» در ذهن تداعی می‌شوند. آن‌ها به قدری شیفته‌ی تیم فراری هستند که اگر راننده‌ی غیرایتالیایی تیم فراری از راننده‌ی ایتالیایی تیم دیگر سبقت بگیرد، از ته دل خوشحال می‌شوند. به‌عنوان مثال، می‌توان به مسابقه‌ی سن مارینو در ایمولا سال ۱۹۸۳ اشاره کرد. وقتی «ریکاردو پترس» راننده‌ی ایتالیایی تیم برابهام تصادف کرد و «پاتریک تامبی» راننده‌ی فرانسوی تیم فراری جلو افتاد، تیفوسی‌های حاضر در سن مارینو دقایق زیادی راننده‌ی فرانسوی را تشویق کردند. تیفوسی‌ها به گونه‌ای هستند که هر کس بتواند راه قهرمانی فراری را هموار کند، مورد تشویق قرار می‌گیرد. می‌توان مسابقه‌ی دراماتیک و به یادماندنی مونزا سال ۱۹۸۸ را مثال زد که فقط چند روز بعد از فوت «انزو فراری» برگزار شد.

در این مسابقه «نایجل مانسل» از تیم ویلیامز کسالت داشت و راننده‌ی رزرو یعنی «ژان لوئیس شلسر» فرانسوی به جای او مسابقه را استارت زد. دو دور مانده به انتهای مسابقه او و «آیرتون سنای» فقید از تیم مکلارن هوندا رده‌های دوم و اول را در اختیار داشتند و دو راننده‌ی فراری شامل «گرهارد برگر» اتریشی و «مایکل آلبورتو» ایتالیایی در جایگاه‌های سوم و چهارم می‌راندند. اما دو دور مانده به انتهای مسابقه اقدام به سبقت شلسر از سنا سبب تصادف این دو با یکدیگر شد؛ به این ترتیب در روزهایی که تیفوسی‌ها در غم از دست دادن انزو فراری بودند، راننده‌های این تیم اول و دوم شدند. تیفوسی‌ها در این مسابقه تا ساعت‌ها راننده‌ی فرانسوی ویلیماز را تشویق کردند. اما بهترین دوران تیفوسی‌ها را باید در زمان حضور مثلث «ژان تاد»، «راس براون» و «مایکل شوماخر» در فراری دانست. شوماخر طی ده سال حضورش در فراری پنج بار مقام قهرمانی را برای این تیم کسب کرد.

تاکنون دو پیست مشهور در ایتالیا میزبان رقابت‌های فرمول یک بوده‌اند. پیست سن مارینو در ایمولا که در فاصله ۸۰ کیلومتری شهر مارانلو، جایی که کارخانه‌ی فراری در آنجا قرار دارد از قدیم میزبان این رقابت‌ها بوده است؛ اما حالا چند سالی است که تیفوسی‌ها باید به شهر و پیست مونزا در شمال میلان بیایند تا بتوانند تیم محبوبشان یعنی اسکودریا فراری را تشویق کنند.